50 miejsc w Afryce, które warto zobaczyć

Obiekt historyczny, Marrakesz, Maroko. Dżami al-Fana – największy plac w marrakeskiej medynie, a zarazem największa atrakcja turystyczna miasta.

Od 2001 roku wpisany wraz z całym zabytkowym centrum Marrakeszu na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. W 2001 roku przestrzeń kulturowa placu została proklamowana Arcydziełem Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości, a w 2008 roku wpisana na Listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

Nie wiadomo dokładnie, jak powstał. Także pochodzenie nazwy nie jest znane, uważa się, że oznacza ona „plac bez meczetu” lub „zgromadzenie umarłych”, które nawiązywać ma do targów niewolników i egzekucji, jakie odbywały się tutaj aż do XIX wieku.

Na placu co wieczór odbywa się wielki targ ze straganami restauracyjnymi. Wokół nich gromadzą się kuglarze, berberyjscy opowiadacze legend i historii, bębniarze, muzycy gnawa, zaklinacze węży, samozwańczy uzdrawiacze i dentyści.

Występy trwają zwykle do północy i cieszą olbrzymią popularnością wśród turystów.

Dżami al-Fana stał się popularny poza granicami kraju dzięki ruchowi hippisowskiemu; jego członkowie licznie ściągali do Maroka w latach siedemdziesiątych wabieni ogólnodostępnym kifem – tutejszą marihuaną oraz w poszukiwaniu egzotycznych wrażeń.

28 kwietnia 2011 roku w mieszczącej się przy placu popularnej restauracji Argana doszło do zamachu bombowego. Przebrany za turystę terrorysta pozostawił w restauracji gitarę wypełnioną materiałami wybuchowymi którą następnie zdetonował zdalnie. W zamachu zginęło 17 osób a 21 zostało rannych. Powiązany z Al-Kaidą zamachowiec został skazany na karę śmierci.^[1]

5000 lat egipskiej historii. Muzeum Egipskie w Kairze, Muzeum Kairskie – muzeum sztuki egipskiej w stolicy Egiptu, Kairze, założone w 1835 roku.

Początkowo zabytki gromadzono w magazynach kairskiej szkoły językowej, później przeniesiono je do innego budynku w cytadeli Saladyna. W 1857 roku w Bulak francuski archeolog August Mariette (1821–1881) założył na bazie zgromadzonych dotychczas zbiorów muzeum sztuki egipskiej – pierwsze tego rodzaju muzeum na obszarze Bliskiego Wschodu. W 1880 roku zostało ono przeniesione do pałacu Isma’ila Paszy w Gizie. Od 1902 roku muzeum mieści się w specjalnie dla niego wybudowanym gmachu przy placu at-Tahrir w Kairze.

Dzisiejszą siedzibę, dwupiętrowy neoklasycystyczny gmach, zaprojektował w roku 1900 francuski architekt Marcel Dourgnon (1858–1911). Na niewielkiej powierzchni zgromadzono dotychczas ok. 160 tys. przedmiotów. Zwiedzający mogą podziwiać m.in. wyposażenia z grobowca faraona Tutanchamona, w tym jego złotą maskę; kolekcję portretów fajumskich, królewskie mumie, posągi faraonów, ich żon oraz bogów i bogiń egipskich.

Przed budynkiem ustawiono popiersia najwybitniejszych archeologów i badaczy starożytnego Egiptu. Od 2007 roku jest wśród nich także popiersie prof. Kazimierza Michałowskiego.^[2]

Kompleks świątynny w Karnaku, powszechnie znany jako Karnak, składa się z rozległej mieszaniny zniszczonych świątyń, pylonów, kaplic i innych budynków w pobliżu Luksoru w Egipcie. Budowa kompleksu rozpoczęła się za panowania Senusreta I w Średnim Państwie i trwała do Królestwa Ptolemejskiego, choć większość zachowanych budynków pochodzi z Nowego Państwa. Obszar wokół Karnaku był starożytnym egipskim Ipet-isut i głównym miejscem kultu 18. dynastycznej triady tebańskiej, z bogiem Amonem na czele. Jest częścią monumentalnego miasta Teb, a w 1979 r. wraz z resztą miasta został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Od kompleksu Karnak swoją nazwę wzięła pobliska i częściowo otoczona nowoczesna wioska El-Karnak, położona 2,5 km na północ od Luksoru.^[3]

Główny targ z pamiątkami i rękodziełem. Chan al-Chalili – suk w centrum Kairu, a zarazem jedna z głównych atrakcji dla turystów z zagranicy i samego Egiptu.

Nazwa suku sięga początkami roku 1382, kiedy emir o nazwisku Al-Chalili wybudował rozległy karawanseraj (po arabsku خان ‘chan’), czyli rodzaj zajazdu i targowiska zarazem, za panowania sułtana Barkuka (1382-1399) z dynastii mameluków. Ów ‘chan’ istnieje do dziś. Nazwisko Al-Chalili wywodzi się od miasta palestyńskiego, słynnego z Biblii Hebron, które po arabsku nazywa się Al-Chalil. Jeszcze za panowania Barkuka, pierwszego Czerkiesa (przedstawiciela linii Burdżytów w ramach dynastii mameluków) na tronie Egiptu, w obrębie murów Kairu trzeba było dokonać prac remontowych po spustoszeniach, jakie przyniosła epidemia, która do historii przeszła pod nazwą „czarnej śmierci” (ok. 1350). Właściwy Chan al-Chalili powstał, kiedy sułtan Barkuk przystąpił do budowy madrasy w Bajn al-Kasrajn oraz odbudowy miejscowych targowisk. Za panowania Turków osmańskich (1517-1798) Chan al-Chalili stał się bardzo znanym bazarem na Bliskim Wschodzie.

Jest to w zasadzie cała dzielnica handlowa. Mieści się tu wiele sklepów, kawiarń, restauracji, kramów z żywnością. Kawiarnie są przeważnie niewielkie, urządzone tradycyjnie, serwujące kawę po arabsku i zazwyczaj fajkę wodną. Przylega do Chan al-Chalili meczet Al-Husajna, uniwersytet Al-Azhar wraz z meczetem o tej samej nazwie. Na terenie Chan al-Chalili znajduje się zaułek Midakk upamiętniony w powieści Nadżiba Mahfuza, egipskiego noblisty, pt. „Zaułek Midakk” (1947).

Na terenie Chan al-Chalili doszło do dwóch poważniejszych ataków terrorystycznych, w kwietniu 2005 i 22 lutego 2009. W tym ostatnim zginęła 17-letnia Francuzka, a 22 osób odniosło rany.^[5]

Świątynia w Luksorze, Egipt. Świątynia Luksorska – znana także jako Świątynia Narodzin Amona. Jedna z budowli starożytnego Egiptu, które można obejrzeć w Luksorze, w południowym Egipcie. Jest jednym z dwóch najważniejszych zabytków wschodniego brzegu Teb.

Budowę świątyni rozpoczął Amenhotep III, jego następcy kontynuowali, rozbudowując świątynię. Ostateczny kształt otrzymała za czasów Ramzesa II.

Świątynie Amona w Luksorze i Karnaku połączone są ze sobą Aleją Sfinksów o długości ok. 3 km. Aleja prowadziła wzdłuż Nilu do wielkich, szerokich na 65 m pylonów ustawionych przez Ramzesa II.

Przed pylonami stanęły dwa 25 m wysokości obeliski (jeden z nich został wywieziony w 1833 r. do Paryża i ustawiony w 1836 roku, na Placu Zgody) oraz sześć posągów Ramzesa, królowej Nefertari i ich córki Maritamon w pozycji siedzącej. Do naszych czasów przetrwały tylko dwa z nich (trzeci jest odrestaurowany). Pylony zdobione są reliefami o tematyce batalistycznej, sławiącej zwycięstwo Ramzesa nad Hetytami w bitwie pod Kadesz.

Za pylonami znajduje się dziedziniec Ramzesa II otoczony podwójną kolumnadą. Bezpośrednio za pylonami, po prawej stronie znajduje się kaplica Hatszepsut, po lewej, na ruinach świątyni, zbudowano meczet Abu al-Haggag.

Dziedziniec Ramzesa z dziedzińcem Amenhotepa III łączy kolumnada Amenhotepa (trójnawowa długa sala). U wejścia do kolumnady Amenhotepa postawiono dwa, ogromnych rozmiarów posągi Ramzesa III (Ramzes nakazał ustawienie 10 swoich podobizn w tej świątyni). Kolumny mają głowice w kształcie rozwiniętych kwiatów papirusu.

Dziedziniec Amenhotepa poprzedza salę hypostylową, za którą znajduje się najstarsza część świątyni, sanktuarium poświęcone triadzie bóstw tebańskich: Amonowi, Chonsu i Mut.

Podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w 1989 r. na dziedzińcu odnaleziono 20 posągów królewskich ukrytych pod posadzką jeszcze w starożytności. Najstarsze z nich pochodzą z czasów Amenhotepa.

W czasach rzymskich na terenie świątyni mieścił się obóz wojskowy. Chrześcijanie używali świątyni jako kościoła.^[6]

XII-wieczny meczet z ogrodem. Meczet Księgarzy – największy meczet w marokańskim Marrakeszu. Budowę meczetu rozpoczął w 1147 roku sułtan Abd Al-Mumin, założyciel dynastii Almohadów, jednak w roku 1158 rozebrano meczet ze względu na błędne wyznaczenie kibli i tym samym położenia ściany z mihrabem. Nowy meczet został ukończony w 1199 roku, pod koniec panowania kalifa Jakuba al-Mansura.

Nazwa pochodzi od arabskiego al-Kutubijjin (księgarz, bibliotekarz), odkąd sprzedawcy rękopisów zaczęli ustawiać koło niego swoje stragany. Minaret ma wysokość 69 m i długość boczną 12,8 m. Wnętrze tworzy sześć sal jedna nad drugą; dookoła nich jest poprowadzona rampa, którą muezin dochodzi na balkon. Meczet jest zbudowany w tradycyjnym arabskim stylu - minaret jest ozdobiony czterema kulami z miedzi, które, według legendy, były tylko trzy, pierwotnie zrobione z czystego złota. Czwartą kulę podarowała żona kalifa Mansura, która jako zadośćuczynienie za złamanie postu w Ramadanie kazała przetopić swoją złotą biżuterię w czwartą kulę. Wieża służyła jako wzór dla budowniczych Giraldy w Sewilli.^[10]

Park rozrywki, Johannesburg South. Gold Reef City to park rozrywki w Johannesburgu, w Republice Południowej Afryki. Park znajduje się na terenie starej kopalni złota, która została zamknięta w 1971 roku. Tematyka parku nawiązuje do gorączki złota, która rozpoczęła się w 1886 roku na Witwatersrandzie, a budynki w parku zostały zaprojektowane tak, aby naśladować ten sam okres. Na terenie parku znajduje się muzeum poświęcone górnictwu złota, w którym można zobaczyć żyłę rudy zawierającą złoto i zobaczyć, jak złoto przelewa się do beczek. Wokół parku znajdują się liczne sklepy.

W Gold Reef City znajduje się wiele atrakcji, w tym przejażdżki wodne, kolejki górskie i słynne kasyno Gold Reef City. Gold Reef City jest położone na południe od Centralnego Obszaru Biznesu, przy drodze M1. Znajduje się tam również Muzeum Apartheidu.^[13]

Eksponaty dotyczące lokalnej kultury islamskiej. Bo-Kaap to obszar Kapsztadu w Republice Południowej Afryki, dawniej znany jako Dzielnica Malajska. Jest to obszar dawnej segregacji rasowej, położony na zboczach Wzgórza Sygnałowego ponad centrum miasta i stanowi historyczne centrum kultury malajskiej w Kapsztadzie. Na tym obszarze znajduje się Meczet Nurul Islam, założony w 1844 roku.

Bo-Kaap słynie z domów w jaskrawych kolorach i brukowanych ulic. Tradycyjnie jest to dzielnica wielokulturowa, a 56,9% mieszkańców identyfikuje się jako muzułmanie. Według Południowoafrykańskiej Agencji Zasobów Dziedzictwa, obszar ten zawiera największe skupisko architektury sprzed 1850 roku w RPA i jest najstarszą zachowaną dzielnicą mieszkalną w Kapsztadzie.^[15]

Akwarium prezentujące życie morskie oraz życie pingwinów. The Two Oceans Aquarium to akwarium znajdujące się na nabrzeżu Victoria & Alfred Waterfront w Kapsztadzie, na Przylądku Zachodnim, w Republice Południowej Afryki. Akwarium zostało otwarte 13 listopada 1995 roku i składa się z kilku galerii wystawowych z dużymi oknami widokowymi: Nazwa akwarium pochodzi od jego lokalizacji, gdzie spotykają się Ocean Indyjski i Atlantycki.

Skretting Diversity Gallery - W tej galerii prezentowane jest życie morskie dwóch oceanów Afryki Południowej oraz głównych prądów Benguela i Agulhas, które dominują u jej wybrzeży. Godne uwagi gatunki to koniki morskie z Knysny, węgorze murenowe, anemonefish, cryptic klipfish, gwiazdy morskie, meduzy kompasowe, shysharki oraz czasowe wystawy gatunków obcych, takich jak japońskie kraby pająkowate i podkowce atlantyckie. Centrum zabaw dla dzieci I&J - różne atrakcje dla najmłodszych gości. Przedstawienia kukiełkowe, zajęcia plastyczne i rzemieślnicze. Ekspozycja drapieżników - Ekspozycja ta mieści 2 miliony litrów wody morskiej. Znajdują się w nim rekiny zębate oraz różne inne ryby. Ekspozycja I&J Ocean - Ekspozycja ta mieści 1,6 miliona litrów wody morskiej. Można w nim zobaczyć różne ryby, płaszczki i żółwie. Kelp Forest Exhibit - jedna z największych atrakcji akwarium, ten podwodny las jest domem dla ławic ryb przybrzeżnych, takich jak omułek jadalny, stekowce i rekiny plamiste, a także żywych okazów południowoafrykańskich gatunków kelp, bambusa morskiego, kelpia rozdzielnopłetwego i kelpia pęcherzykowatego. Z ekspozycji tej korzystają również pingwiny północne. Ekspozycja pingwinów - pingwiny afrykańskie czarnopłetwe, pingwiny północne, ostrygojad afrykański, zaskroniec zwyczajny, ropuchy lamparcie i afrykańskie żaby szponiaste. Znajduje się tu również koryto rzeki podzielone na trzy odcinki (górny, środkowy i dolny) z przykładami rodzimych i inwazyjnych ryb słodkowodnych.^[17]

Rosebank to kosmopolityczne, komercyjne i mieszkaniowe przedmieście na północ od centrum Johannesburga w Republice Południowej Afryki. Znajduje się w regionie B gminy metropolitalnej Johannesburga i jest miejscem, w którym znajduje się stacja kolei miejskiej Gautrain.

W ostatnich latach Rosebank przeszedł gruntowną modernizację, w ramach której przebudowano zarówno Rosebank Mall, jak i The Zone @Rosebank, tworząc wysokiej klasy centrum handlowe i handlowe. Władze lokalne również uznały ten węzeł za priorytetowy obszar rozwoju w zakresie poprawy świadczenia usług i infrastruktury. W rezultacie szacuje się, że w ostatnich latach dzielnica otrzymała zastrzyk kapitału w wysokości 7 mld R.

Rosebank staje się coraz bardziej popularną lokalizacją dla firm. Rosnący popyt na powierzchnie biurowe sprawił, że w drugim kwartale czynsze na tym przedmieściu wzrosły o 9%, co stanowi największy wzrost odnotowany w jakimkolwiek węźle biurowym Johannesburga. Czynsze w zajmującym drugie miejsce Fourways wzrosły jedynie o 3,4%, a w Sandton w tym samym okresie o 2,5%.

Kilka wysokiej klasy centrów handlowych sprawia, że jest to popularne miejsce spotkań i zakupów dla młodych profesjonalistów, celebrytów, projektantów i społeczności gejowskiej. W Rosebank kwitnie życie nocne, a w dzielnicy Design District znajdują się kawiarnie, bary i kluby, takie jak Marble Restaurant, Molokai, Capital Cafe, The Bank i Sumo Nightclub. African Craft Market oraz popularny Rooftop Market ("Rosebank Flea Market") są popularnymi miejscami odwiedzanymi przez turystów; na przedmieściach znajdują się także wysokiej klasy hotele. Coroczna parada gejów w Joburgu przechodzi ulicami Rosebank, a następnie kieruje się w stronę Zoo Lake.

Rosebank, często nazywane nowym Sandton, jest zamożną gminą w prowincji Gauteng w Republice Południowej Afryki i stanowi część gminy miejskiej Johannesburg, która znajduje się zaledwie pięć kilometrów (3,1 mil) od Rosebank.^[18]

Wysoka góra z widokiem na miasto. Lion’s Head – szczyt w Kapsztadzie, w Republice Południowej Afryki, na terenie Parku Narodowego Góry Stołowej. Wysokość szczytu wynosi 669 m n.p.m. i leży on ok. 1 km na wschód od wybrzeża Oceanu Atlantyckiego. W XVII wieku Brytyjczycy zwali szczyt Sugar Loaf Mountain. Obecną nazwę nadali górze Holendrzy, która w ich języku brzmi Leeuwen Kop. Wzięła się ona stąd, iż sylwetka szczytu przypominała im przyczajonego lwa.

Obecną tradycją jest zdobywanie szczytu podczas pełni Księżyca. Zdobycie szczytu nie należy jednak do najłatwiejszych i zaleca się wchodzenie na niego w grupach, wraz z doświadczonym przewodnikiem. Ze szczytu roztacza się widok we wszystkich kierunkach, m.in. na zachodnie wybrzeże Atlantyku, Kapsztad, Zatokę Stołową i wyspę Robbeneiland.^[20]

Ozdobny meczet ze strzelistym minaretem. Meczet Hasana II – meczet w Casablance w Maroku. Jego budowę rozpoczęto w 1986 roku jako spełnienie woli króla Hasana II, wyrażonej w dniu jego 51 urodzin. Świątynię ukończono jednak dopiero 30 sierpnia 1993 roku. Wznosi się ona na sztucznym nasypie ponad wodami Oceanu Atlantyckiego. Niekiedy otwierany jest też ogromny dach świątyni, aby wierni zgodnie z nauką Koranu mogli podziwiać boski ocean i nieboskłon.

Meczet Hasana II jest trzecim pod względem wielkości meczetem na świecie (ustępuje meczetowi w Mekce) – w głównej sali modlitewnej może zmieścić się 25 tysięcy muzułmanów, a na jego rozległym dziedzińcu dalsze 80 tysięcy. Do świątyni przylega minaret o wysokości 210 metrów, co czyni go drugim pod względem wysokości minaretem na świecie i najwyższą budowlą w Maroku.^[22]

Łaźnie Antoninusa lub Łaźnie Kartaginy, znajdujące się w Kartaginie w Tunezji, są największym zespołem term rzymskich zbudowanych na kontynencie afrykańskim i jednym z trzech największych zbudowanych w Cesarstwie Rzymskim. Są one największe poza kontynentalną częścią Włoch. Łaźnie są także jedynymi zachowanymi termami Kartaginy z czasów Imperium Rzymskiego. Łaźnie zostały zbudowane za panowania cesarza rzymskiego Antoninusa Piusa.

Łaźnie znajdują się w południowo-wschodniej części stanowiska archeologicznego, w pobliżu Pałacu Prezydenckiego w Kartaginie. Wykopaliska archeologiczne rozpoczęły się w czasie II wojny światowej i zakończyły się utworzeniem parku archeologicznego dla tego zabytku. Jest to również jeden z najważniejszych zabytków Tunezji.

Łaźnie są dziś częścią stanowiska archeologicznego Kartaginy, wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO. 17 lutego 2012 r. rząd tunezyjski zaproponował rzymski kompleks hydrauliczny Zaghouan-Kartagina, którego częścią są łaźnie, jako przyszły obiekt światowego dziedzictwa.^[25]

Starożytna, niedokończona wieża meczetu. Wieża Hasana – górujący nad Rabatem minaret. Budowę wieży będącą symbolem miasta rozpoczęto w 1195 roku. Minaret w Rabacie powinien mieć 80 metrów wysokości, ale nie został nigdy skończony. Wieża wybudowana na planie kwadratu o boku 16,12 m. osiąga 44,2 metra wysokości – uchodzi za wzór formy marokańskich minaretów.

Minaret był początkowo częścią nieukończonego Meczetu Hasana, budowanego za czasów almohadzkiego kalifa Jakuba al-Mansura dla uczczenia zwycięstwa nad królem Kastylii Alfonsem VIII w bitwie pod Alarcos. Obiektem tym Almohadzi planowali przyćmić wspaniałość Kordoby. Gdyby go ukończono, byłby w swoich czasach drugim pod względem wielkości meczetem na świecie, mniejszym jedynie od meczetu w mieście Samarra w dzisiejszym Iraku. Prace jednak przerwano już w roku 1199, kiedy zmarł wznoszący świątynię władca. Nieukończona budowla przetrwała aż do 1755 roku, kiedy to zawaliła się na skutek trzęsienia ziemi. Do dziś zachowały się tylko podstawy kolumn i Wieża Hassana.

Do ruin meczetu, po stronie przeciwległej do wieży, przylega Mauzoleum Muhammada V – olbrzymi grobowiec o formach eklektycznych. Ruiny, wieża i mauzoleum tworzą wspólny kompleks zabytkowy, będący jedną z największych atrakcji turystycznych Rabatu.

W miejscu schodów wieża posiada rampę w formie spirali. Dzięki temu dostęp do jej szczytu był możliwy bez schodzenia z konia.^[26]

Kasbah of Moulay Ismail to rozległy kompleks pałacowy i kasbah królewski zbudowany przez marokańskiego sułtana Moulay Isma'il ibn Sharif w Meknes w Maroku. Znany jest również pod innymi nazwami: Cesarskie Miasto, Pałac Moulaya Ismaila lub Kasbah of Meknes. Pałac został zbudowany przez mułłę Isma'ila w ciągu kilkudziesięciu lat jego panowania w latach 1672-1727, kiedy to uczynił z Meknes stolicę Maroka, a następnie był sporadycznie rozbudowywany przez późniejszych sułtanów.

Oprócz znaczenia samego mułły Ismaiła w historii Maroka, jego pałac cesarski w Meknes wyróżniał się ogromnym rozmachem i skomplikowaną infrastrukturą. Obszar zajmowany przez kasbah był znacznie większy niż stare miasto Meknes i funkcjonował jak osobne miasto z własnymi fortyfikacjami, wodociągami, zapasami żywności i wojskiem. Historycy nazwali go później "marokańskim Wersalem". Dziś wiele budynków z czasów mułły Ismaela zniknęło lub popadło w ruinę, ale zachowało się kilka godnych uwagi monumentalnych budowli. Część tego obszaru, Dar al-Makhzen, jest nadal wykorzystywana jako okazjonalna rezydencja królewska króla Maroka, podczas gdy inne części kompleksu zostały przekształcone w inne funkcje lub zamienione na ogólne dzielnice mieszkaniowe.^[28]

Ogrody Forodhani to niewielki park w historycznym mieście Stone Town, na Zanzibarze, w Tanzanii. Ogrody znajdują się wzdłuż głównej promenady w Stone Town, tuż przed najsłynniejszymi budynkami Stone Town, tj. Domem Cudów i Starym Fortem.

Ogrody są szczególnie ruchliwe po zachodzie słońca, kiedy turyści i miejscowi zbierają się na popularnym targu ulicznym na głównym placu, aby zjeść kolację, delektując się przysmakami kuchni suahili i zanzibari, takimi jak grillowane owoce morza, samoosas, maniok i słodkie ziemniaki.

31 lipca 2009 r. Aga Khan zorganizował ceremonię wmurowania kamienia węgielnego, aby zaprezentować zrewitalizowany park. Został on odnowiony przez Aga Khan Trust for Culture kosztem 3 milionów dolarów z początkowych szacunków wynoszących 2,4 miliona dolarów. Modernizacja objęła odnowienie chodników dla pieszych, krajobrazu, modernizację infrastruktury, w tym oświetlenia, kanalizacji i udogodnień dla mieszkańców, a także odnowienie falochronu przed parkiem.^[34]

Synagoga Chaima Pinto - zabytkowy obiekt w Essaouirze, Maroko, dawniej Mogador, Maroko, był domem i synagogą rabina Chaima Pinto. Chociaż w Essaouirze nie ma już społeczności żydowskiej, budynek jest czynną synagogą, z której korzystają pielgrzymi i żydowskie grupy wycieczkowe odwiedzające miasto. Synagoga znajduje się na drugim piętrze trzypiętrowego budynku na dziedzińcu wewnątrz murów starego miasta, w którym znajdował się również dom i biuro rabina Pinto. Budynek jest murowany, otynkowany. Synagoga składa się z jednego dużego pomieszczenia. Istnieją dwie części dla kobiet, jedna po drugiej stronie dziedzińca, a druga na trzecim piętrze, obie z oknami wychodzącymi na synagogę. Pomieszczenie synagogi przeszło nowoczesną renowację, podczas której ukryto sufit i kapitele kolumn oraz pomalowano na jasnoniebiesko drewno arki Tory i bimy.^[38]

Słynny pomnik niepodległości. Pomnik Chwały i Męczeństwa w Algierze – monument upamiętniający algierską wojnę o niepodległość z lat 1954–1962. Odsłonięty w 20 rocznicę uzyskania niepodległości przez Algierię, 5 lipca 1982 w Algierze.

Został zrealizowany według projektu polskiego rzeźbiarza Mariana Koniecznego. Formę pomnika budują trzy ogromne, żelbetowe liście palmy, chroniąc znajdujący się poniżej "Wieczny Płomień". Oparte o siebie podpory przytrzymują cylindryczne zwieńczenie będące jednocześnie punktem widokowym. U podnóża każdego liścia stoją rzeźby żołnierzy symbolizujących walkę Algierczyków za ojczyznę. Do zespołu realizacyjnego należeli: Bogusz Salwiński, Edward Krzak, Aleksander Śliwa - polscy rzeźbiarze z Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.^[49]