Rumunia - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Malownicze góry z trasami i widokami na miasto. Tâmpa – góra w południowej części Karpat Wschodnich, w masywie Postăvarul, niemal w całości otoczona rumuńskim miastem Braszów. Szczyt znajduje się na wysokości 960 metrów, prawie 400 metrów powyżej miasta.

Góra w większości składa się z formacji wapiennych. Większa część (1,5 km²) jest rezerwatem przyrody: występują tutaj m.in. niedźwiedzie oraz 35% rumuńskich gatunków motyli oraz rzadkie odmiany roślin.

Tâmpa już w XIX wieku była miejscem popularnym wśród turystów – powstały wówczas pierwsze ścieżki na szczyt. Obecnie większość osób korzysta z kolejki gondolowej – przy górnej stacji znajduje się restauracja Complexul "Panoramic", z której roztacza się panorama Braszowa, a przy dobrej widoczności, całego Burzenlandu.

Charakterystycznym dla góry jest biały napis Braşov, stylizowany na słynny napis z Hollywood.^[4]

Ogród botaniczny z egzotycznymi kwiatami. Ogród Botaniczny w Klużu-Napoce, oficjalnie Ogród Botaniczny Uniwersytetu Alexandru Borza Cluj-Napoca, to ogród botaniczny położony w południowej części Klużu-Napoki w Rumunii. Został założony w 1872 roku przez węgierskiego lingwistę Sámuela Brassai, znanego jako "ostatni polimat transylwański". W 1905 r. jego dyrektorem był Aladár Richter, następnie Páter Béla, Győrffy István, a w 1920 r. został przejęty przez miejscowy uniwersytet i Alexandru Borza.

Oprócz funkcji turystycznej ogród pełni także rolę ośrodka dydaktycznego i badawczego w ramach Uniwersytetu Babeș-Bolyai. W 2010 r. rumuńskie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego uznało go za zabytek historyczny.

Ogród ma powierzchnię ponad 14 hektarów, na której zgromadzono ponad 10 000 roślin występujących na całym świecie. Podzielony jest na działy: ozdobny, fitogeograficzny (geobotaniczny), systematyczny (taksonomiczny), gospodarczy i leczniczy. Rumuńska flora i roślinność są reprezentowane przez rośliny z Niziny Siedmiogrodzkiej, Karpat, Banatu itp.

Do ciekawych atrakcji Ogrodu Botanicznego należą Ogród Japoński (ogród w stylu japońskim, ze strumykiem i domkiem w stylu japońskim), Ogród Rzymski z archeologicznymi pozostałościami z rzymskiej kolonii Napoca, wśród których znajduje się posąg Ceres, bogini zbóż i chleba, oraz rośliny uprawne, które dominują we współczesnym rolnictwie rumuńskim. Jabłonowski Elemér był jego głównym ogrodnikiem przez 45 lat.^[7]

Luksusowy pałac letni z 1874 roku. Pałac Peleș – pałac w miejscowości Sinaia w Rumunii, w dolinie potoku Peleș, u podnóży gór Bucegi. Dawna rezydencja letnia królów Rumunii, obecnie muzeum.

Wzniesiony został w latach 1873–1883 z polecenia króla Rumunii Karola I. Budowany był według planów niemieckiego architekta Wilhelma Doderera. Od 1876 r. budową kierował architekt Johannes Schultz. Uroczysta inauguracja pałacu miała miejsce 7 października 1883 r. Nad jego wystrojem, który realizowano aż do 1914 r. czuwali słynni wówczas architekci i dekoratorzy Karel Liman, J. D. Heymann z Hamburga, August Bembé z Moguncji oraz Berhard Ludwig z Wiednia. Karol I do ostatnich dni życia – zmarł 27 września 1914 – udoskonalał i upiększał swoją rezydencję. Już w 1884 roku zainstalowano prąd, zamek posiadał własny generator, a do 1897 ukończono budowę elektrowni.

Pod kierownictwem Karela Limana, który kierował pracami na zamku w latach 1896–1924 ukończono m.in. budowę wieży centralnej, na której zamontowano zegar z trzema tarczami, kaplicę królowej Elżbiety (małżonki Karola I) oraz salę koncertową. W 1906 roku oddano do użytku pokój kinowy – była to pierwsza sala kinowa w Rumunii. Po bezpotomnej śmierci Karola I tron rumuński objął jego bratanek Ferdynand I, żonaty z Marią Koburg. Ona to kontynuowała dzieło upiększania zamku i pałacowych ogrodów. Sprowadziła wiele cennych dzieł sztuki. Urządzenia mechaniczne do zamku Karola I wykonał polski wynalazca ze Lwowa Franciszek Rychnowski, który otrzymał od króla za swój wkład rumuński złoty medal zasługi Serviciu Credinciosu I klasy.

Całkowity koszt budowy po jej zakończeniu szacowano na ok. 16 mln lei w złocie, tj. ok. 120 mln USD dzisiaj.

W 1927 roku tron i rządy w Rumunii objął Michał I Rumuński. Okres jego panowania przypadł na II wojnę światową, a w 1947 roku został zmuszony do abdykacji. Pałac Peleș wraz z Pałacami Pelișor i Foișor przeszedł na własność skarbu państwa. Już w 1953 roku utworzono tu muzeum, jednak ówczesny przywódca kraju, Nicolae Ceaușescu skąpił środków na jego utrzymanie. W efekcie już w 1980 roku drewniane elementy zaatakował grzyb o nazwie stroczek domowy. Muzeum zamknięto i ewakuowano znaczną część eksponatów. Udostępniony ponownie do zwiedzania w 1990 roku, w 2006 został zwrócony prawowitemu właścicielowi Michałowi I. W zamian za odpowiednie wynagrodzenie udostępnił on ponownie Pałac Peleș i Pałac Pelișor do zwiedzania.

Muzeum prezentuje następujące kolekcje:

• kolekcję broni i zbroi liczącą ponad 4000 sztuk,
• unikatową kolekcję szkła (ok. 1500 sztuk) pochodzącego z Niemiec, Czech, Włoch, Austrii i Francji, na którą składają się kryształy, szkła kolorowe, drobno rzeźbione w sceny myśliwskie, motywy roślinne, zwierzęce, dodatkowo zdobione złotem.
• kolekcja srebra i metalu składająca się z ok. 5500 eksponatów o wysokiej wartości artystycznej i historycznej, gdyż większość z nich należała do królów i królowych rumuńskich, członków rodziny królewskiej bądź wysokich rangą osobistości. Wiele z nich wykonano na zamówienie i pochodzą z ośrodków obróbki metali w Europie, Azji, Afryce i USA. Są to głównie przedmioty użytkowe: tabakiery, ramki do zdjęć, talerze, kielichy, ale również i figurki. Umieszczono na nich sceny mitologiczne, pasterskie, historyczne.
• kolekcja zegarów – ok. 50 eksponatów, zakupionych w większości przez Karola I, który słynął z punktualności. Kolekcja obejmuje różnorakie rodzaje zegarów – poczynając od wielkich stojących, poprzez zegary ścienne, kominkowe po miniaturowe zegarki kieszonkowe. Większość pochodzi z XIX w. Najważniejszym eksponatem jest trzytarczowy zegar w wieży centralnej, bijący co 15 minut, zdobiony symbolami astralnymi.
• kolekcja witraży – 800 okien zdobionych witrażami przedstawiającymi zarówno sceny religijne (postaci świętych, sceny biblijne, ale także inspirowane sztuką Imperium Osmańskiego), jak i świeckie (portrety przodków, sceny z arystokratycznego życia, także sceny z bajek). Niektóre pochodzą z XV i zostały specjalnie sprowadzone przez Karola I.
• kolekcja rzeźby monumentalnej na zewnątrz, wypełniająca tarasy i ogród pałacowy. Niektóre rzeźby sprowadzano specjalnie z Niemiec i Włoch, pochodzą z różnych epok i przedstawiają rozmaitą tematykę – począwszy od monumentalnej fontanny przedstawiającej morskie bóstwo z dwoma satyrami, poprzez posągi Wenus, donice z owocami aż po bardziej współczesne pomniki Karola I czy też jego żony królowej Elżbiety.

Plac Zwycięstwa, znany do 1990 roku jako Plac Opery, jest centralnym placem Timiszoary. Jest to miejsce, w którym 20 grudnia 1989 roku Timiszoara została ogłoszona pierwszym miastem wolnym od komunizmu w Rumunii. Był to główny bulwar, przekształcony w plac po zamknięciu południowej strony przez budowę Katedry Metropolitalnej. Na przeciwległych biegunach placu znajdują się Opera od północy i Katedra Metropolitalna od południa. Od Opery do katedry deptak po prawej stronie nosi nazwę Corso, a po lewej - Surogat. Na obu znajdują się chronione zespoły architektoniczne o lokalnym znaczeniu historycznym.

Na placu znajdują się budynki kilku ważnych instytucji, takich jak Teatr Narodowy i Opera, katedra prawosławna, kina Timiș, Capitol i Studio, Muzeum Banatu, kilka galerii sztuki, a także wiele sklepów i kawiarenek na chodnikach. Na placu Zwycięstwa odbywają się jedne z najważniejszych wydarzeń kulturalnych: JazzTM, Timfloralis, FEST-FDR, Festiwal Opery i Operetki, jarmarki wielkanocne i bożonarodzeniowe, koncerty noworoczne itp.^[11]

Obiekt historyczny w Suczawie, Rumunia. Zamek w Suczawie – zamek pochodzący z końca XIV w. rozbudowany w XV w. zniszczony w XVII w. obecnie w ruinie, znajdujący się w Suczawie w północnej Rumunii, na Bukowinie.

Zamek na wzgórzu panującym nad Suczawą wzniósł w końcu XIV w. hospodar mołdawski Piotr Muszat, który przeniósł tutaj siedzibę książęcą. Pierwotna budowla miała kształt czworoboku (który jest do dzisiaj rozpoznawalny w centrum założenia), obejmowała zabudowania mieszkalne oraz kaplicę. W drugiej połowie XV w. rozbudowy zamku dokonał Stefan Wielki, który wzniósł nowe potężne fortyfikacje, poszerzając obręb zamku. Powstała w ten sposób twierdza za życia Stefana skutecznie opierała się wszelkim najeźdźcom (m.in. dwukrotnie Turkom, a w 1497 bezskutecznie oblegali ją Polacy pod wodzą Jana Olbrachta), dopiero w 1538 r. została wydana przez bojarów wojskom Sulejmana Wspaniałego.

Podczas walk wewnętrznych w połowie XVI w. zamek został spalony, jego odbudowy dokonał w pierwszej połowie XVII w. hospodar Bazyli Lupu. Już wkrótce jednak (w 1653 r.) ponownie została zniszczona podczas interwencji sąsiadów przeciwko Bazylemu, wskutek której został pozbawiony tronu (podczas obrony zamku zginął Tymofiej Chmielnicki). Ostatecznie dzieła zniszczenia dokonał wybuch w twierdzy w 1675 r. Odtąd zamek pozostaje w ruinie. W XX w. ruina zamku została częściowo odbudowana i poddana konserwacji.^[16]

Średniowieczna cytadela z 9 wieżami wpisana na listę UNESCO. Historyczne Centrum Sighișoara to stare historyczne centrum miasta Sighișoara w Rumunii, zbudowane w XII wieku przez saskich osadników. Jest to zamieszkana średniowieczna cytadela, która w 1999 roku została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO ze względu na swoje 850-letnie świadectwo historii i kultury Sasów Siedmiogrodzkich.

W Sighișoarze, miejscu narodzin Włada III Palownika (po rumuńsku Vlad Țepeș), co roku odbywa się festiwal średniowieczny, podczas którego sztuka i rzemiosło łączą się z muzyką rockową i sztukami scenicznymi. Miasto wyznacza górną granicę kraju związkowego Saksonia. Podobnie jak jego więksi bracia, Sybin (Hermannstadt) i Braszów (Kronstadt), Sighișoara prezentuje średniowieczne niemieckie dziedzictwo architektoniczne i kulturowe, które zostało zachowane nawet w okresie komunizmu.^[25]

Kościół prawosławny w Târgu Mureș. Katedra Wniebowstąpienia Pańskiego to rumuńska katedra prawosławna w Târgu Mureş w Rumunii. Została zbudowana w latach 1925-1934 z inicjatywy arcykapłana Ştefana Rusu. Ze względu na to, że jest siedzibą arcykapłana, a nie biskupa, jest to kościół, a nie katedra, ale powszechnie określa się ją tym mianem.

Kamień węgielny pod budowę katedry położono 10 maja 1925 r., a świadkami tego wydarzenia byli m.in. minister spraw religijnych Alexandru Lapedatu, biskup Nicolae Ivan i Oktawian Goga, który w tym czasie był ministrem rządu.

Katedra została zbudowana według planów architekta Victora Vlada z Politechniki w Timiszoarze, w formie greckiego krzyża. Całkowity koszt budowy oszacowano na 20 mln lei.

Ikonostas został zbudowany w 1934 r. przez Traiana Bobleteca z Nazny, natomiast dzwony odlano w Timiszoarze. Z powodu braku funduszy malowidła ścienne we wnętrzu ukończono dopiero w 1986 r.^[38]

Muzeum Sztuki w Craiovej to muzeum sztuki w mieście Craiova, w prowincji Oltenia, w Rumunii.

Siedzibą muzeum jest Pałac Constantin Mihail, zbudowany w latach 1898-1907 według planów francuskiego architekta Paula Gottereau. Pałac należał niegdyś do Michaela Constantina (1837-1908), członka jednej z najbogatszych rodzin w Rumunii, i jest znany jako Pałac Jean Mihail. Pałac ozdobiony jest schodami z marmuru karraryjskiego, ścianami z jedwabiu lyońskiego, żyrandolami ze szkła Murano, malowanymi sufitami, częściowo złoconymi stiukami i weneckimi lustrami. Gościli w nim królowie Rumunii, w 1939 r. wygnany prezydent Polski Ignacy Mościcki (1867-1946) oraz były przywódca Jugosławii Josip Broz Tito (1892-1980).

Muzeum zostało założone w 1954 roku. Jest głównym muzeum sztuki w Craiovej i stanowi istotną atrakcję turystyczną miasta. Główną atrakcją muzeum jest galeria poświęcona Constantinowi Brâncuși, w której wystawiono sześć jego wczesnych rzeźb (w tym warianty jego najbardziej znanych dzieł): Vitellius (1898), Miss Pogany (1902), The Vainglory (1905), Boy's Head (1906), The Kiss (1907) i Woman Torso (1909). Znajduje się tu również wiele obrazów ważnych rumuńskich mistrzów, takich jak Theodor Aman, Nicolae Grigorescu, Vasile Popescu, Ștefan Luchian i Theodor Pallady, a także kilka rumuńskich ikon.

Pałac został wpisany na listę zabytków przez rumuńskie Ministerstwo Kultury i Spraw Religijnych.^[39]

Klasztor w Suczawie, Rumunia. Monastyr "Zamca" w Suczawie – ormiański monastyr z XV w. znajdujący się w Suczawie, w północnej Rumunii, na Bukowinie.

Monastyr ormiański w Suczawie został zbudowany na początku XV w. (za panowania hospodara mołdawskiego Aleksandra Dobrego) z przeznaczeniem na siedzibę biskupstwa ormiańskiego w Suczawie, utworzonego w 1401 r. z inicjatywy władcy. Wzniesiono wtedy cerkiew pod wezwaniem św. Auksentego, stanowiącą centrum monastyru. W 1606 r. cerkiew była przebudowywana (lub zbudowana od nowa), powstały wówczas także pozostałe, istniejące dzisiaj murowane zabudowania monastyru: wieża pełniąca funkcję dzwonnicy i bramy wjazdowej oraz budynek mieszkalny (przez który dzisiaj prowadzi wejście na teren monastyru) z kaplicą św. Grzegorza na piętrze. W XVIII w. ozdobiono wnętrze cerkwi malowidłami.

Monastyr, położony w przeszłości poza obrębem miasta Suczawy, na wzgórzu, został wybrany w 1690 r. na kwaterę wojsk polskich podczas ich działań na terenie Mołdawii, związanych z udziałem Polski w wojnie Świętej Ligi przeciwko Turcji oraz z planami usadowienia na tronie mołdawskim syna króla Jana III Sobieskiego, Jakuba. W tym okresie (Polacy pozostawali tutaj kilka lat) monastyr został otoczony umocnieniami ziemnymi o charakterze bastionowym, świetnie do dzisiaj zachowanymi. Z tego okresu pochodzi też zapewne popularna nazwa monastyru, wywodząca się od polskiego słowa "zamek".^[40]

Klasztor w Suczawie, Rumunia. Monastyr św. Jana Nowego – monastyr z XVI w. znajdujący się w Suczawie w północnej Rumunii, na Bukowinie, którego malowana cerkiew pod wezwaniem św. Jerzego jest wpisana wraz z innymi malowanymi cerkwiami Bukowiny na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Budowę monastyru zainicjował w 1514 hospodar mołdawski Bogdan Ślepy, a ukończył w 1522 jego syn i następca Stefan Młody. Przeznaczony był na nową siedzibę metropolity mołdawskiego po zniszczeniu dawnej cerkwi św. Jerzego zwanej „Mirăuți” oraz schronienie dla relikwii patrona Mołdawii św. Jana Nowego. Cerkiew monastyru była cerkwią metropolitarną do połowy XVI w. gdy metropolita mołdawski przeniósł się do Jass. Ponownie podniesiona została do tej rangi pod koniec XX w. wraz z powołaniem nowego prawosławnego arcybiskupstwa w Suczawie.

Cerkiew, postawiona na typowym dla cerkwi mołdawskich tego okresu planie trójkonchowym, zwieńczona wieżą-latarnią ponad nawą, należy do grupy powstałych w XVI w. świątyń malowanych – nie tylko wewnątrz, ale i zewnątrz. Zachowały się jednak jedynie fragmenty malowideł zewnętrznych z 1534, z których najlepiej zachowało się przedstawienie Drzewa Jessego. Widoczne są także fragmenty akatystu, hierarchii niebiańskiej (na apsydzie ołtarzowej) oraz Sądu Ostatecznego na ścianie zachodniej. Z malowideł wewnętrznych najciekawsze są te znajdujące się w nawie i przednawiu, pochodzące z początku XVI w. niestety w pewnym stopniu w czasach późniejszych przemalowywane.

Zarówno cerkiew, jak i monastyr przechodziły przekształcenia w swojej historii. Do cerkwi w 1579 dobudowany został przedsionek, a następnie w XIX w. otwarty przedsionek (pridvor). Z XIX w. pochodzi także dach cerkwi, w swoim kształcie zachowujący pierwotne rozwiązania typowe dla Mołdawii. Zlikwidowano też odrębną komorę grobową, usuwając mur dzielący ją od nawy – być może z uwagi na fakt, iż niewielkie pomieszczenie mieszczące grobowiec św. Jana Nowego nie mogło pomieścić pielgrzymów przybywających do jego relikwii.

W 1629 obok cerkwi dobudowano małą kaplicę. Ozdobiona ona jest malowidłami zewnętrznymi (tylko na fragmencie fasad) przedstawiającymi cykl scen związanych z patronem monastyru. Z kolei z 1589 pochodzi wieża prowadząca na dziedziniec klasztorny.

Fakt złożenia tu zwłok św. Jana Nowego (zostały wywiezione stąd przez Jana III Sobieskiego do Żółkwi, powróciły jednak pod koniec XVIII w.) czyni z monastyru najważniejsze prawosławne centrum pielgrzymkowe w Mołdawii.^[44]

Muzeum Oltenia to multidyscyplinarne muzeum w mieście Craiova, w prowincji Oltenia, w Rumunii.

Dział archeologii został założony 1 kwietnia 1915 roku. Dział historii naturalnej został założony w 1923 roku, a muzeum w obecnym kształcie powstało w 1928 roku.

Muzeum podzielone jest na trzy działy mieszczące się w oddzielnych budynkach: etnografię, historię/archeologię i historię naturalną. Zbiory pochodzą z darowizn przekazanych w 1908 roku.

Budynek przy ulicy Matei Basarab pochodzi z XV wieku i jest jednym z najstarszych w mieście. Znajdują się w nim eksponaty etnograficzne. W budynku przy ulicy Popa mieści się dział historii naturalnej, a także sklep z tradycyjnymi wyrobami garncarskimi. W budynku przy ulicy Madona Dudu mieszczą się eksponaty z zakresu archeologii i historii, w tym nowe skrzydło. Muzeum jest ważną atrakcją turystyczną w Craiovej.

Muzeum mieści się w dawnej szkole dla dziewcząt; budynek pochodzi z 1905 r. i został wpisany na listę zabytków przez rumuńskie Ministerstwo Kultury i Religii.^[45]

Zamek z 1600 roku z muzeum etnograficznym. Zamek Mikó to warowny zamek w Miercurea Ciuc w Rumunii. Jest jednym z najważniejszych zabytków miasta, a obecnie mieści się w nim muzeum etnograficzne poświęcone dziedzictwu Szeklerów.

Budowę zamku o długości 75 m i szerokości 70 m rozpoczęto 26 kwietnia 1623 r., a zakończono prawdopodobnie w latach trzydziestych XVI wieku. Pod względem stylu przypomina zamki w Iernut, Vințu de Jos i Lăzarea. Nazwa pochodzi od imienia Ferenca Mikó (1585-1635), który rozpoczął jego budowę dziesięć lat po tym, jak został najwyższym kapitanem siedzib Csíkszék (Ciuc), Gyergyószék (Gheorgheni) i Kászonszék (Caşin) Székely, połączonych później w powiat Csík. W dokumentach z tamtych czasów określa się ją również jako "nową cytadelę Mikó".

Pierwsza pisemna wzmianka o cytadeli pochodzi z 1631 roku. Po przedwczesnej śmierci spadkobierców Ferenca Mikó cytadela znalazła się w posiadaniu Tamása Damokosa, sędziego najwyższego Csíkszék. 21 października 1661 r. wojska tureckie i tatarskie pod wodzą Alego, osmańskiego pashy prowincji Temeşvar, najechały na Csíkszék, zajmując i paląc cytadelę. Została ona odbudowana w latach 1714-16 na polecenie habsburskiego generała Stefana Steinville'a, o czym świadczy kamienny napis nad bramą wejściową.

W 1735 r. austriacki inżynier i pułkownik Johann Conrad Weiss sporządził plan zamku. Jest to najstarszy zachowany plan budowli, ważny dla osób badających zarówno jej historię, jak i etapy budowy. Austriacy zaprojektowali dla odbudowanej cytadeli system obronny składający się z czterech bastionów w stylu włoskim, których pozostałości są nadal widoczne po stronie południowej. Po stronie południowo-zachodniej zbudowali skład prochu, a bastion południowy przebudowali na kaplicę. Sufit kaplicy ozdobiony jest skromną sztukaterią według późnobarokowego projektu. Gotyckie obramienia okienne zostały wstawione później. Pomieszczenia na parterze mają kopulaste, cylindryczne stropy ze sklepieniami pachwinowymi. Nad parapetami okiennymi znajdują się wysokie, wąskie, prostokątne otwory strzelnicze. Ufortyfikowany zamek pełnił ważną rolę obronną na wschodniej granicy imperium Habsburgów.

Do połowy XX wieku budynek był wykorzystywany przez wojska różnych armii. W szczególności do 1764 r. służył jako koszary dla wojsk habsburskich. Od 1764 do 1848 r. mieścił się tu dom dowódcy 1 Pułku Szeklerskiego Siedmiogrodzkiego Frontu Wojskowego, stanowiącego część Frontu Wojskowego. Podczas rewolucji w Transylwanii w 1848 r., będącej częścią rewolucji w 1848 r. na terenach należących do Habsburgów, był siedzibą Sándora Gála, dowódcy szeklerskich sił rewolucyjnych. W 1970 r., po gruntownej renowacji, do zamku przeniesiono założone w 1930 r. Muzeum Ciuc Szekler. Ponadto od 1978 r. w zamku działa część Biblioteki Powiatowej Kájoni János, w tym zbiór rzadkich dokumentów. Budynek został sklasyfikowany jako zabytek historyczny przez Ministerstwo Kultury i Religii.^[46]

Kościół Narodzenia św. Jana Chrzciciela to rumuńska cerkiew prawosławna znajdująca się przy Piața Catedralei 15 w Aradzie, w Rumunii. Poświęcona jest Narodzeniu Świętego Jana Chrzciciela.

Po zburzeniu starego kościoła w pobliżu rzeki Mureș, z inicjatywy Prokopije Ivačkovića, biskupa Aradu, rozpoczęto budowę nowego. Budowa trwała od 1862 do 1865 roku, a fundusze na nią pochodziły od rodziny Mocioni i wiedeńskiego bankiera Simona Sinasa. Architektem był Anton Czigler, pochodzący z Gyuli. Po poświęceniu budynek pełnił funkcję katedry diecezjalnej.

Niektóre detale fasady, takie jak fronton, zostały dodane dopiero podczas renowacji w latach 1905-1906. W 1966 r. na fasadzie umieszczono trzy mozaiki. Dzwon, datowany na 1764 r., pochodzi z poprzedniego kościoła.

Budynek ma kształt litery U, skrzydła otwierają się na dziedziniec półkolistymi łukami. Dolne ściany wewnętrzne są ze sztucznego marmuru, środkowe mają dekorację roślinną, górne są malowane w ikonografii prawosławnej. Okna są wykonane z kolorowego szkła, bez wzorów. Obie wieże zostały wydłużone w 1904 r.; w każdej z nich znajduje się zegar. Styl świątyni to klasycyzujący neobarok, bardziej zbliżony do XIX-wiecznych kościołów zachodnich niż współczesnych cerkwi prawosławnych. Z czasem lokalizacja stała się mniej centralna, dlatego w 2009 r. na miejscu starej katedry wybudowano nową.

Kościół został wpisany na listę zabytków przez rumuńskie Ministerstwo Kultury i Religii.^[47]