Bruksela - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Park rozrywki w Brukseli. Mini-Europa to park miniatur znajdujący się w Bruparck, u stóp Atomium, w Brukseli, w Belgii. W Mini-Europie prezentowane są reprodukcje zabytków Unii Europejskiej i innych krajów kontynentu europejskiego w skali 1:25. Reprezentowanych jest około 80 miast i 350 budynków. Mini-Europa odwiedza rocznie 350 000 osób, a jej obroty wynoszą 4 miliony euro.

W parku znajdują się żywe modele, takie jak pociągi, młyny, wybuchający Wezuwiusz i kolejki linowe. O wszystkich zabytkach szczegółowo informuje przewodnik. Na koniec zwiedzania można obejrzeć wystawę "Duch Europy", która w formie gier multimedialnych przedstawia interaktywny przegląd Unii Europejskiej.

Park zajmuje powierzchnię 24 000 m2 (300 000 stóp kwadratowych). Początkowa inwestycja wyniosła 10 mln euro w 1989 r., a inauguracji dokonał ówczesny książę Belgii Filip.^[2]

Sąd w Brukseli. Pałac Sprawiedliwości w Brukseli jest najważniejszym budynkiem sądowym w Belgii, siedzibą okręgu sądowego Brukseli, a także kilku sądów i trybunałów, w tym Sądu Kasacyjnego, Sądu Apelacyjnego w Brukseli, Sądu Pierwszej Instancji w Brukseli oraz Izby Adwokackiej w Brukseli. Mieści się ona przy Place Poelaert/Poelaertplein w dzielnicy Marolles/Marollen.

Pałac Sprawiedliwości, zaprojektowany przez architekta Josepha Poelaerta w stylu eklektycznym, inspirowanym stylem grecko-rzymskim, w miejsce starszej siedziby sądu, został zbudowany w latach 1866-1883. Budynek o powierzchni 26 006 m2 (279 930 stóp kwadratowych) jest uważany za największy obiekt zbudowany w XIX wieku i pozostaje jednym z największych tego typu. Całkowity koszt budowy, ziemi i wyposażenia wyniósł około 50 milionów franków belgijskich. Budynek został poważnie uszkodzony podczas II wojny światowej, w czasie której zniszczono kopułę, a następnie odbudowano ją wyżej niż oryginał. Od 1984 r. budynek jest w remoncie.

Obiekt ten, będący ważnym punktem orientacyjnym Brukseli, jest obsługiwany przez stację metra Louise/Louiza (linie 2 i 6 metra brukselskiego) oraz przystanek tramwajowy o tej samej nazwie (linie 8 i 92). Z dolnej części miasta można się tam również dostać publicznymi windami, zwanymi windami Poelaert.^[11]

Grób nieznanego żołnierza – symboliczny grób upamiętniający bezimiennych żołnierzy poległych w czasie wojny.

Początki grobów nieznanego żołnierza mają swe korzenie w pierwszej wojnie światowej, w czasie której zginęły miliony żołnierzy, z których wielu nie zostało nigdy zidentyfikowanych. Kraje, które poniosły największe straty, zaczęły upamiętniać nieznanych poległych symbolicznymi Grobami Nieznanego Żołnierza.

Groby te zawierają zwykle szczątki nieznanych z imienia i nazwiska żołnierzy, których prawdopodobnie nigdy nie uda się zidentyfikować.

Pierwsze groby nieznanego żołnierza powstały dnia 11 listopada 1920 w Wielkiej Brytanii i we Francji. W Wielkiej Brytanii trumna z wylosowanymi cztery dni wcześniej szczątkami bezimiennego żołnierza została złożona do grobu w Opactwie Westminsterskim, a obecnie istniejący tam nagrobek wykonano trzy lata później. We Francji szczątki nieznanego żołnierza wylosowano 10 listopada 1920 roku w Verdun, gdzie zginęło pół miliona osób i przewieziono pociągiem w ośmiu drewnianych trumnach do Paryża. Kondukt żałobny dotarł 11 listopada pod Łuk Triumfalny, jednak grób nie był jeszcze wykończony, wobec czego trumna ze szczątkami francuskiego nieznanego żołnierza została umieszczona w obecnym miejscu pod Łukiem Triumfalnym.

W ślad za tym groby takie zaczęły powstawać w innych krajach: np. w Polsce z inicjatywy prezydenta Stanisława Wojciechowskiego 30 listopada 1923 roku powołano Tymczasowy Komitet Organizacyjny Budowy Pomnika Nieznanego Żołnierza.

Groby takie upamiętniają również nieznanych żołnierzy z wcześniejszych wojen.^[14]

Galeria Bortier to pasaż handlowy zaprojektowany przez Jean-Pierre'a Cluysenaera. Został zbudowany w 1847 roku i otwarty w następnym roku. Znajduje się w centrum Brukseli, pomiędzy Mont des Arts/Kunstberg i Grand Place/Grote Markt, niedaleko bardziej monumentalnych Galerii Królewskich Saint-Hubert. Właścicielem galerii jest miasto Bruksela, a zarządzają nią służby administracji terenowej. Galeria została zbudowana w stylu neorenesansowym i jest doskonałym przykładem zastosowania żeliwa i szkła.

Pierwotnie centrum handlowe było częścią kompleksu Marché de la Madeleine/Magdalenamarkt, krytego targu również zaprojektowanego przez Cluysenaera. Fasada przy rue de la Madeleine w stylu baroku flamandzkiego poprzedza budowę znajdującego się za nią centrum handlowego. Fasada ta pochodzi z 1763 r. i została odzyskana z kamienicy Hôtel des Grandes Messageries, która znajdowała się w tym miejscu.

Galeria zawdzięcza swoją nazwę inwestorowi o nazwisku Pierre Bortier, który nabył teren pomiędzy ulicami Rue Duquesnoy i Rue Saint-Jean/Sint-Jansstraat, udostępniony w wyniku wyburzenia dawnego szpitala Hôpital Saint-Jean/Sint-Janshospitaal. Zaproponował on miastu Brukselę budowę Marché de la Madeleine/Magdalenamarkt. Główne wejście na ten kryty rynek znajdowało się przy Rue Duquesnoy. Począwszy od Hôtel des Grandes Messageries, znajdującego się przy Rue de la Madeleine, galeria przechodziła wzdłuż zaokrąglonego południowego końca hali targowej na poziomie jej pierwszego piętra i kończyła się na Rue Saint-Jean/Sint-Jansstraat. Rynek Madeleine został zburzony w 1957 roku i zastąpiony nowoczesną halą widowiskową, z której pozostała jedynie oryginalna fasada. Galeria Bortier została w ten sposób odłączona od budynku targowego. Bardzo zniszczony, został odnowiony w 1974 r. i ponownie około 2010 r.

Obecnie miejsce to jest dobrze znane miłośnikom literatury i starych książek, gdyż prawie w całości, z wyjątkiem galerii sztuki, zajmują je stragany i antykwariaty. Jean-Baptiste Moens, znany jako ojciec filatelistyki, prowadził sklep w Galerii Bortier od 1853 roku.^[15]

Pałac w Brukseli. Pałac w Laeken lub Zamek w Laeken jest oficjalną rezydencją króla Belgów i belgijskiej rodziny królewskiej. Znajduje się w regionie stołecznym Brukseli, 5 km na północ od centrum miasta, w miejscowości Laeken, na terenie dużego prywatnego parku zwanego Królewską Posiadłością Laeken.

Pałac został zbudowany w latach 1782-1784 dla gubernatorów habsburskich Niderlandów i pierwotnie nosił nazwę Pałacu Schonenberg. W 1890 r. pałac został częściowo zniszczony przez pożar, po którym został odbudowany i rozbudowany. Znaczące przebudowy przeprowadzono na początku XX wieku za panowania króla Leopolda II. Obecnie często określa się go mianem Pałacu Królewskiego w Laeken lub Zamku Królewskiego w Laeken.

Pałacu w Laeken nie należy mylić z Pałacem Królewskim w Brukseli, położonym w centrum miasta, który jest oficjalnym pałacem (nie rezydencją) króla Belgów i z którego załatwia się sprawy państwowe. Obsługiwany jest przez stację metra Stuyvenbergh na linii 6 metra brukselskiego.^[17]

Pałac w Brukseli. Pałac Królewski w Brukseli jest oficjalnym pałacem króla i królowej Belgów, położonym w centrum stolicy kraju, Brukseli. Nie jest on jednak wykorzystywany jako rezydencja królewska, ponieważ król i jego rodzina mieszkają w Pałacu Królewskim w Laeken, w północnej części Brukseli. Na stronie internetowej monarchii belgijskiej funkcję pałacu opisano w następujący sposób: Pałac jest miejscem, w którym Jego Królewska Mość wykonuje swoje prerogatywy jako głowa państwa, udziela audiencji i załatwia sprawy państwowe. Oprócz urzędów króla i królowej w Pałacu Królewskim znajdują się biura Wielkiego Marszałka Dworu, Szefa Gabinetu Króla, Szefa Królewskiej Służby Wojskowej oraz Intendenta Królewskiej Listy Cywilnej. W Pałacu znajdują się również Sale Państwowe, w których odbywają się wielkie przyjęcia, a także apartamenty przeznaczone dla zagranicznych głów państw podczas oficjalnych wizyt.

Pierwszy zalążek dzisiejszego budynku pochodzi z końca XVIII wieku. Teren, na którym stoi pałac, był jednak niegdyś częścią pałacu Coudenberg, bardzo starego kompleksu pałacowego, którego początki sięgają średniowiecza. Istniejąca dziś fasada została zbudowana dopiero po 1900 r. z inicjatywy króla Leopolda II.

Pałac Królewski znajduje się naprzeciwko Parku Brukselskiego, od którego oddziela go długi plac zwany Place des Palais/Paleizenplein. Środkowa oś parku wyznacza zarówno środkowy perystyl Pałacu Królewskiego, jak i budynek belgijskiego Parlamentu Federalnego (Pałac Narodów) po drugiej stronie parku. Mówi się, że te dwa stojące naprzeciw siebie budynki symbolizują system rządów w Belgii: monarchię konstytucyjną. Obszar ten jest obsługiwany przez Dworzec Główny w Brukseli, a także przez stacje metra Parc/Park (linie 1 i 5) oraz Trône/Troon (linie 2 i 6).^[22]

Kościół katolicki w Brukseli. Kościół Matki Bożej z Laeken to neogotycki kościół rzymskokatolicki w Laeken, w Brukseli, w Belgii. Pierwotnie został zbudowany ku czci królowej Luizy Marii, żony króla Leopolda I, według projektu architekta Josepha Poelaerta.

Louise-Marie zmarła w Ostendzie w 1850 r. i chciała zostać pochowana w Laeken. Pobliski Zamek Królewski w Laeken był, i nadal jest, rezydencją królewską. Leopold I życzył sobie, aby kościół został zbudowany ku jej pamięci i jako mauzoleum dla niej. Na projektanta nowego kościoła wybrano architekta Josepha Poelaerta. (Później stał się on najbardziej znany jako twórca sądów w Brukseli).

Papież Pius XI ukoronował czczony w tym miejscu wizerunek maryjny 17 maja 1936 r. w obecności króla Belgii Leopolda III i jego królewskich następców. Ten wizerunek Najświętszej Maryi Panny stał się źródłem dla obrazu Matki Bożej Chińskiej, ukoronowanego przez papieża Franciszka 19 lutego 2021 r.^[24]

Obiekt sportowy w Brukseli, Belgia. Stadion Króla Baudouina I – stadion sportowy w północno-zachodniej części stolicy Belgii – Brukseli.

Powstał kosztem 50 mln dolarów, na gruzach Stadionu Heysel. Nowoczesny (50 tys. widzów) Stade Roi Baudouin / Koning Boudewijnstadion (Stadion króla Baudouina I) został otwarty 23 sierpnia 1995 roku i stał się stadionem narodowym reprezentacji Belgii w piłce nożnej. W 1996 na stadion powrócił futbol – został rozegrany towarzyski mecz pomiędzy reprezentacjami Belgii i Niemiec. 8 maja 1996 na tzw. nowym Heysel odbył się finał Pucharu Zdobywców Pucharów, w którym to Paris Saint-Germain pokonał Rapid Wiedeń 1–0. Podczas Euro 2000 odbyła się na nim ceremonia otwarcia turnieju, oraz 4 inne mecze mistrzostw. Poza meczami piłkarskimi rozgrywane są tutaj zawody lekkoatletyczne, m.in. corocznie mityng z cyklu diamentowej ligi IAAF (Memorial Van Damme).^[28]

Wielki zamek z ogrodem botanicznym. Zamek Bouchout to zamek we flamandzkim mieście Meise w Belgii. W XII wieku to terytorium młodego księstwa Brabancji było strategicznie umiejscowione pomiędzy hrabstwem Flandrii a rodziną Berthout, panami Grimbergen. Najprawdopodobniej pierwsza fortyfikacja została zbudowana przez Woutera van Craaynem pod koniec wojen grimbergeńskich. Zamek Bouchout jest położony na wysokości 32 metrów.

Około 1300 r. wieża Donjon na zamku Bouchout została wzniesiona przez Daniela van Bouchout, rycerza, który walczył w bitwie pod Worringen. W XV i XVI wieku zamek Bouchout był własnością rodów Van der Marck i van Sevenbergen sayd Transylvanus. Z powodu braku konserwacji zamek popadł w ruinę, a dominacja hiszpańska i obrazoburcza furia jeszcze bardziej pogorszyły jego stan.

Pierwszej poważnej renowacji dokonał Christoffel d'Assonville około 1600 roku. Prostokątny średniowieczny zamek Bouchout był otoczony dużym stawem i można się było do niego dostać tylko przez długi most zwodzony. Pod koniec XVII wieku Peter-Ferdinand Roose przekształcił zamek w renesansowy "Chateau de Bouchout", otoczony francuskimi ogrodami ozdobnymi. Niestety, zamek został częściowo zniszczony w okresie rewolucji francuskiej (1800-1830). Ponownie zamek został odrestaurowany w 1832 r. przez hrabiego Amadeusza de Beauffort, który nadał zamkowi Bouchout jego obecny neogotycki wygląd.

Od 1879 do 1927 roku w posiadłości Bouchout mieszkała cesarzowa Carlota, urodzona jako księżniczka Charlotta Belgijska. Jej mąż, cesarz Maksymilian I Meksykański, głowa Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego, został stracony przez meksykańskich republikanów w 1867 roku. Od tego czasu Charlotta prowadziła odosobnione życie w zamku Bouchout. Od 1939 roku Domena Bouchout przekształciła się w Narodowy Ogród Botaniczny Belgii. Od czasu ostatniej renowacji w latach 1987-1989 zamek i jego pomieszczenia są obecnie wykorzystywane do spotkań, wykładów i wystaw.^[30]

Królewski Teatr Toone, to folklorystyczny teatr marionetek w centrum Brukseli w Belgii, działający od 1830 roku i jedyny tradycyjny brukselski teatr lalek, który nadal funkcjonuje.

Teatr został założony przez Antoine'a "Toone" Genty'ego w dzielnicy Marolles/Marollen w Brukseli. Od 1966 roku teatr mieści się na końcu dwóch wąskich uliczek, przy 66, rue du Marché aux Herbes/Grasmarkt, niedaleko Grand Place. W obecnej siedzibie teatru znajduje się również tawerna i małe muzeum lalkarstwa. Obecnym dyrektorem jest Nicolas Géal, znany również jako Toone VIII.

Teatr nadal wystawia przedstawienia kukiełkowe w dialekcie brukselskim (zwanym też czasem Marols lub Marollien), tradycyjnym brabanckim dialekcie Brukseli. Spektakle wystawiane są również w innych językach, przeplatanych brukselskim.^[31]

227-hektarowy ogród botaniczny i zamek z 1130 roku. Ogród botaniczny w Meise znajduje się na terenie zamku Bouchout w mieście Meise, na północ od Brukseli, w prowincji Brabancja Flamandzka. Jest to jeden z największych ogrodów botanicznych na świecie, posiadający bogatą kolekcję roślin żywych oraz zielnik liczący około 4 milionów okazów. Obecny ogród został założony w 1958 r. po przeniesieniu go z centrum Brukseli; poprzednie miejsce to obecnie Ogród Botaniczny w Brukseli. Naukowcy pracujący w ogrodzie prowadzą badania przede wszystkim nad roślinami belgijskimi i afrykańskimi.

W Ogrodzie Botanicznym znajduje się około 18 000 gatunków roślin - około 6% wszystkich znanych gatunków roślin na świecie. Połowa z nich znajduje się w szklarniach, a druga połowa, w tym rośliny uprawne i rodzime, na wolnym powietrzu. Kod Index Herbariorum przypisany do tego ogrodu botanicznego to BR i jest on używany przy cytowaniu znajdujących się w nim okazów. Ogrody są zgrupowane wokół zamku i jeziora w domenie Bouchout.

Misją Ogrodu Botanicznego Meise jest pogłębianie i rozpowszechnianie "wiedzy o roślinach" oraz przyczynianie się do "ochrony różnorodności biologicznej".

Ogród Botaniczny był własnością belgijskiego rządu federalnego, ale po kilku latach negocjacji został ostatecznie przekazany Wspólnocie Flamandzkiej (Flandrii) z dniem 1 stycznia 2014 r. Wspólnota Francuska nadal zatrudnia swoich pracowników i ma swoich przedstawicieli w zarządzie. Zakłady, biblioteka itp. pozostają własnością państwa federalnego, ale zostały przekazane jako towar Wspólnocie Flamandzkiej.^[32]