Maroko - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Obiekt historyczny, Marrakesz, Maroko. Dżami al-Fana – największy plac w marrakeskiej medynie, a zarazem największa atrakcja turystyczna miasta.

Od 2001 roku wpisany wraz z całym zabytkowym centrum Marrakeszu na Listę światowego dziedzictwa UNESCO. W 2001 roku przestrzeń kulturowa placu została proklamowana Arcydziełem Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa Ludzkości, a w 2008 roku wpisana na Listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

Nie wiadomo dokładnie, jak powstał. Także pochodzenie nazwy nie jest znane, uważa się, że oznacza ona „plac bez meczetu” lub „zgromadzenie umarłych”, które nawiązywać ma do targów niewolników i egzekucji, jakie odbywały się tutaj aż do XIX wieku.

Na placu co wieczór odbywa się wielki targ ze straganami restauracyjnymi. Wokół nich gromadzą się kuglarze, berberyjscy opowiadacze legend i historii, bębniarze, muzycy gnawa, zaklinacze węży, samozwańczy uzdrawiacze i dentyści.

Występy trwają zwykle do północy i cieszą olbrzymią popularnością wśród turystów.

Dżami al-Fana stał się popularny poza granicami kraju dzięki ruchowi hippisowskiemu; jego członkowie licznie ściągali do Maroka w latach siedemdziesiątych wabieni ogólnodostępnym kifem – tutejszą marihuaną oraz w poszukiwaniu egzotycznych wrażeń.

28 kwietnia 2011 roku w mieszczącej się przy placu popularnej restauracji Argana doszło do zamachu bombowego. Przebrany za turystę terrorysta pozostawił w restauracji gitarę wypełnioną materiałami wybuchowymi którą następnie zdetonował zdalnie. W zamachu zginęło 17 osób a 21 zostało rannych. Powiązany z Al-Kaidą zamachowiec został skazany na karę śmierci.^[1]

XII-wieczny meczet z ogrodem. Meczet Księgarzy – największy meczet w marokańskim Marrakeszu. Budowę meczetu rozpoczął w 1147 roku sułtan Abd Al-Mumin, założyciel dynastii Almohadów, jednak w roku 1158 rozebrano meczet ze względu na błędne wyznaczenie kibli i tym samym położenia ściany z mihrabem. Nowy meczet został ukończony w 1199 roku, pod koniec panowania kalifa Jakuba al-Mansura.

Nazwa pochodzi od arabskiego al-Kutubijjin (księgarz, bibliotekarz), odkąd sprzedawcy rękopisów zaczęli ustawiać koło niego swoje stragany. Minaret ma wysokość 69 m i długość boczną 12,8 m. Wnętrze tworzy sześć sal jedna nad drugą; dookoła nich jest poprowadzona rampa, którą muezin dochodzi na balkon. Meczet jest zbudowany w tradycyjnym arabskim stylu - minaret jest ozdobiony czterema kulami z miedzi, które, według legendy, były tylko trzy, pierwotnie zrobione z czystego złota. Czwartą kulę podarowała żona kalifa Mansura, która jako zadośćuczynienie za złamanie postu w Ramadanie kazała przetopić swoją złotą biżuterię w czwartą kulę. Wieża służyła jako wzór dla budowniczych Giraldy w Sewilli.^[3]

Ozdobny meczet ze strzelistym minaretem. Meczet Hasana II – meczet w Casablance w Maroku. Jego budowę rozpoczęto w 1986 roku jako spełnienie woli króla Hasana II, wyrażonej w dniu jego 51 urodzin. Świątynię ukończono jednak dopiero 30 sierpnia 1993 roku. Wznosi się ona na sztucznym nasypie ponad wodami Oceanu Atlantyckiego. Niekiedy otwierany jest też ogromny dach świątyni, aby wierni zgodnie z nauką Koranu mogli podziwiać boski ocean i nieboskłon.

Meczet Hasana II jest trzecim pod względem wielkości meczetem na świecie (ustępuje meczetowi w Mekce) – w głównej sali modlitewnej może zmieścić się 25 tysięcy muzułmanów, a na jego rozległym dziedzińcu dalsze 80 tysięcy. Do świątyni przylega minaret o wysokości 210 metrów, co czyni go drugim pod względem wysokości minaretem na świecie i najwyższą budowlą w Maroku.^[5]

Starożytna, niedokończona wieża meczetu. Wieża Hasana – górujący nad Rabatem minaret. Budowę wieży będącą symbolem miasta rozpoczęto w 1195 roku. Minaret w Rabacie powinien mieć 80 metrów wysokości, ale nie został nigdy skończony. Wieża wybudowana na planie kwadratu o boku 16,12 m. osiąga 44,2 metra wysokości – uchodzi za wzór formy marokańskich minaretów.

Minaret był początkowo częścią nieukończonego Meczetu Hasana, budowanego za czasów almohadzkiego kalifa Jakuba al-Mansura dla uczczenia zwycięstwa nad królem Kastylii Alfonsem VIII w bitwie pod Alarcos. Obiektem tym Almohadzi planowali przyćmić wspaniałość Kordoby. Gdyby go ukończono, byłby w swoich czasach drugim pod względem wielkości meczetem na świecie, mniejszym jedynie od meczetu w mieście Samarra w dzisiejszym Iraku. Prace jednak przerwano już w roku 1199, kiedy zmarł wznoszący świątynię władca. Nieukończona budowla przetrwała aż do 1755 roku, kiedy to zawaliła się na skutek trzęsienia ziemi. Do dziś zachowały się tylko podstawy kolumn i Wieża Hassana.

Do ruin meczetu, po stronie przeciwległej do wieży, przylega Mauzoleum Muhammada V – olbrzymi grobowiec o formach eklektycznych. Ruiny, wieża i mauzoleum tworzą wspólny kompleks zabytkowy, będący jedną z największych atrakcji turystycznych Rabatu.

W miejscu schodów wieża posiada rampę w formie spirali. Dzięki temu dostęp do jej szczytu był możliwy bez schodzenia z konia.^[6]

Kasbah of Moulay Ismail to rozległy kompleks pałacowy i kasbah królewski zbudowany przez marokańskiego sułtana Moulay Isma'il ibn Sharif w Meknes w Maroku. Znany jest również pod innymi nazwami: Cesarskie Miasto, Pałac Moulaya Ismaila lub Kasbah of Meknes. Pałac został zbudowany przez mułłę Isma'ila w ciągu kilkudziesięciu lat jego panowania w latach 1672-1727, kiedy to uczynił z Meknes stolicę Maroka, a następnie był sporadycznie rozbudowywany przez późniejszych sułtanów.

Oprócz znaczenia samego mułły Ismaiła w historii Maroka, jego pałac cesarski w Meknes wyróżniał się ogromnym rozmachem i skomplikowaną infrastrukturą. Obszar zajmowany przez kasbah był znacznie większy niż stare miasto Meknes i funkcjonował jak osobne miasto z własnymi fortyfikacjami, wodociągami, zapasami żywności i wojskiem. Historycy nazwali go później "marokańskim Wersalem". Dziś wiele budynków z czasów mułły Ismaela zniknęło lub popadło w ruinę, ale zachowało się kilka godnych uwagi monumentalnych budowli. Część tego obszaru, Dar al-Makhzen, jest nadal wykorzystywana jako okazjonalna rezydencja królewska króla Maroka, podczas gdy inne części kompleksu zostały przekształcone w inne funkcje lub zamienione na ogólne dzielnice mieszkaniowe.^[8]

Synagoga Chaima Pinto - zabytkowy obiekt w Essaouirze, Maroko, dawniej Mogador, Maroko, był domem i synagogą rabina Chaima Pinto. Chociaż w Essaouirze nie ma już społeczności żydowskiej, budynek jest czynną synagogą, z której korzystają pielgrzymi i żydowskie grupy wycieczkowe odwiedzające miasto. Synagoga znajduje się na drugim piętrze trzypiętrowego budynku na dziedzińcu wewnątrz murów starego miasta, w którym znajdował się również dom i biuro rabina Pinto. Budynek jest murowany, otynkowany. Synagoga składa się z jednego dużego pomieszczenia. Istnieją dwie części dla kobiet, jedna po drugiej stronie dziedzińca, a druga na trzecim piętrze, obie z oknami wychodzącymi na synagogę. Pomieszczenie synagogi przeszło nowoczesną renowację, podczas której ukryto sufit i kapitele kolumn oraz pomalowano na jasnoniebiesko drewno arki Tory i bimy.^[14]

Jaskinie Herkulesa to archeologiczny kompleks jaskiń znajdujący się na Przylądku Spartel w Maroku. Położona 14 kilometrów na zachód od Tangeru, popularna atrakcja turystyczna sąsiaduje z letnim pałacem króla Maroka.

Jaskinia ma dwa otwory, jeden wychodzący na morze, a drugi na ląd. Otwór morski znany jest jako "Mapa Afryki". Uważa się, że to Fenicjanie stworzyli otwór morski, który patrząc od strony morza, ma kształt Afryki. Na ścianie znajdują się również znaki w kształcie oczu, które podobno zostały wykonane przez Fenicjan i tworzą mapę okolicy.

Sama jaskinia jest w części naturalna, a w części stworzona przez człowieka. Część sztuczna była wykorzystywana przez Berberów do wycinania w ścianach kamiennych kół, z których wyrabiano kamienie młyńskie, dzięki czemu jaskinia znacznie się powiększyła. Wejścia do jaskini są zarówno bezpłatne, jak i płatne. Wejście do jaskini kosztuje 5 dirhamów marokańskich od osoby i opcjonalnie dodatkowo 5 za przewodnika, ale akceptowane są również inne waluty.^[17]

Grand Socco lub Place du 9 Avril 1947 to zabytkowe okrągłe rondo oddzielające starą Medynę od nowszej części śródmieścia Tangeru w Maroku.

Termin "socco" jest hiszpańskim przekręceniem arabskiego souq (lub souk). Grand Socco jest otoczone meczetem, kilkoma sklepami, kilkoma bankami, pół tuzinem skromnych restauracji z zadaszonymi miejscami do siedzenia na zewnątrz, kilkoma kawiarniami, Cinema Rif, biurem Amendis i apteką. Po jednej stronie znajduje się łukowate wejście do Ogrodów Mendoubia, a drugi łuk prowadzi do Rue de la Kasbah, znanej również jako Rue d'Italie.

W połowie lat 50. XX w. wycięto wiele dużych drzew na okrągłym, centralnym placu targowym. Obecnie w centrum Grand Socco znajduje się duża marmurowa fontanna, otoczona wysokimi palmami i małymi ogródkami kwiatowymi z kilkunastoma ławkami, na których można usiąść i odpocząć.

Plac został rozbudowany w 2005 roku.^[22]