Portugalia - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Gotycki klasztor wpisany na listę UNESCO. Klasztor Hieronimitów – wielki kompleks klasztorny w Portugalii, w lizbońskiej dzielnicy Belém. Zbudowany w I połowie XVI w. uważany jest za perłę i kwintesencję stylu manuelińskiego, będącego specyficznym dla Portugalii połączeniem gotyku i renesansu. W roku 1983 budowla została wpisana na Listę światowego dziedzictwa UNESCO, zaś 7 lipca 2007 r. została ogłoszona jednym z Siedmiu Cudów Portugalii.

Budowę klasztoru rozpoczęto w 1502 r. z polecenia króla Manuela I jako wyraz dziękczynienia za szczęśliwą wyprawę Vasco da Gamy do Indii, a zakończono w roku 1551, kiedy syn Manuela, Jan III, zrezygnował z jej finansowania. Klasztor powstał na miejscu kaplicy Ermida do Restelo (Capela de Săo Jerónimo), założonej w tym miejscu przez Henryka Żeglarza. Autorem projektu był Diogo de Boitaca (1460-1528), uważany za twórcę stylu manuelińskiego. W budowie klasztoru uczestniczyli następnie João de Castilho (1475-1552), Diogo de Torralva (1500-1566) i Jerónimo de Ruao (1530-1601).

Do roku 1834 klasztor był pod opieką zakonu św. Hieronima – stąd jego nazwa.

W klasztorze znajdują się groby króla Manuela I i jego żony Marii Aragońskiej oraz króla Jana III i jego żony Katarzyny Habsburg. Są tam też nagrobki żeglarza Vasco da Gamy (1468-1523) i pisarza Luisa de Camõesa (1527-1570). W arkadach klasztoru znajduje się granitowa płyta, pod którą spoczywa najsłynniejszy portugalski poeta Fernando Pessoa.

13 grudnia 2007 r. podczas szczytu Unii Europejskiej, na terenie klasztoru podpisano formalnie tzw. Traktat Reformujący Unię Europejską, odtąd nazywany Traktatem Lizbońskim.

• Klasztor Hieronimitów - Mosteiro dos Jerónimos

Wydarzenia kulturalne w pałacu z ogrodem. Quinta da Regaleira – rezydencja oraz park znajdujący się w pobliżu zabytkowego centrum miasta Sintra, w Portugalii. Jest wpisany na Listę światowego dziedzictwa UNESCO w ramach "Krajobrazu Kulturowego Sintry". Wraz z innymi pałacami w tym obszarze, cały zespół pałacowo-parkowy jest uważany za jedną z głównych atrakcji turystycznych Sintry. Kompleks składa się z romantycznego pałacu i kaplicy oraz położonego na stoku gór Sintra rozległego parku, w którym znajdują się gloriety, sztuczne groty z tajemniczymi przejściami, studnie, ławki, fontanny, a także wiele innych budowli o unikatowych kształtach.

Pałac jest również znany jako "Pałac Milionera Monteiro". Nazwa ta nawiązuje do nazwiska pierwszego właściciela pałacu, bogatego kupca pochodzenia brazylijskiego i handlarza kawą António Augusto Carvalho Monteiro. Ten bibliofil zafascynowany ezoteryką i okultyzmem, w 1893 r. nabył dawną posiadłość baronowej de Regaleira na północnych stokach gór, tuż za Sintrą. Przez 14 lat włoski architekt i scenograf Luigi Manini budował tu dla niego bajkowy pałac w stylu „neomanuelińskim”, który otoczył tajemniczym ogrodem pełnym cennych roślin i niesamowitych budowli – w tym podziemnych korytarzy nawiązujących do mundus infernus – dantejskiego świata podziemnego.

Od roku 2002 jest obiektem chronionym jako obiekt interesu publicznego. Zarówno pałac jak i park są dostępne do zwiedzania za opłatą.^[5]

Pałac na wzgórzu otoczony parkiem. Pałac Pena – pałac pochodzący z okresu romantyzmu w miejscowości Sintra na zachód od Lizbony, w Portugalii. Pałac stoi na jednym ze szczytów Gór Sintra, nad miastem Sintra, a w pogodny dzień można go łatwo dostrzec z Lizbony i wielu miejsc jej obszaru metropolitalnego. Jest Pomnikiem Narodowym i stanowi jeden z głównych obiektów epoki romantyzmu XIX wieku na świecie. Pałac - wraz z innymi obiektami rejonu Sintry - został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w ramach "Krajobrazu kulturowego Sintry". W lipcu 2007 roku uznany został też za jeden z siedmiu cudów Portugalii. Jest okazjonalnie użytkowany w celach reprezentacyjnych przez prezydenta Republiki Portugalskiej oraz innych wysokich urzędników państwowych.^[6]

Mercado dos Lavradores to targ owoców, warzyw, kwiatów i ryb w Funchal na Maderze. Budynek został zaprojektowany przez Edmundo Tavaresa i otwarty 24 listopada 1940 roku. Na fasadzie, głównym wejściu i targu rybnym znajdują się tradycyjne azulejo przedstawiające motywy regionalne, wykonane przez João Rodriguesa. Budynek podzielony jest na kilka mniejszych placów i schodów, które służą jako miejsca sprzedaży.

W nocy 23 grudnia (znanej lokalnie jako noc rynku, po portugalsku Noite do Mercado) tradycją jest, że mieszkańcy spotykają się na rynku i okolicznych ulicach, śpiewając świąteczne piosenki, tańcząc i pijąc w pobliskich barach, które są otwarte przez całą noc i serwują tradycyjne napoje, a zwłaszcza tradycyjne kanapki Carne de vinha d'alhos.^[10]

Pałac Książąt Braganza to średniowieczna posiadłość i dawna rezydencja pierwszych książąt Braganza, położona w historycznym centrum Guimarães, w północno-zachodniej części Portugalii.

Powstał on w latach 1420-1422 z inicjatywy Afonso, hrabiego Barcelos, nieślubnego syna Jana I Portugalskiego (i przyszłego księcia Bragancji), po jego ślubie z drugą żoną. Jego potomstwo zajmowało to miejsce do czasu, gdy książęta Bragancji przenieśli się do Vila Viçosa, porzucając pałac. W XVI wieku rozpoczął się okres ruiny, który pogłębił się w XIX wieku, kiedy miejscowa ludność wykorzystywała pałac jako kamieniołom. W okresie rządów Estado Novo przeprowadzono kontrowersyjną renowację pałacu, która przywróciła mu dawną świetność. W 1910 r. Pałac Książąt został uznany za Pomnik Narodowy (portugalski: Monumento Nacional) i jest oficjalną rezydencją prezydenta.^[13]

Ogród botaniczny w Funchal, Portugalia. Jardim Botânico da Madeira – ogród botaniczny w miejscowości Funchal na portugalskiej wyspie Madera.

Inicjatorem powołania placówki i jej pierwszym dyrektorem był Rui Vieira.

W kolekcji znajduje się 2 tys. gatunków roślin. Ogród składa się z 5 działów:

• kolekcji roślin rodzimych i endemicznych (ok. 100 gatunków rodzimych dla Makaronezji),
• arboretum stanowiące kolekcję gatunków pochodzących z Himalajów oraz obszarów tropikalnych,
• kolekcji sukulentów, w szczególności z gatunkami pochodzącymi z Afryki południowej,
• kolekcji użytkowych roślin tropikalnych – uprawnych, aromatycznych i medycznych,
• Loiro Park – ekspozycja ptaków tropikalnych.

Placówka otwarta jest codziennie w godzinach od 9.00 do 18.00.^[14]

Stadion w Coimbrze, Portugalia. Estádio Cidade de Coimbra jest to stadion piłkarski położony w portugalskim mieście Coimbra. Swoje mecze na stadionie rozgrywa drużyna Académica Coimbra. Na tym obiekcie rozegrano także kilka meczów podczas Euro 2004.

Estádio Cidade de Coimbra (Stadion Miasta Coimbra) jest stadionem, na którym swoje domowe mecze rozgrywa Académica, należy do miasta Coimbra. Stadion ma 30 210 miejsc siedzących, dwie trzecie z nich są zadaszone. Poza tym, na stadionie znajdują się liczne udogodnienia. Do 2003 nazywany był Estádio Municipal de Coimbra (Stadionem Miejskim w Coimbrze) albo Estádio do Calhabé (Stadion Calhabé) od nazwy części miasta, w której znajduje się stadion. W przeszłości stadion mógł pomieścić 15 000 osób. Został rozbudowany i zmodernizowany pod kątem Euro 2004. Inauguracja zmodernizowanego stadionu miała miejsce 27 września 2003 koncertem zespołu Rolling Stones, na którym było ponad 50 000 osób. 29 października 2003, Académica zagrała swój pierwszy oficjalny na zmodernizowanym stadionie mecz przeciwko Benfice Lizbona.^[16]

Katedra w Évora, Portugalia. Katedra w Évorze – główna świątynia archidiecezji Évory w Portugalii.

Widziana z daleka, katedra w Évorze jest głównym elementem panoramy miasta z wieżami i elewacjami bocznymi objętymi blankami, przypominającymi kościół obronny, którym rzeczywiście była. Została wybudowana w końcu XII wieku do XIII wieku. Jest uważana za jeden z największych średniowiecznych kościołów biskupich w Portugalii. Ostatnio odkryte zostały niektóre malowidła ścienne, które czynią katedrę jeszcze bardziej atrakcyjnym zabytkiem. Część katedry w gotyckim stylu została zbudowana później i jest szczególnie monumentalna. Grupa Apostołów w portyku wyróżnia się jako jedna z najbardziej imponujących w portugalskiej sztuce średniowiecznej. Również warte wspomnienia są: kopuła w stylu manuelińskim, główna kaplica, neoklasyczne arcydzieło; doskonała gra światła dostarczona przez użycie czarnego i białego marmuru lub wystroju rzeźby, rzekomo została stworzona przez Belliniego.

• Katedra w Évorze - Sé Catedral de Évora

XVIII-wieczny pałac letni i ogrody. Pałac Królewski w Queluz – pałac pochodzący z XVIII wieku, znajdujący się w Queluz, w gminie Sintra, w dystrykcie Lizbona. Jest jednym z ostatnich wielkich budynków wzniesionych w stylu rokoko w Europie. Pałac został wybudowany jako letnia rezydencja dla króla Piotra III, który później był mężem swojej siostrzenicy, królowej Marii I.

Pełnił funkcję dyskretnego miejsca schronienia dla królowej Marii, której zdrowie psychiczne pogorszyło się po śmierci jej męża w 1786. Po pożarze, który miał miejsce w Pałacu Ajuda w 1794 roku, Pałac Queluz stał się oficjalną rezydencją portugalskich władców, przyszłego króla Jana VI i jego rodziny. Tak pozostało, kiedy to rodzina królewska uciekła do Brazylii w 1807 roku po inwazji Francji w Portugalii.

Budowa pałacu rozpoczęła się w 1747 roku według projekut architekta Mateusa Vicente de Oliveiry. Mimo że jest znacznie mniejszy, jest często nazywany „Portugalskim Wersalem”. Od 1826 roku pałac powoli tracił na znaczeniu jako siedziba królewska. W 1908 roku stał się własnością państwa. Po pożarze w 1934 roku, które zniszczyło wnętrze, pałac został gruntownie odrestaurowany i obecnie jest otwarty dla turystów, jako ważna atrakcja turystyczna.

W jednym ze skrzydeł Pałacu Queluz, Pavilhão de Dona Maria, zbudowanym w latach 1785-1792 przez architekta Manuela Caetano de Sousa, znajduje się dziś ekskluzywny pokój dla zagranicznych głów państw odwiedzających Portugalię.

Został sklasyfikowany jako Pomnik Narodowy w 1910 roku.^[23]

Strzelista królewska forteca z XI wieku. Zamek w Guimarães, to główny średniowieczny zamek w gminie Guimarães, w północnym regionie Portugalii. Został zbudowany na polecenie Mumadony Dias w X wieku w celu obrony klasztoru przed atakami Maurów i Norsemenów.

Zamek jest fortyfikacją wojskową wzniesioną głównie w późnym okresie romańskim i rozbudowaną w okresie wczesnego gotyku w architekturze portugalskiej. Jego obszar wyznaczają mury tworzące pentagram, podobny do tarczy, obejmujący osiem prostokątnych wież, plac wojskowy i centralną strażnicę. Pochodzący z fundamentów rzymskiej budowli, według pism Alfredo Guimarãesa, został później rozbudowany na wzór francuski, w obecnej formie tarczy, z ograniczonym centralnym dziedzińcem i trudnymi wejściami. Posiada kilka cech gotyckich, dzięki przebudowie pod koniec XIII w., kiedy to powstała strażnica i rezydencje (prawdopodobnie na wcześniej istniejących strukturach).^[31]

Kasyno miejsce gier i rozrywki od wczesnych lat 30. XX wieku. Casino da Póvoa to kasyno znajdujące się w miejscowości Póvoa de Varzim w Portugalii. Jest to miejsce gier i rozrywki od początku lat 30. XX wieku, budynek ma modernistyczny styl inspirowany Garnierem, a od 1977 roku znajduje się na liście IGESPAR, portugalskiego instytutu zabytków narodowych.

Gry stołowe najbardziej popularne wśród graczy to Banca Francesa, ruletka, blackjack i bakarat.

W kasynie znajduje się kilka barów, w tym bar z występami na żywo, restauracje i teatr. Restauracja Egoísta w kasynie oferuje wyśmienite dania kuchni lokalnej i portugalskiej w wersji dla smakoszy. Restauracja otoczona jest galerią sztuki, w której wystawiane są obrazy najlepszych portugalskich artystów, takich jak Graça Morais, Júlio Resende, Nikias Skapinakis czy Rogério Ribeiro. Jest również mecenasem sztuki, przyznającym nagrody artystyczne portugalskim artystom oraz znaczące nagrody literackie dla portugalskich i hiszpańskojęzycznych pisarzy z Półwyspu Iberyjskiego, Ameryki Łacińskiej i portugalskojęzycznej Afryki.^[38]

Cividade de Terroso było starożytnym miastem kultury Castro na północno-zachodnim wybrzeżu Półwyspu Iberyjskiego, położonym w pobliżu obecnego koryta rzeki Ave, na przedmieściach dzisiejszego Póvoa de Varzim w Portugalii.

Położone w samym sercu regionu Castro, cividade odegrało wiodącą rolę we wczesnej urbanizacji regionu na początku I tysiąclecia p.n.e., jako jedna z najstarszych, największych i niezdobytych osad castro. Było ono ważne dla handlu przybrzeżnego, ponieważ stanowiło część dobrze rozwiniętych morskich szlaków handlowych z rejonem Morza Śródziemnego. Znane są wpływy celtyckie, a później kartagińskie. Miasto zostało ostatecznie zniszczone po podboju rzymskim w 138 r. p.n.e. Nazwa miasta w starożytności nie jest znana z całą pewnością, ale w średniowieczu było ono znane jako Civitas Teroso (Miasto Terroso). Zostało zbudowane na szczycie wzgórza Cividade, na przedmieściach Terroso, mniej niż 5 km od wybrzeża, w pobliżu wschodniego krańca współczesnego Póvoa de Varzim.

Poza główną cytadelą znane są trzy placówki Cividade de Terroso: Castro de Laundos (punkt obserwacyjny cytadeli), Castro de Navais (z dala od cytadeli, do dziś zachowała się fontanna) oraz Castro de Argivai (gospodarstwo kultury Castro na równinie nadmorskiej). Cividade de Terroso znajduje się zaledwie 6,3 km od Cividade de Bagunte, oba na północnym brzegu rzeki Ave.^[47]