Wyspa Okinawa - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

XIV-wieczne ruiny zamku wpisane na listę UNESCO. Zamek Nakagusuku to gusuku w wiosce Kitanakagusuku, Okinawa, Japonia. Jest to jeden z wielu zamków zbudowanych na wyspie Okinawa przez Królestwo Ryukyu, obecnie w ruinie. Legendarny dowódca Ryukyuan, Gosamaru, zbudował fortecę na początku XV wieku, aby bronić się przed atakami ze wschodu lorda Amawari z zamku Katsuren. Amawari zaatakował zamek w 1458 roku i pokonał Gosamaru na krótko przed tym, jak jego własny zamek został zaatakowany przez Uni-Ufugusuku. W 1853 r. zamek odwiedził komodor Matthew C. Perry, który zauważył, że mury wydają się być zaprojektowane tak, by pochłaniać ogień armatni. Sześć dziedzińców tej fortecy z kamiennymi ścianami sprawia, że jest ona doskonałym przykładem gusuku. W 2000 r. została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Jest uważany za jeden ze 100 najsłynniejszych zamków w Japonii. W odległości mniej niż 50 metrów od zamku znajdują się ruiny hotelu Nakagusuku.^[1]

Miejsce o znaczeniu religijnym w Nanjo. Sefa-utaki, co oznacza "oczyszczone miejsce Utaki", jest historyczną świętą przestrzenią, górującą nad wyspą Kudaka, która przez tysiąclecia służyła jako jedno z kluczowych miejsc kultu w rodzimej religii ludu Ryukyuan. Później, w ramach asymilacji Okinawy przez Japonię, zostało ono przekształcone w sanktuarium szintoistyczne. Jest częścią obiektu wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO - Gusuku Sites and Related Properties of the Kingdom of Ryukyu w Nanjō na Okinawie.

Sefa Utaki znajduje się na półwyspie Chinen i jest uznawana za święte miejsce od najwcześniejszego okresu historii Ryukyuan. Według Chūzan Seikan było to miejsce, w którym Amamikyu, bogini stworzenia, wylądowała na Okinawie. Sam obszar sanktuarium składa się z szeregu jaskiń i zwisających półek, które otwierają się na wschód i południe, wśród strzelistych formacji skalnych na wysokim cyplu nad morzem. Wszystkie budynki zostały zniszczone, ale można jeszcze prześledzić ich zewnętrzne i wewnętrzne otoczenie.^[2]

Arboretum Tropikalne i Subtropikalne to 9-hektarowe arboretum i ogród botaniczny położony na południowym krańcu Ocean Expo Park przy Ishikawa 424, Motobu-cho, Kunigami-gun, Okinawa, Japonia. Jest otwarty codziennie bez opłat.

Arboretum zostało założone w sierpniu 1976 r. na terenie wystawy Okinawa Ocean Expo w 1975 r. i określa się jako jedyne w Japonii arboretum tropikalne i subtropikalne w klimacie okinawskim. Jego misją jest edukacja i promocja zalesiania miast. W przykładowych ogrodach znajduje się prawie 37 500 roślin reprezentujących 320 gatunków roślin tropikalnych i subtropikalnych. Główne elementy arboretum to ogród ziołowy, żywopłoty i winorośl, rośliny okrywowe, drzewa uliczne, drzewa odporne na działanie soli i wiatru, palmy i krzewy.

W ogrodzie botanicznym znajduje się akwarium, w którym hodowane są ryby z lasów deszczowych, takie jak Arapaima, różne gatunki Arowany, suma i płaszczki słodkowodnej.^[6]

Ogród Botaniczny Omoro, znany również jako Omoro Arboretum, to arboretum i ogród botaniczny znajdujący się w Ocean Expo Park, 424 Ishikawa, Motobu, Okinawa, Japonia. Jest otwarty codziennie z wyjątkiem czwartków; wstęp jest bezpłatny.

Obiekt ten został otwarty w 1980 roku dla upamiętnienia Międzynarodowej Wystawy Oceanu na Okinawie. Na konferencji prasowej w 2003 r. cesarz Akihito zasugerował, że ogród ten ma służyć jako analogia do japońskich ogrodów botanicznych Manyo, w których występują rośliny pojawiające się w antologii Man'yōshū (podobnie jak ogrody szekspirowskie w świecie anglojęzycznym). W związku z tym w ogrodzie zgromadzono rośliny opisane w Omoro Sōshi (おもろそうし), zbiorze okinawskich wierszy i pieśni.

W ogrodzie znajduje się około 400 gatunków roślin odpornych na działanie soli, podzielonych na strefy, w tym duże drzewa (Ficus microcarpa, Ficus superba, Ficus virgata, Bischofia javanica itd.), małe drzewa (Maytenus diversifolia, Scaevola taccada, Wikstroemia retusa), drzewa cieniste (Artocarpus altilis, Ficus lyrata, Koelreuteria elegans subsp. formosana) oraz inne rośliny, w tym Antidesma pentandrum, Buxus liukiuensis (Makino), Clerodendrum inerme i Murraya paniculata, a także różne rośliny ogrodowe, zioła itp.

W ogrodzie znajduje się również ponad 110 dzikich gatunków storczyków, z których wiele jest zagrożonych wyginięciem, występujących na Wyspach Ryukyu. Należą do nich Acanthephippium pictum, Acanthephippium sylhetense, Bulbophyllum macraei, Dendrobium okinawense, Eria ovata, Eulophia graminea, Gastrochilus japonicus, Gerdorum densiflorum, Malaxis kandae, Neofinetia falcata, Sedirea japonica i Tainia laxiflora.^[7]

Zapora Kanna to betonowa zapora grawitacyjna na rzece Kanna w miejscowości Ginoza, w prefekturze Okinawa, w Japonii. Zadaniem tamy jest dostarczanie wody i kontrola powodzi. Po przeprowadzeniu badań w latach 70. XX wieku, budowę zapory rozpoczęto w 1982 roku, a zakończono w 1992 roku. Zapora ma 45 m wysokości i 185 m długości. W celu retencji zbiornika bezpośrednio na północny wschód od zapory zbudowano zaporę siodłową o wysokości 37 m i długości 500 m. Na zaporze zainstalowano przepławkę dla ryb. W trakcie budowy na tamie zainstalowano drabinkę dla ryb, aby ułatwić migrację ryb, krewetek i krabów. Po wybudowaniu tamy odtworzono lasy namorzynowe poniżej tamy, a obszar ten jest celem wycieczek turystycznych oraz siedliskiem ptactwa wodnego.^[8]