50 miejsc w Australii i Oceanii, które warto zobaczyć

Park rozrywki i miejsce rozrywki. Luna Park Sydney to wpisany na listę dziedzictwa kulturowego park rozrywki znajdujący się przy Olympic Drive 1 w nadmorskiej dzielnicy Milsons Point w Nowej Południowej Walii w Australii, na północnym brzegu Sydney Harbour. Właścicielem parku rozrywki jest Luna Park Reserve Trust, agencja rządu Nowej Południowej Walii. 5 marca 2010 r. park został wpisany do rejestru zabytków stanu Nowa Południowa Walia.

Park został zbudowany w 1935 roku około 600 metrów od północnego podejścia do mostu Sydney Harbour Bridge i działał przez siedemdziesiąt miesięcy do 1972 roku, kiedy to został otwarty przez cały rok. Luna Park został zamknięty w połowie 1979 roku, zaraz po pożarze Ghost Train, w którym zginęło sześcioro dzieci i jeden dorosły. Większą część parku rozebrano i zbudowano nowy park rozrywki, który początkowo działał pod nazwą Harbourside Amusement Park, a następnie powrócił do nazwy Luna Park. Park został ponownie zamknięty w 1988 roku, kiedy to niezależna inspekcja inżynieryjna stwierdziła, że kilka przejażdżek wymaga pilnej naprawy. Właścicielom nie udało się naprawić i ponownie otworzyć parku przed upływem terminu wyznaczonego przez rząd Nowej Południowej Walii, w związku z czym własność przeszła w ręce nowego podmiotu.

Otwarty ponownie w 1995 roku Luna Park został zamknięty po trzynastu miesiącach z powodu kolejki górskiej Big Dipper. Skargi na hałas od mieszkańców klifu nad parkiem spowodowały, że godziny pracy kolejki zostały mocno ograniczone, a w rezultacie spadek frekwencji sprawił, że park stał się nierentowny. Po kolejnej przebudowie Luna Park został ponownie otwarty w 2004 roku i działa do dziś.

Luna Park jest jednym z dwóch parków rozrywki na świecie, które są chronione przez przepisy rządowe; kilka budynków na terenie parku znajduje się także w (nieistniejącym już) Rejestrze Posiadłości Narodowych oraz w Rejestrze Dziedzictwa Stanu Nowa Południowa Walia. W Bibliotece Stanowej Nowej Południowej Walii znajdują się plany architektoniczne i rysunki przejażdżek oraz budynków Luna Parku (Milson's Point, Nowa Południowa Walia), w tym przejażdżki Ghost Train. Wśród planów i rysunków znajdują się także te z Luna Park (St Kilda, Wiktoria) i Luna Park (Glenelg, Australia Południowa).

Park był wykorzystywany jako miejsce kręcenia kilku filmów i programów telewizyjnych.^[3]

Salamanca Market to targ uliczny znajdujący się przy Salamanca Place w Hobart, w stanie Tasmania, w Australii.

Targ w Salamance jest jedną z najczęściej odwiedzanych atrakcji turystycznych Tasmanii i zdobył wiele nagród za swoją doskonałość.

Targ znajduje się przy historycznym Salamanca Place, obok nabrzeża w Hobart. Ma ponad 300 straganiarzy i działa w każdą sobotę w godzinach 8.30-15.00.

Można tu znaleźć największy w Tasmanii wybór produktów wytwarzanych lokalnie, w tym ręcznie obrabiane szkło, tasmańskie drewno, stylową odzież, biżuterię na zamówienie, produkty organiczne, dzieła sztuki, kosmetyki do kąpieli i pielęgnacji ciała, ceramikę, wyroby skórzane, ręcznie wyrabiane sery, chleby, wina i alkohole oraz gorące potrawy.

Jego właścicielem i operatorem jest miasto Hobart.^[10]

Galeria Sztuki Współczesnej to muzeum sztuki znajdujące się w Centrum Kulturalnym Queensland w dzielnicy South Bank w Brisbane, Queensland, Australia. Galeria jest częścią QAGOMA.

GOMA, otwarta 2 grudnia 2006 r., jest największą galerią sztuki nowoczesnej i współczesnej w Australii i mieści pierwszą w tym kraju specjalnie wybudowaną kinematotekę. Galeria znajduje się na Kurilpa Point, obok budynku Queensland Art Gallery (QAG) i State Library of Queensland, a jej okna wychodzą na rzekę Brisbane i CBD. Galeria Sztuki Współczesnej ma łączną powierzchnię ponad 25 000 metrów kwadratowych (270 000 stóp kwadratowych), a największa galeria wystawowa ma powierzchnię 1 100 metrów kwadratowych (12 000 stóp kwadratowych). Budynek został zaprojektowany przez firmę architektoniczną Architectus z Sydney.^[12]

Galeria z kolumnadą założona w 1881 r.. Art Gallery of South Australia, założona jako National Gallery of South Australia w 1881 roku, znajduje się w Adelajdzie. Jest najważniejszym muzeum sztuk wizualnych w australijskim stanie Australia Południowa. Posiada kolekcję liczącą prawie 45 000 dzieł sztuki, co czyni ją drugą co do wielkości państwową kolekcją sztuki w Australii. Jako część dzielnicy kulturalnej North Terrace, galeria sąsiaduje od zachodu z Muzeum Południowoaustralijskim, a od wschodu z Uniwersytetem Adelajdy.

Oprócz stałej kolekcji, która jest szczególnie znana ze zbiorów sztuki australijskiej, AGSA organizuje coroczny Festiwal Współczesnej Sztuki Aborygenów i Wyspiarzy z Cieśniny Torresa, znany pod nazwą Tarnanthi, co roku prezentuje szereg wystaw gościnnych, a także organizuje wystawy objazdowe w galeriach regionalnych. Zbiory AGSA są również bogato reprezentowane w sztuce europejskiej (w tym brytyjskiej), azjatyckiej i północnoamerykańskiej.

Od lutego 2022 r. dyrektorem AGSA jest Rhana Devenport ONZM.^[17]

Narodowe miejsce pamięci o żołnierzach. Australian War Memorial – australijski pomnik-muzeum, którego głównym zadaniem jest przypominanie współczesnym Australijczykom dokonań ich sił zbrojnych w wojnach toczonych z udziałem Związku Australijskiego. Główną część budowli zajmuje muzeum wojska. Australian War Memorial został odsłonięty/otwarty w 1941 roku i jest uznawany za jeden z najważniejszych tego typu obiektów na świecie.

Memorial znajduje się w stolicy Australii, Canberze, na północnym krańcu głównej osi widokowej biegnącej od gmachu parlamentu, poprzez szczyt Wzgórza Ainslie. Punktów tych nie łączy ciągły szlak komunikacyjny, ale z gmachu parlamentu dobrze widoczny jest War Memorial, a z frontowych schodów War Memorial − parlament.

Australian War Memorial składa się z trzech elementów: Miejsca Pamięci (świątynia) z Grobem Nieznanego Żołnierza, Galerii (muzeum) i Centrum Badań. Na zewnątrz znajduje się tzw. Ogród Rzeźb. Memorial jest otwarty codziennie od godz. 10 do 17, a zamknięty jedynie w Dzień Bożego Narodzenia.

Australian War Memorial co roku 25 kwietnia organizuje obchody Anzac Day.^[19]

Dawna siedziba parlamentu, a obecnie miejsce wystaw i koncertów. Old Parliament House, znany wcześniej jako Provisional Parliament House siedziba parlamentu Australii w latach 1927-1988. Budynek został oficjalnie otwarty 9 maja 1927 po przeniesieniu siedziby rządu z Melbourne do Canberry. Obecnie odbywają się w nim wystawy malarstwa, wykłady i koncerty, a część pomieszczeń zajmowana jest przez Australijskie Archiwum Państwowe.

Zaprojektowany przez Johna Murdocha budynek miał służyć jako budynek parlamentu przez najwyżej 50 lat i dlatego określany był jako "tymczasowy" (provisional). Murdoch wraz z zespołem asystentów zaprojektował nie tylko sam budynek ale także otaczające go ogrody, a nawet opisał ogólnie wyposażenie, meble i styl wnętrz. Old Parliament House został zaprojektowany w modnym w latach 20. i 30. Canberze stylu "stripped Classical" – posiadał cechy budowli neoklasycystycznych (porządek linii, symetria układu) ale bez elementów takich jak kolumny, belkowanie czy frontony.^[20]

Rozległy teren dla zwierząt rodzimych i egzotycznych. Auckland Zoo to ogród zoologiczny o powierzchni 16,35 hektara w Auckland w Nowej Zelandii, położony obok parku Western Springs niedaleko centralnej dzielnicy biznesowej Auckland. Jest zarządzany przez Radę Miasta Auckland, a Towarzystwo Zoologiczne w Auckland jest organizacją wspierającą.

Zoo w Auckland zostało otwarte w 1922 roku i na początku borykało się z trudnościami, głównie z powodu problemów zdrowotnych zwierząt. Do 1930 roku zgromadzono pokaźną kolekcję zwierząt i założono towarzystwo zoologiczne. W czasie II wojny światowej zoo umocniło swoją pozycję, a jego dyrektorem był wówczas ppłk Sawer. Po wojnie kolekcja została powiększona, a w latach 50. zakupiono szympansy, aby organizować przyjęcia herbaciane dla publiczności, jednak praktyki tej zaprzestano w 1964 roku. W 1973 roku zoo powiększyło się o przyległy park Western Springs. Od końca lat 80. do dziś wiele starych eksponatów zostało wycofanych i zastąpionych nowoczesnymi wybiegami. W 2011 r. zoo otworzyło swój największy obiekt, Te Wao Nui, w którym prezentowana jest rodzima flora i fauna Nowej Zelandii.

Ogród zoologiczny jest podzielony luźno na obszary określone przez region pochodzenia eksponowanych gatunków, ich taksonomię lub biosferę. Ogród zoologiczny odgrywa rolę w ochronie (głównie gatunków nowozelandzkich), badaniach i edukacji. Posiada wiele nowoczesnych obiektów, takich jak Nowozelandzkie Centrum Medycyny Zachowawczej (NZCCM).

Zoo w Auckland jest pełnoprawnym członkiem Stowarzyszenia Zoo i Akwariów (ZAA), a w 2007 roku otrzymało akredytację ISO 14001 dla swojego systemu zarządzania środowiskiem.^[26]

Wieloletnie zoo z lubianymi zwierzętami. Zoo w Adelajdzie jest drugim najstarszym ogrodem zoologicznym w Australii i działa na zasadzie non-profit. Znajduje się na terenach parkowych na północ od centrum miasta Adelaide w Południowej Australii. Jest zarządzane przez Królewskie Towarzystwo Zoologiczne Południowej Australii (Royal Zoological Society of South Australia Incorporated), które jest pełnoprawnym członkiem instytucjonalnym Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (Zoo and Aquarium Association) oraz Światowego Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (World Association of Zoos and Aquariums).

W zoo żyje około 300 rodzimych i egzotycznych gatunków, a na jego terenie znajduje się ponad 3000 zwierząt. Najnowsze wybiegi w zoo znajdują się w drugiej fazie ekspozycji w Azji Południowo-Wschodniej, znanej jako Immersja, która zapewnia zwiedzającym doświadczenie spaceru przez dżunglę, z tygrysami sumatrzańskimi i orangutanami, które wydają się być na wyciągnięcie ręki.

Pięć budynków na terenie zoo zostało wpisanych jako obiekty dziedzictwa państwowego do Rejestru Dziedzictwa Południowoaustralijskiego, w tym wejście frontowe przy Frome Road i dawna Słoniarnia. Zoo jest także ogrodem botanicznym, a na jego terenie znajduje się wiele egzotycznych i rodzimych roślin, w tym figowiec z Zatoki Moreton, zasadzony w 1877 roku.

Ekspozycja pandy olbrzymiej, która została otwarta w grudniu 2009 roku, jest domem dla dwóch pand olbrzymich, Wang Wang i Funi, które pozostaną w zoo co najmniej do 2024 roku.^[27]

Interaktywne spotkania ze zwierzętami od 1906 roku. Ogród zoologiczny w Wellington – ogród zoologiczny umiejscowiony w Wellington na nowozelandzkiej Wyspie Północnej.

Wellington Zoo to pierwszy ogród zoologiczny w Nowej Zelandii, powstały w 1906 roku. Pierwszym przywiezionym tu zwierzęciem był lew imieniem King Dick, kolejnym zaś lama. Najdłużej żyjącym zwierzęciem w zoo był gibon borneański (Hylobates muelleri) nazwany Nippy – przebywał w zoo od roku 1949 do swojej śmierci w sierpniu 2008. Pelikan Percy, przybyły do Wellington w 1919 roku, przeżył 62 lata i trafił do Księgi rekordów Guinnessa, jako jeden z najdłużej żyjących ptaków. Od 2003 roku istnieje także stowarzyszenie charytatywne o tej nazwie. Wellington Zoo należy do Zoo and Aquarium Association.^[28]

Katedra w ChristChurch, zwana także Christ Church Cathedral i Cathedral Church of Christ, to zdekonsekrowana katedra anglikańska w mieście Christchurch w Nowej Zelandii. Została zbudowana w latach 1864-1904 w centrum miasta, otoczona Placem Katedralnym. Stała się siedzibą biskupa Christchurch, który jest w nowozelandzkiej tikanga Kościoła Anglikańskiego w Aotearoa, Nowej Zelandii i Polinezji.

Trzęsienia ziemi wielokrotnie uszkadzały budynek (głównie iglicę): w 1881, 1888, 1901, 1922 i 2010 roku. Trzęsienie ziemi w Christchurch w lutym 2011 r. zniszczyło iglicę i górną część wieży oraz poważnie uszkodziło resztę budynku. Niższa część wieży została zburzona natychmiast po trzęsieniu ziemi w 2011 roku, aby ułatwić akcję poszukiwawczą i ratunkową. Pozostałą część wieży rozebrano w marcu 2012 roku. Poważnie uszkodzona ściana zachodnia, w której znajdowało się okno różane, częściowo zawaliła się w czerwcu 2011 r. i doznała dalszych uszkodzeń podczas trzęsienia ziemi w grudniu 2011 r. Kościół anglikański postanowił zburzyć budynek i zastąpić go nową konstrukcją, ale różne grupy sprzeciwiały się jego zamiarom, m.in. kierując sprawę do sądu. Choć wyroki były w większości korzystne dla kościoła, po usunięciu wieży na początku 2012 roku nie doszło do dalszych rozbiórek. We wrześniu 2017 r. Synod Diecezji Christchurch ogłosił, że Katedra Christchurch zostanie odbudowana dzięki obietnicom dodatkowych dotacji i pożyczek od władz lokalnych i centralnych. W połowie 2019 r. rozpoczęły się wczesne prace projektowe i stabilizacyjne.

Od 15 sierpnia 2013 r. wspólnota katedralna sprawuje kult w Katedrze Tekturowej.^[30]

Maungauika to wulkan tworzący cypel zwany North Head na wschodnim krańcu portu Waitematā w Auckland w Nowej Zelandii, na przedmieściach Devonport. Znany z rozległych widoków na port i Zatokę Hauraki, od 1885 roku był głównie używany przez wojsko jako instalacja obrony wybrzeża, która pozostawiła sieć dostępnych starych bunkrów i tuneli jako swoje dziedzictwo, tworząc część atrakcji. W 1972 r. obiekt został objęty ochroną w ramach Parku Morskiego Zatoki Hauraki, a w 2001 r. wpisano go na listę miejsc historycznych kategorii I. W ramach ugody zawartej w 2014 roku na mocy Traktatu z Waitangi stożek wulkaniczny został oficjalnie nazwany Maungauika, a rezerwat otrzymał nazwę Maungauika / North Head Historic Reserve. Maungauika to słowo Māori oznaczające Górę Uika.^[31]

Ogrody z różnych epok. Hamilton Gardens to publiczny park ogrodowy w południowej części Hamilton, będący własnością i zarządzany przez Radę Miasta Hamilton w Nowej Zelandii. Park o powierzchni 54 hektarów położony jest nad brzegiem rzeki Waikato i obejmuje zamknięte ogrody, otwarte trawniki, jezioro, szkółkę, centrum kongresowe i cmentarz Hamilton East. Jest to najpopularniejsza atrakcja turystyczna w regionie Waikato, przyciągająca ponad milion osób i goszcząca ponad 2000 imprez rocznie.

Ogrody Hamiltona są określane w kulturze popularnej jako ogrody botaniczne, ale technicznie nie zaliczają się do nich. Znajduje się tu 21 ogrodów reprezentujących sztukę, wierzenia, styl życia i tradycje różnych cywilizacji lub historyczne style ogrodowe. Ogrody te są pogrupowane w kolekcje ogrodów rajskich, produkcyjnych, fantazji, uprawnych i krajobrazowych; jest też miejsce dla ogrodów, które dopiero powstają.

Pierwsze ogrody zaczęły powstawać na początku lat 60. na terenie ówczesnego miejskiego wysypiska śmieci. Pierwszy znaczący obiekt, Ogród Różany Rogersa, został otwarty w 1971 r. jako próba zablokowania budowy autostrady na tym terenie. Od 1982 r. wiele nowo zagospodarowanych terenów zostało otwartych dla zwiedzających. Dodatkowymi atrakcjami ogrodów są obecnie ścieżki spacerowe nad jeziorem i punkt widokowy na wodospad.^[32]

Dom i ogrody z epoki wiktoriańskiej. Zamek Larnach to makietowy zamek na grzbiecie półwyspu Otago w granicach miasta Dunedin w Nowej Zelandii, w pobliżu małej osady Pukehiki. Jest to jeden z niewielu domów tej skali w Nowej Zelandii. Dom został zbudowany przez wybitnego przedsiębiorcę i polityka, Williama Larnacha. Od 1967 r. zamek jest własnością prywatną rodziny Barkerów i został otwarty jako atrakcja turystyczna, jako "jedyny zamek w Nowej Zelandii".

Zamek i jego teren są otwarte codziennie dla zwiedzających. Ogrody Zamku Larnach są jednym z zaledwie pięciu ogrodów w całym kraju, które otrzymały tytuł "Ogrodu o międzynarodowym znaczeniu" od New Zealand Gardens Trust. Były to pierwsze ogrody na Wyspie Południowej, które otrzymały ten tytuł. W 2018 r. zamek Larnach został uznany za nowozelandzki zabytek przez Heritage New Zealand.^[34]

Zamek Kryal to replika średniowiecznego zamku położona osiem kilometrów na wschód od Ballarat w Australii, w Leigh Creek, na północ od Dunnstown, u podnóża góry Warrenheip. Nazwa zamku pochodzi od inicjału imienia i nazwiska jego budowniczego, Keitha Ryalla, który zbił majątek na sprzedaży zbroi. Budowę rozpoczęto w 1972 roku, a atrakcja została otwarta dla zwiedzających w 1974 roku.

W zamku znajduje się fosa i most zwodzony, labirynt, wieże zamkowe, zapasy i zbrojownia. Odbywają się tu także pokazy walk rycerskich, teatr na żywo, błazen, kuglarz i połykacz ognia, a także muzeum "Wosk tortur". Zamek oferuje także noclegi oraz organizuje wesela i konferencje.

W 2007 r. nieruchomość została wystawiona na sprzedaż z ceną wywoławczą 10 mln dolarów, ale nie znalazła nabywcy. Niektóre strony były zainteresowane przekształceniem jej w dom publiczny w stylu średniowiecznym. Po kilku latach obecności na rynku, w styczniu 2011 roku obiekt został sprzedany Jayowi Finchowi i Wendy Alexander, którzy zamierzali kontynuować jego działalność jako hotel i park rozrywki. Jednak w sierpniu 2011 roku własność nieruchomości została zwrócona Keithowi Ryallowi, po tym jak rodzina Finchów nie była w stanie uregulować płatności za nią.

W styczniu 2012 roku zamek Kryal został przejęty przez Castle Tourism & Entertainment Pty Ltd. Zamek został zamknięty w celu przeprowadzenia gruntownego remontu i modernizacji, a następnie ponownie otwarty w 2013 r., po przekształceniu go w obiekt o wielu zastosowaniach, oferujący turystykę dzienną i nocną oraz rozrywkę. Znajdują się tu apartamenty zamkowe z czterogwiazdkowym zakwaterowaniem, a także obiekty wielofunkcyjne, weselne i konferencyjne. Opracowano koncepcje średniowiecznej przygody, fantazji i parku tematycznego. Ponownie wprowadzono średniowieczny sport, jakim jest jousting, a także atrakcje dźwiękowe i świetlne.^[36]

Najwyższa góra w Australii. Góra Kościuszki – najwyższy szczyt lądowej części Australii, niekiedy podawany jako najwyższy szczyt Australii i Oceanii, choć w klasyfikacji tej części świata jest poza pierwszą dziesiątką. Jest położona w Nowej Południowej Walii, w Parku Narodowym Kościuszki, w Górach Śnieżnych w paśmie Alp Australijskich.

Góra została odkryta, zdobyta i nazwana przez Pawła Edmunda Strzeleckiego w czasie jego historycznej wyprawy z Jamesem Macarthurem z Sydney do Melbourne. Ich trasa, nieprzebyta wcześniej przez Europejczyków, prowadziła poprzez Alpy Australijskie oraz żyzną krainę, nazwaną przez Strzeleckiego Gippsland, na cześć ówczesnego gubernatora Nowej Południowej Walii, sir George’a Gippsa. W wyprawie brał ponadto udział James Riley oraz aborygeńscy przewodnicy Charlie Tarra i Jackey. Celem Strzeleckiego były badania naukowe m.in. geologiczne, oraz zdobycie i nazwanie najwyższego szczytu Australii. Natomiast Macarthur był głównie zainteresowany odkrywaniem nowych pastwisk i terenów nadających się do zagospodarowania przez osadników. Ich trasa na Górę prowadziła z Geehi zboczem dziś nazywanym Hannel’s Spur. 12 marca 1840 r. Strzelecki i Macarthur stanęli na najwyższym szczycie pasma górskiego widocznym od strony Geehi, obecnie noszącym nazwę Mt Townsend. Tu Strzelecki dokonał pomiarów geodezyjnych i stwierdził, że sąsiednia góra jest trochę wyższa. W obecności Macarthura, zdejmując kapelusz z głowy, uroczyście nazwał tę najwyższą górę Mt Kosciusko, by uczcić pamięć gen. Tadeusza Kościuszki, bohatera walk w Ameryce i w Polsce o wolność, niepodległość i równość. Z Mount Townsend Strzelecki powędrował samotnie, by zdobyć ten najwyższy szczyt. Tymczasem Macarthur powrócił do obozowiska, które na zboczu poniżej mieli przygotować Charlie Tarra i Jackey.

W oparciu o raporty Strzeleckiego nazwa Mt Kosciusko została w 1851 r. naniesiona przez Stanowego Geodetę Thomasa Townsenda na mapy hrabstwa Selwyn, a od 1860 r. znalazła się na mapach większej prowincji Wallace, a następnie Nowej Południowej Walii. Geodeta Townsend w latach 1846-7 przeszedł szczytowym pasmem Gór Śnieżnych i po Strzeleckim był drugą osobą, która stanęła na Mt Kosciusko. Przypomnieć należy, że obaj autorzy informacji, zarówno E.J. Halliday w 1892 r. jak i B.T. Dowd w 1940 r. reprezentowali Land Office of New South Wales, urząd stanu Nowa Południowa Walia (NPW) m.in. rejestrujący oficjalne nazewnictwo NPW.

W 1870 r. geodeci Stanu Wiktoria dokonali własnych pomiarów i błędnie przypisali nazwę Mt Kosciusko innej górze - sąsiedniemu szczytowi, który obecnie nazywa się Mt Townsend. Ten błąd stał się przyczyną zamieszania, którego konsekwencje są odczuwalne nawet współcześnie. W roku 1885 austriacki podróżnik i badacz dr R. von Lendenfeld, prowadzony przez lokalnego osadnika i hodowcę owiec J.M. Spencera powtórzył trasę Strzeleckiego sprzed 45 lat. Posługiwał się jednak błędną mapą wiktoriańską. Podobnie jak Strzelecki wszedł na górę, błędnie oznaczoną na wiktoriańskiej mapie jako Mt Kosciusko. Po dokonaniu pomiarów Lendenfeld stwierdził iż sąsiedni szczyt jest wyższy, więc nazwał go Mt Townsend. Nadał też nazwy okolicznym szczytom i strumieniom. Swój raport przesłał do władz Nowej Południowej Walii. Nie czekając na jego zatwierdzenie, opublikował w wielu gazetach komunikat, że odkrył i nazwał najwyższy szczyt Australii imieniem Mt Townsend. Jego zdaniem Mt Kosciusko był drugim w kolejności najwyższym szczytem Australii.

Władze Nowej Południowej Walii zaakceptowały wiele nazw proponowanych przez Lendenfelda, z wyjątkiem nazwy najwyższej góry, która już miała oficjalną nazwę Mt Kosciusko. Proponowaną przez Lendenfelda nazwę Mt Townsend nadano natomiast drugiej co do wysokości górze; to nazewnictwo obowiązuje do chwili obecnej.

W 1892 r. postawiono na najwyższej górze punkt triangulacyjny.

W roku 1997 w wyniku kampanii prasowej i dyplomatycznej dodano do nazwy najwyższej góry literkę Z i od tej pory nazywa się ona oficjalnie Mt Kosciuszko. Australijska wymowa nazwy odbiega znacznie od jej wymowy w języku polskim – w przybliżeniu brzmi "kozyjosko".

Spotykane często w popularnych publikacjach i w internecie historie o zamianie nazw gór nie znajdują potwierdzenia ani w faktach ani w oficjalnych dokumentach. Do zamieszania przyczynia się również słynny obraz Eugene von Guerarda z 1863 r. ‘widok z góry Kościuszki’ przedstawiający de facto widok z Mt Townsend, a nie z Góry Kościuszki.

Wiele zamętu wprowadza też sprawa przypisywania Górze Kościuszki nazwy aborygeńskiej – Targangil. Ta nazwa pojawiła się po raz pierwszy w liście J.M. Spencera, przewodnika Lendenfelda. Spencer odnosił tę nazwę do góry dziś nazywanej Mt Townsend, która na błędnej mapie wiktoriańskiej zaznaczona była jako Mt Kosciusko. A więc Targangil to Mt Townsend. Góra Kościuszki nie miała nazwy aborygeńskiej – co potwierdza A.E.J. Andrews, ekspert od historii Gór Śnieżnych i autor monografii „Kosciusko, The Mount in History”.

Trasy turystyczne na Górę Kościuszki

Oficjalne szacunki mówią, że szczyt odwiedza ponad 30,000 turystów rocznie.

Najpopularniejszą i najłatwiejszą trasą na najwyższy szczyt lądowej Australii jest trasa z Thredbo. Ma ok. 6,5 km a zaczyna się wjazdem wyciągiem krzesełkowym oszczędzającym wędrówki 560m pod górę. Szlak prowadzi w kierunku płn.-zach. na przełęcz Rawson Pass wygodną trasą po stalowej kracie chroniącej środowisko. Na przełęczy znajdują się słynne ekologiczne toalety zbudowane w 2007. Z przełęczy na szczyt Góry droga wiedzie serpentyną długości ok. 1,4 km.

Drugą popularną trasą jest szlak z Charlotte Pass, dokąd można dojechać samochodem. Szlak prowadzi ok. 9,5 km górską drogą w kierunku południowo-zachodnim, przecinając Snowy River oraz przechodząc koło Seaman’s Hut, malowniczej chatki służącej za schronienie dla turystów. Obie trasy spotykają się. Trasa z Charlotte Pass łączy się na przełęczy Rawson ze szlakiem z Thredbo. Dłuższym i trudniejszym ale bardziej malowniczym wariantem tej trasy jest odgałęzienie północne na Blue Lake (Niebieskie Jezioro).

Strzelecki wchodził na Górę inną trasą, najtrudniejszą, zboczem Hannel’s Spur, od północno-zachodniej strony Góry. Szlak zaczyna się od Geehi Campground i prowadzi przez Moira Flat oraz Byatts Camp, z odgałęzieniem na Mt Townsend. Jest to najbardziej stroma trasa w Australii o różnicy poziomów 1800 m. Niegdyś pędzono przez Hannel’s Spur owce na wypas, obecnie już zabroniony ze względu na ochronę środowiska. Szlak jest zarośnięty i kiepsko oznakowany, wymaga przeprawy przez rzekę i podąża nim nie więcej niż kilku wytrawnych turystów rocznie.

W 1983 r. pokonał tę trasę dr Janusz Rygielski prawdopodobnie jako drugi Polak po Strzeleckim. W lutym 2009 Oskar Kantor z Mariuszem Krzyżelewskim oraz z amerykańskimi wspinaczami Martinem Douthitt oraz Dale Torokiem przeszli tę samą trasę; była to prawdopodobnie pierwsza w historii filmowana wyprawa z Geehi na Górę Kosciuszki. Zimą, w sierpniu 2009 r. Oskar Kantor z inna ekipą (z Mariuszem Szłapakiem i Stefanem Lewandowskim) powtórzył trasę, dokonując prawdopodobnie pierwszego zimowego wejścia na Mt Kosciuszko, co też zostało sfilmowane.

Najwyższe szczyty Australii i kontynentu

Najwyższe szczyty Australii znajdują się poza lądową częścią Australii. Są to:

• Dome Argus (4 030 m czyli 13 220 ft),
• Mount McClintock (3 490 m czyli 11 450 ft),
• Mount Menzies (3 355 m czyli 11 007 ft) w Australian Antarctic Territory,
• Mawson Peak (2 745 m czyli 9 006 ft) na Heard Island.

Najwyższe szczyty kontynentu australijskiego, obejmującego cały szelf na którym leży Australia, są na wyspie Nowa Gwinea (odsyłamy do szczegółowej listy najwyższych szczytów Nowej Gwinei). Do najwyższych szczytów kontynentu należą:

• Puncak Jaya (4 884 m czyli 16 024ft) na Nowej Gwinei. Jest to najwyższa w świecie góra położona na wyspie, najwyższa góra w Indonezji oraz najwyższa góra na Australijskim kontynencie i w Oceanii;
• Puncak Mandala (4 760 m czyli 15 620 ft) w indonezyjskiej prowincji Papua. Jest to druga z kolei najwyższa góra kontynentu australijskiego, Oceanii, Australazji, Nowej Gwinei oraz Indonezji;
• Puncak Trikora (4 750 m czyli 15 580 ft) w indonezyjskiej prowincji Papua;
• Mount Wilhelm (4 509 m czyli 14 793 ft) w Papui Nowej Gwinei. Jest to najwyższa góra tego kraju;
• Mount Victoria (4 072 m czyli 13 360 ft) w Centralnej Prowincji w Papua Nowej Gwinei;
• Mount Giluwe (4 368 m czyli 14 331 ft) - wulkaniczna góra w Papua Nowej Gwinei. Jest to najwyższy szczyt wulkaniczny kontynentu australijskiego.

Redwoods Forest to las z naturalizowaną sekwoją nadbrzeżną na obrzeżach Rotorua w Nowej Zelandii, przylegający do obszaru termalnego Whakarewarewa. Liczący 6 hektarów drzewostan sekwoi kalifornijskich jest częścią większego Lasu Państwowego Whakarewarewa.

Drzewa zostały zasadzone na początku XX wieku w ramach programu mającego na celu ocenę przydatności różnych egzotycznych gatunków drzew do komercyjnego leśnictwa w Nowej Zelandii. Ze względu na bogatszą glebę i większe opady deszczu drzewa te rosły szybciej niż w swojej ojczyźnie, osiągając po 100 latach ponad 70 metrów wysokości. Najwyższa sekwoja w lesie ma 75 metrów wysokości.

Obszar ten, nazywany również "Redwoods Memorial Grove", jest obecnie chroniony i stał się popularny jako miejsce rekreacji. Znajdują się tam trasy dla rowerów górskich i ścieżka spacerowa Redwoods Treewalk z baldachimem zawieszona między pniami sekwoi. Nad chodnikiem, pomiędzy wysokimi pniami drzew, zawieszone są drewniane rzeźby w kształcie latarni. W nocy są one podświetlane, a kolorowe światła punktowe oświetlają niektóre rośliny dna lasu i paprocie drzewiaste. Las jest także domem dla zagrożonych gatunków ptaków, takich jak sokół nowozelandzki, kobuz północno-zachodni i czasami białogłowa. Od tego czasu na jałowych obrzeżach głównego lasu, gdzie turyści jeżdżą na rowerach, posadzono setki sadzonek sekwoi w wieku od 1 do 5 lat, aby powiększyć nie tylko las, ale i przestrzeń życiową zwierząt, które w nim gniazdują i żyją.^[47]

Fannie Bay Gaol to zabytkowy areszt w Fannie Bay, na Terytorium Północnym, w Australii. Od 20 września 1883 r. do 1 września 1979 r. funkcjonował jako więzienie Jej Królewskiej Mości i więzienie pracy.

W 1888 r. zastępca szeryfa (a później rezydent rządowy) John George Knight zebrał szkice i rysunki wykonane przez aborygeńskich więźniów, które miały być wystawione na wystawie z okazji stulecia Melbourne pod tytułem Świt sztuki. Dr Philip Jones, starszy kurator z Wydziału Antropologii Muzeum Południowoaustralijskiego, nazwał tę wystawę pierwszą wystawą sztuki aborygeńskiej.

Ostatnia egzekucja w Darwin odbyła się w Fannie Bay Gaol w 1952 roku, kiedy to Jerry Coci i Jonus Novotny, imigranci z Czechosłowacji, zostali powieszeni za zabójstwo taksówkarza.

Szubienica została zbudowana specjalnie na potrzeby tej egzekucji, w ambulatorium. W jednym końcu budynku wykopano w podłodze dół, a po obu stronach znajdowały się ceglane ściany podtrzymujące belkę. Do dołu prowadziła mała klapa i schody, aby lekarz mógł zbadać ciała po egzekucji. Przed egzekucją więźniowie byli przetrzymywani w drucianych klatkach w drugim końcu izby chorych.

Szubienicę można obejrzeć, a zwiedzający mogą nacisnąć dźwignię, która uruchamiała pułapkę. Więzienie zostało zniszczone, podobnie jak duża część Darwin, przez cyklon Tracy w 1974 roku.

Początkowo więźniarki były umieszczane w pomieszczeniach dla strażników, ale w 1928 r. wybudowano sekcję żeńską, a więźniowie płci męskiej i żeńskiej byli przetrzymywani w oddzielnych budynkach. W żeńskim bloku więziennym znajdował się niewielki ogród, który miał zapewnić więźniom zajęcie. Na początku lat 70. XX w. w bloku tym umieszczano również uchodźców, którzy przypłynęli łodzią.

Na środku trawnika umieszczono dwie cele dla więźniów agresywnych lub chorych psychicznie. Cele te posiadały małe podwórko otoczone ogrodzeniem cyklonowym. Cele o zaostrzonym rygorze wyposażone były w haki wmontowane w ściany, służące do krępowania więźniów, oraz bardzo wąskie drzwi, uniemożliwiające ucieczkę po wejściu strażnika.

W 1983 r. więzienie zostało wpisane do nieistniejącego już Rejestru Zabytków Narodowych, a w 1995 r. do Rejestru Zabytków Terytorium Północnego.

Obecnie w więzieniu znajduje się muzeum otwarte dla zwiedzających.^[50]