Aguilar de Campoo - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Klasztor Santa Clara de Aguilar to klasztor położony na prawym brzegu rzeki Pisuerga, przepływającej przez miasto Aguilar de Campoo, którego ślady architektoniczne reprezentują charakterystyczną prostotę wyrazu artystycznego zakonu Santa Clara. Pierwotnie był to klasztor franciszkański założony w XV wieku przez Juana Fernándeza Manrique de Lara, który w 1436 roku został zajęty przez klaryski z klasztoru Porquera de los Infantes. Od tamtego czasu, z wyjątkiem okresu wojny o niepodległość, w klasztorze mieszkają Siostry Ubogich z Santa Clara, które dbają o jego utrzymanie, dzięki czemu stan zachowania jest dobry.

Struktura kompleksu budynków jest typowa dla klasztorów franciszkańskich, do których należą klaryski: duży murowany budynek, wewnątrz którego znajdują się ogród warzywny, warsztat pracy, kuchnia, jadalnia lub refektarz, kościół, krużganek, biblioteka i pokoje kapituły. Kościół jest jednonawowy, podzielony na cztery sklepienia żebrowe, z prostokątnym prezbiterium. We wnętrzu znajduje się polichromia Matki Boskiej siedzącej z XIII w. i Chrystusa drewnianego z XIV w., a także krata i ołtarze. Na zwornikach żebrowych wyryte są herby rodu Rojas. Pozostałe pomieszczenia zbudowane są z muru z XVIII wieku. Klasztor ma dwie kondygnacje, dolna z półkolistymi arkadami na prostokątnych filarach zwieńczonych kapitelami z gondolami. Sufity są kasetonowe.

W 1991 r. został uznany za dobro o znaczeniu kulturowym.

Puerta de Reinosa to jedna z bram wjazdowych do miasta Aguilar de Campoo przez średniowieczny mur, który otaczał miasto i który nadal istnieje. Brama ta otwiera się na północny zachód, w kierunku starej drogi, która łączyła Mesetę i Aguilar z Reinosą i wybrzeżem kantabryjskim.

Tworzy go spiczasty łuk z późnego średniowiecza, na którym widnieje wyrzeźbiony w kamieniu herb z orłem z herbu miasta. Pod nim i nad zwornikiem znajduje się wyryty po hiszpańsku i hebrajsku napis z 10 wersetem 35 rozdziału Księgi Izajasza, który wskazuje na datę budowy łuku - 1381 r., kiedy królem Kastylii był Enrique II, a głównym budowniczym Don Çak Zalemek, syn Don Salomona Zameleka i jego żony Doñy Bellidy. Sugeruje to, że brama ta dawała bezpośredni dostęp do żydowskiej dzielnicy Aguilar, której mieszkańcy byli odpowiedzialni za konserwację muru.