Nankin - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Grobowiec dynastii Ming z rzeźbami. Mauzoleum Ming Xiaoling – mauzoleum znajdujące się u południowego podnóża Purpurowej Góry na wschodnich przedmieściach Nankinu, będące miejscem pochówku Hongwu, pierwszego cesarza dynastii Ming i jego żony Ma. Budowę grobowca rozpoczęto w 1381 roku i ukończono w roku 1431. W 1384 roku pochowano tu cesarzową Ma, a w 1398 cesarza Hongwu wraz z jego konkubinami.

Cały kompleks obejmuje powierzchnię 2,970 hektara i jest jednym z największych cesarskich grobowców. Podzielony jest na dwie części połączone ze sobą ceremonialną drogą duchów; tylną część okala 45-kilometrowy mur. Większość budynków została zniszczona w trakcie powstania tajpingów. Wejście na teren pierwszej części mauzoleum stanowi brama Dajinmen. Przed nią przybysze zostawiali swoje konie i powozy. Za bramą znajduje się pawilon Sifangchen, w którym Yongle, syn i następca Hongwu, umieścił na grzbiecie kamiennego żółwia stelę wysławiającą cnoty i dokonania ojca. Stela ma wysokość 8,78 metra i wyryto na niej 2746 znaków chińskiego pisma. Od pawilonu Sifangchen biegnie droga duchów o długości 1,8 kilometra. Droga biegnie w kierunku północno-zachodnim, by w połowie swojej długości odbić nagle w kierunku północno-wschodnim. Taki jej kształt spowodowany jest koniecznością obiegnięcia wzgórza Meihua. Wzdłuż drogi umieszczono posągi zwierząt, urzędników i kolumny huabiao zwieńczone podobiznami smoków.

Na końcu drogi duchów znajduje się most, a za nim wzniesiona z czerwonej cegły brama, stanowiąca wejście na teren części grobowej; znajdujące się obok bramy dwa pawilony nie dotrwały do obecnych czasów. Tuż za bramą wznosi się niewielki drewniany pawilon ze stelą sławiącą panowanie Hongwu, ustawioną przez cesarza Kangxi. Za nim znajduje się marmurowy taras na którym dawniej stała największa w Chinach drewniana budowla, w której palono rytualne pieniądze ku czci zmarłego. Od tarasu droga prowadzi do najważniejszej budowli mauzoleum, pawilonu grobowego. Za nim znajduje się porośnięty cyprysami i otoczony murem okrągły kopiec o średnicy 400 metrów, pod którym znajduje się grób cesarza.^[2]

Grób założyciela nowoczesnych Chin. Mauzoleum Sun Jat-sena – grobowiec chińskiego polityka i pierwszego prezydenta Republiki Chińskiej Sun Jat-sena, położony w Nankinie, w prowincji Jiangsu, w Chinach. Mauzoleum znajduje się na zboczu góry Zijin i zajmuje powierzchnię ok. 80000 m².

Sun Jat-sen zmarł 12 marca 1925 roku w Pekinie. W tym samym roku wybrano projekt budowy mauzoleum przedstawiony przez architekta Lu Yanzhi, którego realizację rozpoczęto w 1926 roku i ukończono trzy lata później. 1 czerwca 1929 roku, z Pekinu sprowadzono trumnę z ciałem Sun Jat-sena i umieszczono ją w mauzoleum.

Cały kompleks leży na osi północ-południe i swoim układem przypomina tradycyjne grobowce chińskich cesarzy. Przed głównym wejściem do mauzoleum znajduje się plac w kształcie półksiężyca. Przy wejściu stoi duża brama paifang zbudowana z białego marmuru i pokryta niebieskimi dachówkami. Za paifang ciągnie się droga mająca 480 m długości i 40 m szerokości, wzdłuż której rosną sosny i cyprysy. Prowadzi ona do głównej bramy mauzoleum, która ma ok. 16,5 m wysokości i 27 m szerokości. Brama ma trzy łukowate przejścia, w których umieszczono miedziane wrota. W górnej części budynku widnieje złoty napis w języku chińskim "Świat jest wspólnotą". Za bramą mieści się marmurowy, kwadratowy pawilon, wewnątrz którego stoi 9-metrowa stela wzniesiona dla upamiętnienia Sun Jat-sena. Na steli wyryto złotą inskrypcję, której autorem był polityk Tan Yankai. Za pawilonem znajduje się prawie 400 schodów prowadzących do sali grobowej.

Sala znajduje się na wysokości ok. 158 m i jest najwyżej położonym obiektem w mauzoleum. Budowla ma 29 m wysokości. Przy sali mieszczą się dekoracyjne kolumny huabiao. Wewnątrz Sali stoi mierzący 4,6 m wysokości posąg wykonany z włoskiego marmuru, przedstawiający siedzącego Sun Jat-sena, odzianego w długą szatę i trzymającego zwój na kolanach. Na postumencie pod posągiem umieszczono płaskorzeźby ukazujące sceny z życia polityka. W sali mieści się 12 filarów z czarnego granitu; na suficie ułożono techniką mozaiki białe słońce na niebieskim tle – symbol Republiki Chińskiej i Kuomintangu. Za posągiem znajdują się drzwi prowadzące do komnaty grobowej. Komnata ma półkolisty kształt, w jej centralnej części umieszczono kamienny sarkofag Sun Jat-sena, w którym złożono jego ciało.^[4]

Świątynia w Nankinie, Chiny. Świątynia Jiming – świątynia buddyjska znajdująca się nad jeziorem Xuanwu w centrum Nankinu, na szczycie wzgórza Jilong.

Budowę świątyni rozpoczęto w 527 roku, na rozkaz cesarza Liang Wudi; pierwotnie nosiła ona nazwę Tongtai (同泰寺). W późniejszym okresie była wielokrotnie niszczona i przebudowywana; swój obecny kształt zawdzięcza renowacji dokonanej za panowania cesarza Hongwu w 1387 roku. Legenda głosi, że w jednej ze studni na terenie świątyni cesarz Chen Shubao ukrywał się wraz ze swoimi dwoma konkubinami przed wojskami zwycięskich Sui.

Oryginalne zabudowania świątynne spłonęły doszczętnie w pożarze, który miał miejsce w 1973 roku. Na początku następnej dekady władze rozpoczęły odbudowę świątyni, zakończoną w 1989 roku. Główną atrakcją kompleksu jest wysoka na 44 metry pagoda.^[7]

Jezioro Mochou znajduje się na zachód od rzeki Qinhuai i Bramy Hanzhongmen w Nankinie, wewnątrz Parku Jeziora Mochou. Nazwa jeziora pochodzi od imienia Mochou, legendarnej kobiety znanej ze swej urody, wszechstronności, cnoty i lojalności. W czasach starożytnych nosiło nazwę Hengtang i było znane również jako Jezioro Kamiennego Miasta. Właścicielem parku nad jeziorem był Zhu Yuanzhang, pierwszy cesarz z dynastii Ming, który podarował go swojemu generałowi Xu Da. Od tego czasu stał się słynnym ogrodem, znanym przede wszystkim z dwupiętrowego pawilonu Shenggi. Na terenie parku znajdują się inne pawilony, ogrody, baseny i zachwycająca ekspozycja skalna. Słynie z architektury, kolekcji rzeźbionych antycznych mebli z drzewa różanego i kaligrafii. Zwiedzający mogą popływać łódkami po jeziorze porośniętym kwiatami lotosu.^[11]

Zhonghuamen – dawna południowa brama miejska Nankinu.

Wybudowana została w latach 1366-1387, podczas budowy murów miejskich Nankinu przez cesarza Zhu Yuanzhanga, na miejscu wcześniejszej budowli z X wieku. Brama stanowi monumentalną, skomplikowaną strukturę pełniącą również rolę twierdzy. Pierwotnie nosiła nazwę Jubaomen. Obecną nazwę, oznaczającą Brama Chińska, otrzymała w 1931 roku dla upamiętniania rewolucji Xinhai. Cały kompleks ma 15 000 m² powierzchni, 118 m długości wzdłuż osi wschód-zachód i 129 m długości wzdłuż osi północ-południe. Po obu stronach bramy ciągną się wały z pnącymi się w górę szerokimi schodami, po których dowódcy mogli wjeżdżać konno do głównej wieży.

Twierdza składa się z trzech następujących po sobie dziedzińców. W wypadku gdyby wróg sforsował główne wrota, mógł zostać zamknięty na jednym z nich. Pod murami biegnie 27 tuneli, w których magazynowano na wypadek oblężenia wodę i żywność wystarczające dla 3-tysięcznej załogi.

Obecnie na obszarze bramy znajdują się ogrody, w których uprawiane są drzewka bonsai.^[16]

Świątynia, Nankin, Chińska Republika Ludowa. Świątynia Qixia – świątynia buddyjska z kompleksem klasztornym, znajdująca się na przedmieściach Nankinu, na wzgórzu Qixia.

Wzniesiona została w 489 roku, za panowania południowej dynastii Qi i rozbudowana w okresie Tang. W świątynnych pawilonach znajdują się liczne rzeźby, a jej pagodę ozdobiono płaskorzeźbami przedstawiającymi sceny z życia Buddy Siakjamuniego.

Qixia si był ulubionym klasztorem cesarza Qianlonga z Qingów, który przebywał w nim pięciokrotnie, chociaż uważał za swoją misję stopniowe ograniczanie ilości mnichów i klasztorów buddyjskich, aż do ich zlikwidowania.

Świątynia doznała poważnych zniszczeń w trakcie powstania tajpingów i większość drewnianych struktur to rekonstrukcje dokonane za panowania cesarza Guangxu.

W 1919 r. Zongyang Yinleng opuścił klasztor Dinghui na górze Jin w prowincji Zhejiang i przybył do zrujnowanego Qixia si. W 1920 r. rozpoczęto rekonstrukcję klasztoru, którą zakończono po dwudziestu latach. Oprócz odbudowania klasztoru Yinleng przeniósł linię przekazu klasztoru Dinghui. Do pomocy Yinlengowi przyszedł Ruoshun Weide, późniejszy opat tego klasztoru. W klasztorze mieszkało wtedy ponad stu cieśli. Aby ich obsłużyć zatrudniono trzech fryzjerów i czterech krawców. Qixia należał do kilku klasztorów, w których wszyscy uczniowie otrzymywali grzecznościowy tytuł "przeora". Starszy przeor (chiń. zheng jianyuan) mógł pracować jako szef klasztornego urzędu finansów.

Chociaż w klasztorze każdej wiosny przyjmowało ordynację mnisią do 200 chętnych, w kompleksie nie było budynku medytacyjnego. Kodeks reguł nie był przestrzegany zbyt surowo, a na pewno był traktowany luźniej niż w Jinshan

W 1933 r. do klasztoru przybyła grupa 12 Europejczyków (8 kobiet i 4 mężczyzn), którzy w ciągu 40-dniowej ceremonii przyjęli ordynacje mnisią. Ceremonia prowadzona była przez emerytowanego opata klasztoru - Qingquana. Ordynacje przyjęło wtedy również 140 Chińczyków. Uroczystość była obserwowana przez tysiące ludzi.

Qixia aby się utrzymać nie polegał zbyt na wsparciu od świeckich wyznawców, lecz dochód czerpał głównie z własności ziemskiej. Np. w 1937 r. dochód wyniósł 20,000 dolarów. Klasztor również pożyczał ludziom pieniądze na kredyt hipoteczny i jako procent dostawał ziarno, które sprzedawał

Opat klasztoru Ruoshun wybudował filię klasztoru w Hongkongu, do której udał się, aby spędzić tam ostatnie lata życia.

Podczas masakry nankińskiej w 1937 roku na jej terytorium ukrywało się tysiące Chińczyków szukających schronienia przed japońskimi żołnierzami. Klasztor przez cztery miesiące ochraniał i karmił 30000 ludzi. Tym, którzy nie zmieścili się w budynkach kompleksu rozdano namioty. Oprócz tego klasztor ukrywał także oficerów armii chińskiej, którzy przebrani byli za mnichów. W 2005 roku na podstawie tych wydarzeń nakręcono film.

Obecnie świątynia jest siedzibą prowincjonalnego oddziału Chińskiego Stowarzyszenia Buddyjskiego, posiadającego bibliotekę z ponad 7000 tekstów religijnych. Działa w niej również wegetariańska restauracja.

Obok świątyni znajduje się kompleks ponad 500 niewielkich jaskiń, w których umieszczono posągi buddów.^[17]

Chińskie muzeum na terenie historycznej świątyni. Świątynia Jinghai to XV-wieczna świątynia położona w Nanjing, w prowincji Jiangsu, w Chinach, na południowy zachód od Góry Shizi. Została zbudowana dla upamiętnienia podróży Zheng He w czasach dynastii Ming. W świątyni omawiano warunki traktatu nankińskiego. Świątynia była trzykrotnie niszczona i odbudowywana, podczas powstania Taipingów i drugiej wojny chińsko-japońskiej. W 1988 r. została odbudowana na swoim pierwotnym miejscu. W 1990 r. świątynia stała się siedzibą Muzeum Historycznej Wystawy Traktatu z Nankinu. Po dwóch rozbudowach w 1996 i 2005 r. jest to obecnie Świątynia Pamięci Nanjing Jinghai, w której zgromadzono materiały związane zarówno z podróżą Zheng He, jak i Traktatem Nankińskim. Jest to Narodowy Punkt Krajobrazowy Poziomu 4A, a także część Narodowej Bazy Edukacji Patriotycznej i Jednostki Ochrony Relikwii Nankinu.^[19]

Most w Nankinie. Most na rzece Jangcy w Nankinie, nazywany First Nanjing Yangtze Bridge, to dwupoziomowy most drogowo-kolejowy przecinający rzekę Jangcy w Nankinie, w prowincji Jiangsu, łączący dzielnice Pukou i Gulou. Jego górny pokład jest częścią chińskiej drogi krajowej nr 104 i ma rozpiętość 4 588 metrów. Jego dolny pokład, z dwutorową linią kolejową, ma długość 6 772 m i stanowi uzupełnienie linii kolejowej Pekin-Szanghaj, która przez dziesięciolecia była rozdzielona przez Jangcy. Prawy most składa się z dziewięciu filarów o maksymalnej rozpiętości 160 metrów i całkowitej długości 1 576 metrów. Przez most przejeżdża około 80 000 pojazdów i 190 pociągów dziennie.

Most został ukończony i otwarty dla ruchu w 1968 roku. Był to trzeci most na Jangcy, po moście na rzece Jangcy w Wuhan i moście na rzece Jangcy w Chongqing Baishatuo. Był to pierwszy ciężki most zaprojektowany i zbudowany z wykorzystaniem chińskiej wiedzy.^[22]

Nankińska Wieża Bębnów na Górze Gulou w dzielnicy Gulou w centrum Nankinu została zbudowana w 15 roku panowania Hongwu z dynastii Ming.

Wieża Bębnów, która jest ważną częścią Parku Wież Bębnów, ma 44 metry długości, 22 metry szerokości i 30 metrów wysokości. Kształtem przypomina tradycyjną chińską bramę miejską, z kamiennym kwadratowym cokołem. W cokole znajdują się trzy łukowe bramy, jedna większa na środku i dwie mniejsze po bokach. W bocznych wrotach znajdują się cztery boczne pomieszczenia, które w czasach starożytnej dynastii były strzeżone przez cesarskich bębniarzy z setkami żołnierzy. Na cokole znajduje się czerwona, dwupiętrowa wieża strażnicza, wykonana z drewna i cegieł, która była świętym miejscem, gdzie odbywały się ważne ceremonie, takie jak wyznaczanie właściwego czasu, przyjmowanie honorowych gości, składanie ofiar bogu i inne.^[25]

Budynek w Nankinie, Chiny. Porcelanowa Wieża – budynek w Nankinie, w prowincji Jiangsu w Chinach. Powstała w XV w. wieża pełniła funkcję buddyjskiej pagody. Zniszczona w XIX w. Odbudowana w 2015.

Wieżę wzniesiono na planie ośmiokąta foremnego, a jej szerokość wynosiła ok. 29,5 m. Składała się z dziewięciu kondygnacji i wznosiła się na wysokość 79 m. Na szczyt prowadziły spiralne schody. Na każdej kondygnacji była galeria czy też krużganek, z których podziwiać można było krajobraz. Każdą z galerii zaopatrzono również w rzędy kunsztownych okien. Nad każdym z krużganków znajdował się dach z wieloma spiczastymi rogami, na których zawieszone były lampy (w sumie 140). Całą budowlę pokryto białymi kaflami porcelanowymi. Istniały plany rozbudowy wieży do 13 kondygnacji i podwyższenia jej do ponad 100 m.^[29]