Odkryj 9 atrakcji, ciekawych miejsc i niezwykłych rzeczy do zrobienia w miejscu takim jak Park Narodowy Tongariro (Nowa Zelandia). Nie przegap obowiązkowych atrakcji turystycznych, do których zaliczyć można: Whakapapa skifield, Ngauruhoe i Tongariro Alpine Crossing. Wśród innych popularnych atrakcji, które warto zobaczyć, znajduje się m.in. Ruapehu.
Poniżej znajdziesz pełną listę miejsc wartych odwiedzenia w miejscowości Park Narodowy Tongariro (Manawatu-Wanganui).
Spis treści
Whakapapa skifield
Whakapapa skifield to komercyjne pole narciarskie na północnej stronie Mount Ruapehu w Parku Narodowym Tongariro w Nowej Zelandii. Jest to jedno z trzech pól narciarskich na górze, pozostałe to Turoa, które znajduje się na południowo-zachodnich zboczach Ruapehu i Tukino na wschodnich zboczach. Sezon narciarski trwa zazwyczaj od końca czerwca do końca października, w zależności od warunków śniegowych i pogodowych. Teren w Whakapapa Skifield dzieli się na 25% dla początkujących, 50% dla średnio zaawansowanych i 25% dla zaawansowanych.
Dojazd do pola narciarskiego prowadzi Bruce Road, dwupasmową, zamkniętą drogą o długości 6 km (3,7 min.). Przy wejściu na pole narciarskie, a także w innych miejscach na górze, można skorzystać z ograniczonej liczby miejsc noclegowych i napojów. Dla turystów i wspinaczy przygotowano schroniska alpejskie. Dwa pola narciarskie na Ruapehu są największym ośrodkiem narciarskim w Nowej Zelandii. Turoa ma nieco dłuższy sezon, rozpoczyna się zwykle tydzień przed Whakapapa i kończy na początku listopada. Oba są obsługiwane przez Ruapehu Alpine Lifts. W wiosce Whakapapa znajduje się Chateau Tongariro, który pojawił się na kilku nowozelandzkich znaczkach pocztowych.[1]
Adres: Ohakune Mountain Rd, 3951 Whakapapa
Ngauruhoe
Aktywny wulkan do wędrówek i wspinaczki skalnej. Ngauruhoe – czynny wulkan w Nowej Zelandii, na Wyspie Północnej.
Wysokość 2 291 m n.p.m. Od roku 1839 zanotowano 60 wybuchów, ostatnia znacząca aktywność w roku 1975. Wulkan stanowi część Parku Narodowego Tongariro. Stożek leży między dwoma innymi, pobliskimi wulkanami: Tongariro na północy i Ruapehu na południu. Na wulkanie można zaobserwować fumarole. Stożek jest udostępniony dla ruchu turystycznego, szlak na niego prowadzący jest odnogą szlaku Tongariro Crossing.
Wulkan ten został sfilmowany podczas kręcenia filmu Władcy Pierścieni, gdzie przedstawiał tolkienowską Orodruinę (Góra Przeznaczenia).
Zobacz też: Australazja[2]
Tongariro Alpine Crossing
Tongariro Alpine Crossing w Parku Narodowym Tongariro jest jednym z najbardziej spektakularnych szlaków turystycznych Nowej Zelandii i uważany jest za najpopularniejszy jednodniowy szlak tego kraju.
Szlak przebiega przez tereny położone na składającym się z wielu kraterów masywie wulkanicznym Tongariro. Trasa biegnie wschodnią ścianą góry Ngauruhoe, na którą można się wspiąć odnogą głównego szlaku. W dalszej części trasa biegnie przez tzw. czerwony krater, Szmaragdowe Jeziorka i parujące Niebieskie jezioro.
Długi na 19.4 km szlak słynny jest ze swojego surowego "księżycowego krajobrazu", osobliwych własności geologicznych, jawnej aktywności wulkanicznej i widowiskowych panoram roztaczających się wokół wulkanicznego masywu.
Zobacz też: Pętla Północna Tongariro[3]
Adres: SH 47, 3948 Tongariro National Park
Ruapehu
Największy aktywny wulkan w Nowej Zelandii. Ruapehu – czynny wulkan na Wyspie Północnej w Nowej Zelandii, wysokość 2 797 m n.p.m. Od 2 000 m n.p.m. leży stała pokrywa śnieżna. W kraterze znajduje się jezioro, które stale paruje. Stąd wzięła się nazwa wulkanu, w języku maoryski „Ruapehu” znaczy Wybuchające Jezioro.
Wulkan ten należy do najbardziej aktywnych na Ziemi i jest największym wulkanem Nowej Zelandii. Jego pierwsza erupcja nastąpiła ok. 250 tys. lat temu. W kraterze znajduje się ciepłe jezioro, które wyparowuje po wybuchu, po czym spływająca z otaczających lodowców woda powoli wypełnia go ponownie. Tak było podczas wybuchu w 24 grudnia 1953, kiedy to wybuch wulkanu uwolnił tysiące ton wody, które wylały się z jeziora i po zboczu już w postaci lawiny błota, dotarły do pobliskiej rzeki Whangaehu, gdzie wezbrana woda zawaliła most kolejowy. Kilka minut po tym wydarzeniu do rzeki wpadł pociąg powodując największą w historii Nowej Zelandii katastrofę znaną jako katastrofa w Tangiwai, w której zginęło 151 osób.
Kolejne erupcje miały miejsce w 1995 i 1996 roku, jednak nie spowodowały one zniszczeń, jedynie ośrodek narciarski był czasowo zamknięty. Na stoku wulkanu zainstalowano pierwszą Web kamerę znaną jako ‘VolcanoCam’.
W 1990 r. wulkan stał się miejscem kolejnej tragedii, kiedy to 6 żołnierzy z pobliskiej jednostki miało szkolenie z przetrwania. Na stoku góry zaskoczyło ich gwałtowne załamanie pogody. Próbując wrócić do jednostki wszyscy zginęli w zamieci. W tym samym czasie japoński turysta, którego zaskoczyła ta zamieć, wykopał w śniegu norę, w której przeżył kilka dni aż uspokoiła się pogoda, po czym o własnych siłach dotarł do ośrodka narciarskiego.
Wulkan Ruapehu leży wraz z dwoma innymi Tongariro i Ngauruhoe w obszarze Parku Narodowego Tongariro, który jest najstarszym parkiem narodowym W Nowej Zelandii, założonym w 1894 r.
Ruapuehu odgrywał rolę Samotnej Góry w ekranizacji Hobbita.
W czasach historycznych wulkan wybuchał w latach: 1861, 1895, 1903, 1945, 1969, 1971, 1975, 1988, 1995, 1996, 1997 i ostatnio w 2007.[4]
Wulkan Tongariro
Wulkan w Nowej Zelandii. Tongariro to czynny wulkan w Nowej Zelandii, na Wyspie Północnej.
Wulkan położony jest około 20 km na południowy zachód od jeziora Taupo, jego wysokość wynosi 1978 m n.p.m. Geolodzy odkryli, że wulkan składa się z przynajmniej 12 stożków erupcyjnych (jednym z nich jest Ngauruhoe). Od 1839 r. wybuchał ok. 70 razy. Jedna z erupcji miała miejsce na przełomie 1974/75 r. Przedostatnia erupcja wulkanu miała miejsce w 1977 roku. 6 sierpnia 2012 roku wulkan wybuchł ponownie, wyrzucając z siebie pył i kamienie. Podczas erupcji nikt nie ucierpiał. Schronisko Ketetahi Hut leżące na zboczach wulkanu uległo uszkodzeniu.
Tongariro wchodzi w skład Parku Narodowego Tongariro, pierwszego nowozelandzkiego parku narodowego. Jest najbardziej na północ wysuniętym wulkanem tego parku.
Przez cały masyw tego wulkanu przebiega popularny szlak turystyczny Tongariro Alpine Crossing.[5]
Pihanga
Mount Pihanga to szczyt wulkaniczny o wysokości 1 326 metrów na Płaskowyżu Wulkanicznym Wyspy Północnej, położony na północ od Mount Tongariro, pomiędzy Tongariro a jeziorem Taupo. Jezioro Rotoaira leży na południowy zachód od Pihanga, a mniejsze jezioro Rotopounamu znajduje się na południowo-zachodniej flance wulkanu, w pobliżu siodła Te Ponanga. Mt. Pihanga i jezioro Rotopounamu są częścią rezerwatu Pihanga Scenic Reserve o powierzchni 5 129 ha, który w 1975 roku został włączony do Parku Narodowego Tongariro. Mt. Pihanga wydaje się mieć duży krater, ale w rzeczywistości jest to wynik erozji, a "krater" szybko zwęża się w stromy wąwóz.[6]
Lake Rotopounamu
Jezioro Rotopounamu to odosobnione jezioro w rezerwacie Pihanga Scenic Reserve, w Parku Narodowym Tongariro w środkowej części Wyspy Północnej w Nowej Zelandii. Leży u północno-zachodniego podnóża góry Pihanga i zostało utworzone przez osunięcie się ziemi około 10 000 lat temu. Jezioro jest zasilane przez siedem strumieni, ale nie ma widocznego odpływu powierzchniowego. Uważa się, że jest ono drenowane pod ziemią.[7]
Tama Lakes
Tama Lakes to dwa jeziora kraterowe w nowozelandzkim Parku Narodowym Tongariro. Wypełniają one dwa z serii kraterów po eksplozji na Przełęczy Tama między górami Ruapehu i Ngaruahoe.[8]
Hauhungatahi
Hauhungatahi to erodowany wulkan na południowym krańcu strefy wulkanicznej Taupo w Nowej Zelandii, położony około 11 kilometrów na zachód od góry Ruapehu. Choć stosunkowo mało znany, Hauhungatahi o wysokości 1521 metrów jest jednym z najwyższych wulkanów w Nowej Zelandii, przewyższanym jedynie przez Ruapehu, Taranaki/Egmont i masyw Tongariro. Wulkan jest zbudowany na szczycie uskoku mezozoicznych osadów morskich. Wiek powstałej lawy andezytowej wynosi około 900 000 lat, co czyni Hauhungatahi ponad trzykrotnie starszym od sąsiedniego Ruapehu.
Wulkan znajduje się w zachodniej części Parku Narodowego Tongariro. Teren otaczający Hauhungatahi o powierzchni 8 498 hektarów (33 mil kwadratowych) od 1966 roku jest zarządzany jako Wilderness Area, jeden z dwóch takich oficjalnie wyznaczonych obszarów na terenie parku.
Standardowa trasa wejścia na Hauhungatahi to wędrówka od zachodniej strony, rozpoczynająca się w pobliżu Erua, prowadząca przez pozostałości starej ścieżki, a miejscami przez kilka zarośniętych i bagnistych obszarów, aż do linii buszu na wysokości 1200 metrów na płaskowyżu szczytowym. Nieco łatwiejsza droga prowadzi na wschód do prawdziwego szczytu, z którego roztacza się panoramiczny widok na sąsiednie szczyty w całym parku, w tym Ruapehu, Ngauruhoe i Tongariro.[9]