Odkryj 10 atrakcji, ciekawych miejsc i niezwykłych rzeczy do zrobienia w miejscu takim jak Ōtsu (Japonia). Nie przegap obowiązkowych atrakcji turystycznych, do których zaliczyć można: Enryaku-ji, Omi Shrine i Hiyoshi Taisha. Wśród innych popularnych atrakcji, które warto zobaczyć, znajduje się m.in. Ishiyama-dera.
Poniżej znajdziesz pełną listę miejsc wartych odwiedzenia w miejscowości Ōtsu (Shiga).
Spis treści
Enryaku-ji
Znane również jako: 延暦寺
Klasztor buddyjski z długą historią. Enryaku-ji – klasztor buddyjski szkoły tendai na górze Hiei w Ōtsu, w prefekturze Shiga. Jeden z największych zespołów świątyń buddyjskich w Japonii.[1]
Adres: 4220 Sakamoto Hommachi, 520-0116 Otsu
Omi Shrine
Znane również jako: 近江神宮
Omi Jingu lub Omi Shrine to świątynia shinto Jingū w Ōtsu, mieście w prefekturze Shiga, w Japonii. Została zbudowana w 1940 roku i jest poświęcona cesarzowi Tenji. Wcześniej było to sanktuarium cesarskie pierwszej rangi w nowoczesnym systemie rangowanych sanktuariów shinto.
Sanktuarium znajduje się w pobliżu stacji Ōmijingūmae.[2]
Adres: 1-1 Jingucho, 520-0015 Otsu
Hiyoshi Taisha
Znane również jako: 日吉大社
Świątynia szintoistyczna w Otsu. Hiyoshi Taisha to świątynia shintoistyczna położona w mieście Ōtsu, w prefekturze Shiga w Japonii. Jest to jedno z dwudziestu dwóch sanktuariów. Przed II wojną światową znane było jako Hiei Taisha lub Hie jinja, obecnie preferowana jest pisownia "Hiyoshi". Znane było również jako Sannō Gongen. Główna świątynia w Ōtsu stoi na czele siódmej co do wielkości sieci świątyń w Japonii, obejmującej około 3800 kapliczek Hiyoshi, Hie i Sannō w całym kraju. Torii w tej świątyni mają charakterystyczną konfigurację, znaną jako "Sannō torii", z gagatkiem nad główną belką poprzeczną. Obszar o powierzchni 400 000 metrów kwadratowych został uznany za Narodowy Obszar Historyczny, a wschodnie i zachodnie budynki sanktuarium, Nishi Hongū i Higashi Hongū, zostały uznane za Skarby Narodowe.[3]
Adres: 5-1-1 Sakamoto, 520-0113 Otsu
Ishiyama-dera
Znane również jako: 石山寺
Świątynia buddyjska w Otsu. Ishiyama-dera to świątynia shingon w Ōtsu w japońskiej prefekturze Shiga. Świątynia ta jest trzynastym miejscem Pielgrzymki Kansai Kannon.[4]
Adres: 1-1-1 Ishiyamadera, 520-0861 Otsu
Miidera Temple
Znane również jako: 園城寺
Świątynia buddyjska w Otsu. Mii-dera, formalnie zwana Onjō-ji, to buddyjska świątynia w Japonii położona u podnóża góry Hiei, w mieście Ōtsu w prefekturze Shiga. Znajduje się w niewielkiej odległości od Kioto i jeziora Biwa, największego jeziora w Japonii. Jest to główna świątynia sekty Jimon z Tendai, siostrzana świątynia Enryaku-ji, znajdującej się na szczycie góry, i jest jedną z czterech największych świątyń w Japonii. Łącznie w kompleksie Mii-dera znajduje się 40 nazwanych budynków.
Mii-dera jest świątynią nr 14 w Pielgrzymce Saigoku Kannon.[5]
Adres: 246 Onjojicho, 520-0036 Otsu
Tenson Shrine
Znane również jako: 天孫神社
Sanktuarium Tenson to świątynia shintoistyczna znajdująca się w Ōtsu, Shiga, Japonia.[6]
Adres: 3-3-36, KyomachI, Ōtsu
Mangetsu-ji
Znane również jako: 満月寺
Mangetsu-ji to świątynia położona nad jeziorem Biwa w Ōtsu, prefektura Shiga, Japonia. Posąg Shō Kannon z okresu Heian jest ważnym obiektem kultury.
Świątynia, a konkretnie sala "pływającej świątyni" Ukimidō, znajduje się na jednym z pozostałych widoków z Ośmiu widoków Ōmi, pierwotnie narysowanych przez Hiroshige. Odbitka przedstawiająca świątynię to "Dzikie gęsi wracające do domu w Katata" (堅田の落雁).[7]
Adres: 1-16-18 Honkatata, 520-0242 Otsu
Takebe taisha
Znane również jako: 建部大社
Takebe Shrine to świątynia shintoistyczna położona w mieście Ōtsu, w prefekturze Shiga, w Japonii. Jest to ichinomiya dawnej prowincji Ōmi. Głównymi kultywowanymi kami są Ōkuninushi i Yamato Takeru. Główny festiwal w sanktuarium odbywa się co roku 15 kwietnia.[8]
Adres: 1-16-1 Jinryo, 520-2132 Otsu
Gyarari tang qiao
Muzeum, Galeria sztuki
Adres: 23-3 Karahashichō, Ōtsu-shi, 520-0851 Ōtsu
Shiga Junior College
Znane również jako: 滋賀短期大学
Shiga Junior College to prywatna szkoła wyższa w Otsu, Shiga, Japonia. Został założony w 1970 roku jako żeński college, a w 2008 roku stał się koedukacyjny.[9]