50 miejsc na Karaibach, które warto zobaczyć

Muzeum dziedzictwa w Hawanie. Pomnik José Martí to pomnik José Martí, bohatera narodowego Kuby, znajdujący się po północnej stronie Plaza de la Revolución w dzielnicy Vedado w Hawanie. Składa się z wieży w kształcie gwiazdy, posągu Martiego otoczonego sześcioma kolumnami oraz ogrodów. Jest to największy pomnik pisarza na świecie.

Wieża o wysokości 109 m, zaprojektowana przez zespół architektów pod kierownictwem Raoula Otero de Galarraga, ma kształt pięcioramiennej gwiazdy, obłożonej szarym kubańskim marmurem z Isla de Pinos. Projekt został ostatecznie wybrany spośród wielu zgłoszeń nadesłanych w serii konkursów, które rozpoczęły się w 1939 roku. Zgłoszono m.in. wersję wieży zwieńczonej posągiem Martíego oraz pomnik podobny do pomnika Lincolna w Waszyngtonie z siedzącym w środku posągiem Martíego. W wyniku czwartego konkursu, który odbył się w 1943 roku, wybrano projekt autorstwa architekta Aquilesa Maza i rzeźbiarza Juana José Sicre. Aby móc przystąpić do budowy pomnika, należało zburzyć Pustelnię Monserrat, która zajmowała proponowane miejsce. Różne przeszkody w przejęciu Ermitażu przez państwo spowodowały opóźnienia w wyburzeniu i rozpoczęciu prac budowlanych, tak że w 1952 roku - kiedy Fulgencio Batista przejął władzę w wyniku zamachu stanu - prace budowlane jeszcze się nie rozpoczęły.

Chcąc zyskać poparcie społeczne po przejęciu władzy, Batista zobowiązał się do kontynuowania budowy pomnika Martiego, ale zamiast wybrać zwycięzcę konkursu, wybrał projekt, który zajął trzecie miejsce w konkursie, stworzony przez grupę architektów pod kierownictwem Raoula Otero de Galarragi, absolwenta Uniwersytetu Harvarda z 1905 roku, w skład której wchodzili Enrique Luis Varela, minister robót Batisty i jego osobisty przyjaciel, oraz profesor Uniwersytetu Princeton, Jean Labatut. Pomnik był ostatnim dużym projektem architektonicznym i inżynieryjnym Raoula Otero de Galarragi, a zarazem jego najdumniejszym osiągnięciem. Podstawa była ogromna i tak głęboka, że patrząc z góry, pracujący pod ziemią ludzie wyglądali jak miniaturowe ludziki, a pręty zbrojeniowe były tak ciężkie, że do przeniesienia każdego kawałka potrzeba było od sześciu do ośmiu osób. Wylewanie betonu, którym wypełniono podstawę, trwało kilka dni.

Wybór tego projektu wywołał oburzenie opinii publicznej, w wyniku czego projekt został zmodyfikowany. Miejsce posągu Martiego autorstwa rzeźbiarza Juana José Sicre na szczycie wieży zostało przesunięte do podstawy wieży. Budowa wieży rozpoczęła się w 1953 roku, w setną rocznicę urodzin José Martiego. Marmur został dostarczony do Hawany z Isla de Pinos, następnie pocięty zgodnie z wytycznymi głównego architekta i wypolerowany w fabryce Gallo. Sicre rzeźbił ogromne kamienie marmuru jeden po drugim. Myśli Martiego zostały pokryte złotą mozaiką szklaną, która pochodziła z Wenecji i została osobiście sprawdzona przez architekta i inżyniera Raoula Otero de Galarragę oraz jego syna Raula Otero.

Prawo do odszkodowania dla mieszkańców zmuszonych do przeprowadzki pod budowę spowodowało kolejne problemy. Miejsce to było znane jako Wzgórze Katalońskie (Loma de Los Catalanes), ponieważ kaplica Matki Boskiej z Montserrat została tam zbudowana przez katalońskich imigrantów. Kaplica została ostatecznie zburzona, a budowę pomnika ukończono w 1958 r., w ostatnich dniach dyktatury Batisty.

Wybrany projekt obejmuje zamknięty taras widokowy na najwyższym piętrze, najwyższym punkcie Hawany, dostępny windą, z którego roztacza się wspaniały widok na miasto we wszystkich kierunkach. (Od sierpnia 2016 r. taras widokowy jest zamknięty dla zwiedzających z powodu konieczności wymiany oryginalnej windy). Na parterze wieży, z której roztacza się widok na miasto, znajdują się dwie sale z korespondencją, pismami i przedmiotami z życia José Martiego oraz wystawy przedstawiające historię jego życia. Trzecia sala ilustruje historię Placu Rewolucji, a czwarta służy do prezentacji sztuki współczesnej. W środkowej części wieży znajduje się winda, a ściany zdobią cytaty z Martíego. Wśród innych eksponatów znajduje się replika miecza Simóna Bolívara, którą Hugo Chávez podarował Fidelowi Castro podczas jego wizyty na Kubie w 2002 roku.

Na zewnątrz, wychodząc na plac w kierunku muralu Che Guevary na budynku Ministerstwa Spraw Wewnętrznych po przeciwnej stronie placu, znajduje się 18-metrowy posąg Martiego z białego marmuru, wyrzeźbiony na miejscu przez Sicre i otoczony sześcioma marmurowymi kolumnami o połowie wysokości. Platforma, na której znajduje się posąg, jest wykorzystywana jako podium podczas wieców odbywających się na Placu Rewolucji.

Turyści mają możliwość wejścia na pomnik i podziwiania najlepszej panoramy Hawany. Wielu turystów skarżyło się jednak na doraźne opłaty pobierane przez pracowników pomnika, które różnią się znacznie w zależności od personelu obsługującego kasy biletowe. Znane są przypadki pobierania od turystów opłat za wejście po schodach pomnika.^[2]

Muzeum w Santo Domingo. Alcázar de Colón, czyli Alcazar Kolumba, to pierwszy ufortyfikowany pałac hiszpański zbudowany w obu Amerykach. Znajduje się w kolonialnej części miasta Santo Domingo w Republice Dominikańskiej i stanowi część Ciudad Colonial, wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Został zbudowany w latach 1511-1514 w stylu gotyckim i renesansowym.

Jest to jedyna znana rezydencja członka rodziny Krzysztofa Kolumba w Nowym Świecie, jego pierworodnego syna Diego Kolumba, którego dzieci: Juana, Isabel, Luis i Krzysztof przyszły na świat w pałacu. Diego Kolumb zmarł w Hiszpanii w 1526 roku, ale wdowa po nim, María Álvarez de Toledo, pozostała w pałacu aż do swojej śmierci w 1549 roku. Trzy pokolenia rodziny Kolumba zamieszkiwały rezydencję, prawdopodobnie do końca XVI wieku.

Szczególnie ważna i unikatowa na Karaibach jest kolekcja gobelinów (XV-XVII w.), w tym dzieła flamandzkiej rodziny Van Den Hecke wykonane na kartuszach stworzonych przez Charlesa Le Bruna. Alcázar jest najczęściej odwiedzanym muzeum w Santo Domingo.^[6]

Fort Frederik, znany również jako Frederiksfort, jest amerykańskim Narodowym Zabytkiem Historycznym (U.S. National Historic Landmark) w Frederiksted, na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych. Został zbudowany w latach 1752-1760 przez Danię i Norwegię w celu obrony interesów ekonomicznych naturalnego portu głębokowodnego Frederiksted i odstraszania piratów. Jego ściany pomalowane są na czerwono i biało, co odróżnia go od żółto-białego Fortu Christiansværn po drugiej stronie wyspy. Znajduje się na północnym krańcu Frederiksted, na St. Croix, na południe od skrzyżowania Mahogany Road i VI 631. Nie należy go mylić z Fortem Frederiks, Fortberg Hill, na St. John, który również znajduje się w Krajowym Rejestrze Zabytków.

Jak pisze Westergaard: "Szybko okazało się, że komora celna nie jest wystarczająca, ale że należy zapewnić armaty, które będą dowodzić drogami, przy których zakotwiczone są statki. Z powodu braku takiej "baterii wodnej" statki miały w zwyczaju odpływać nocą, nie posiadając dokumentów potwierdzających uiszczenie należności.

W 1776 r. z fortu oddano pierwszy salut z obcej ziemi w kierunku nowego narodu - Stanów Zjednoczonych Ameryki. Salutowanie Old Glory, które zostało oddane amerykańskiemu brygantynu stojącemu w porcie w Frederiksted, stanowiło naruszenie prawa neutralności duńsko-norweskiej, jednak wyspy pomogły brytyjskim kolonistom w Ameryce, przypieczętowując przyjaźń między obiema koloniami, dlatego salutowanie było właściwe.

To właśnie z tego fortu duński gubernator generalny Peter von Scholten emancypował niewolników 3 lipca 1848 roku. John Gottliff (znany również jako Moses Gotlieb, General Bordeaux lub Buddhoe) poprowadził 8000 czarnych w marszu wolności do Frederiksted. W tym czasie na St. Croix żyło 17 000 niewolników i 5 000 wolnych czarnych.

W forcie znajduje się muzeum i galeria sztuki, czynne w dni powszednie od 8:30 do 16:00, a w soboty od 13:00 do 16:00. Wstęp wynosi 3 USD (2015 r.).

Fort Frederik został wymieniony w 1976 roku jako jeden z elementów Historycznego Dystryktu Frederiksted. W 1996 r. został indywidualnie wpisany do Krajowego Rejestru Miejsc Historycznych (National Register of Historic Places). W 1997 roku został uznany za National Historic Landmark.

Fort Frederik stoi teraz na straży Wieży Zegarowej Elizy James-McBean i Parku Emancypacji, parku miejskiego znajdującego się tuż przed fortem Frederiksted i nabrzeżem. W parku znajdują się posągi historycznie ważnych mieszkańców Wyspy Dziewiczej. Małe ścieżki wiją się wśród dziesiątek dużych drzew mahoniowych i pachnących kwiatów. Park w Federiksted upamiętnia przywódcę buntu niewolników, generała Buddhoe, a także służy przypomnieniu i uhonorowaniu proklamacji gubernatora Petera von Scholtena z 1848 roku, która emancypowała niewolników na Wyspach Dziewiczych. W parku znajduje się wiele ławek i mała altana, a w każdy trzeci piątek miesiąca (2014 r.) odbywają się tu koncerty Jazz in the Park.^[8]

Quisqueya Stadium Juan Marichal to stadion baseballowy w Santo Domingo w Republice Dominikańskiej. Często jest wykorzystywany jako stadion wielofunkcyjny. Klub piłkarski Atlético Pantoja rozegrał na nim swój inauguracyjny mecz Mistrzostw Karaibów w piłce nożnej. Po renowacji stadion Quisqueya mieści około 14 469 osób. Za jego zarządzanie odpowiada Dominikańska Liga Baseballu.

Jest to jedyny stadion w regionie Karaibów, na którym grają dwie różne drużyny baseballowe: Tigres del Licey (Tygrysy z Licey) i Leones del Escogido (Lwy Wybrańca). Wymiary boiska wynoszą 335 stóp przy słupkach do fauli, 383 stopy przy alejkach energetycznych i 411 stóp na środku pola. Został zbudowany w 1955 roku jako Estadio Trujillo, za dyktatury Rafaela Leonidasa Trujillo Moliny, na bazie stadionu Bobby Maduro Miami.

Nazwa stadionu została zmieniona na Estadio Quisqueya Juan Marichal, na cześć byłego gracza Major League Baseball i członka Hall of Famer Juana Marichala.^[10]

Prekolumbijskie stanowisko archeologiczne. Rdzenne Centrum Ceremonialne Tibes w Barrio Tibes, gmina Ponce, Puerto Rico, jest miejscem jednego z najważniejszych odkryć archeologicznych dokonanych na Antylach. Odkrycie to pozwala poznać sposób, w jaki żyły i bawiły się rdzenne plemiona Igneri i Taínos w czasach przed przybyciem Krzysztofa Kolumba do Nowego Świata. Tibes jest najstarszym odkrytym w Puerto Rico kompleksem ceremonialnym i sportowym Indian antylskich. W jego obrębie znajduje się również największy odkryty do tej pory cmentarz tubylczy, składający się ze 186 szkieletów ludzkich, w większości należących do Igneri, a pozostałych do kultur przed-Taíno. Na podstawie orientacji placów ceremonialnych uważa się, że jest to również najstarsze obserwatorium astronomiczne na Antylach. Muzeum zostało założone w 1982 r. i odrestaurowane w 1991 r.^[13]

Mauzoleum przywódcy rewolucji kubańskiej. Mauzoleum Che Guevary – monumentalny pomnik w Santa Clara na Kubie, gdzie spoczywają szczątki kubańskiego, marksistowskiego rewolucjonisty Ernesto „Che” Guevary i dwudziestu dziewięciu jego towarzyszy zabitych w 1967 r. w Boliwii.

Po blisko trzydziestu latach od śmierci ciało Guevary ekshumowano i przetransportowano na Kubę, gdzie 17 października 1997 r. został pochowany ze wszystkimi wojskowymi honorami. Na terenie kompleksu znajduje się też muzeum poświęcone życiu rewolucjonisty i płonie wieczny ogień zapalony przez Fidela Castro.

Mauzoleum zbudowano w miejscowości Santa Clara, którą oddziały Che zdobyły 31 grudnia 1958 r. Była to ostatnia bitwa rewolucji kubańskiej, po której były dyktator Fulgencio Batista udał się na wygnanie. W pobliżu znajduje się również oryginalny wojskowy pociąg z zaopatrzeniem, który Guevara wykoleił ze swoimi towarzyszami podczas bitwy.^[15]

Museo Castillo Serrallés, a.k.a. Museo de la Caña y el Ron, to muzeum rolnictwa w mieście Ponce, Puerto Rico, prezentujące historię trzciny cukrowej, jej pochodnej - przemysłu rumowego, oraz ich wpływ na gospodarkę Puerto Rico. Najbardziej znaną cechą muzeum jest budynek, w którym się znajduje. Jest to duża, czteropiętrowa budowla wzniesiona w latach 30. XX wieku dla właściciela Destileria Serralles w Ponce, jednej z największych destylarni rumu w Portoryko. W destylarni znajdowała się również największa w Portoryko cukrownia o nazwie Central Mercedita, produkująca cukier marki Snow White. Budynek, znany jako Castillo Serrallés, został zaprojektowany przez Pedro Adolfo de Castro w 1930 r. w stylu hiszpańskiej rewolucji kolonialnej.

Muzeum mieści się na działce o powierzchni 2,5 akra i zostało otwarte 20 lutego 1991 roku. Zwiedzający mogą zwiedzić odnowiony dom, który został urządzony tak, aby wyglądał jak w latach 30. ubiegłego wieku. Znajduje się tu także miejsce wystaw czasowych dla lokalnych artystów. Zamek Serrallés jest obecnie częścią dużego kompleksu, w skład którego wchodzą Cruceta El Vigía, Ogród Japoński i Ogród Motyli (Mariposario). Do września 2010 roku muzeum odwiedzało około 100 000 osób rocznie.^[18]

Zoo, Port of Spain. Emperor Valley Zoo jest jedynym ogrodem zoologicznym w Trynidadzie i Tobago. Znajduje się ono na północ od Queen's Park Savannah i na zachód od Królewskiego Ogrodu Botanicznego w Port of Spain.

Zoo zostało po raz pierwszy otwarte 8 listopada 1952 r. przez gubernatora Sir Huberta Rance'a. W tym czasie w 10 klatkach znajdowało się 127 zwierząt, głównie gatunków rodzimych. Obecnie kolekcja liczy ponad 2300 osobników i ponad 200 gatunków.

Nazwa zoo pochodzi od wielkiego, niebieskiego motyla morfona, który niegdyś zamieszkiwał dolinę, w której znajduje się zoo. Jego powierzchnia wynosi 7,2 akra.

Są tu zarówno zwierzęta miejscowe, jak i zagraniczne: lwy, oceloty, papugi, makolągwy i wiele innych, w tym węże, kajmany, dzikie żyrafy, tygrysy i inne. Kategorie obejmują małe ssaki, duże koty, dom gadów, akwaria, park jeleni, zwierzęta naczelne i stawy.

W ciągu ostatnich kilku lat zoo przeszło gruntowną modernizację, zarówno w celu utrzymania istniejącej infrastruktury, aby dostosować ją do standardów międzynarodowych, jak i w ramach przygotowań do powiększenia pogłowia zwierząt. Modernizacja ta została przeprowadzona przez Towarzystwo Zoologiczne Trynidadu i Tobago (ZSTT) przy wsparciu finansowym rządu Trynidadu i Tobago w wysokości 56 mln USD.

W okresie modernizacji wybudowano wybieg dla żyraf, który w grudniu 2013 r. zasiedliły dwie żyrafy, oraz dodano eksponat tygrysów, do którego w 2014 r. trafiły trzy tygrysy - dwa białe bengale i jeden rudy bengal. Białe bengale z powodzeniem rozmnożyły się i w styczniu 2015 r. urodziły dwa młode.

W dniu 12 października 2016 r. zoo ogłosiło, że otrzymało sześć lam z parku przyrody w Teksasie (USA). Pracownicy zoo stwierdzili, że spośród sześciu lam cztery są samicami.^[19]

Obserwatorium w Portoryko. Obserwatorium Arecibo – nieczynny radioteleskop o pojedynczej czaszy o średnicy 305 metrów.

Znajduje się w okolicach miejscowości Arecibo w Portoryko. Był wykorzystywany przez Cornell University, SRI International, USRA oraz Metropolitan University w Portoryko we współpracy z National Science Foundation w badaniach radioastronomicznych, atmosferycznych i radarowych. Dostęp do teleskopu był udzielany jednostkom naukowym na podstawie podań przez niezależną komisję naukową. Od 1963 do 2016 roku był radioteleskopem o największej pojedynczej czaszy na świecie.

Radioteleskop zakończył pracę 10 sierpnia 2020 roku, powodem było urwanie jednej z lin podtrzymujących platformę. 1 grudnia 2020 roku cała wisząca konstrukcja zerwała się.^[20]

Katedra Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia zwana też Katedrą w Cienfuegos jest budowlą sakralną położoną naprzeciwko Parku Martí w mieście Cienfuegos w prowincji o tej samej nazwie na karaibskiej wyspie Kuba.

Pierwotny budynek został ukończony w 1833 roku, w czasie kolonizacji hiszpańskiej, ale rozbudowano go i ulepszono w latach 1850, 1852-1861, 1866-1869 i 1869-1875. Katedra stała się oficjalną katedrą 20 lutego 1903 r. w obrządku rzymskim lub łacińskim i jest siedzibą diecezji Cienfuegos (Dioecesis Centumfocencis), utworzonej przez papieża Leona XIII na mocy dekretu apostolskiego "Actum praeclare".

Katedra jest częścią Historycznego Centrum Cienfuegos i wraz z innymi zabytkowymi budynkami w centrum miasta została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 2005 roku, ze względu na swoją wyjątkową neoklasyczną architekturę.^[22]

Zabytkowy fort zbudowany przez władców Danii i Norwegii. Fort Christian to fort zbudowany przez Dano-Norwegów w Charlotte Amalie, Saint Thomas, Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych. Zbudowany w latach 1672-1680, na początku pierwszego udanego kolonialnego osadnictwa na wyspie, fort służył jako krytyczny punkt obrony i rządów przez cały okres dano-norweskiej, a później duńskiej administracji, która zakończyła się w 1917 roku wraz ze sprzedażą wysp Stanom Zjednoczonym. Obecnie mieści się tu Muzeum St. Thomas, w którym zgromadzono artefakty i dzieła sztuki z okresu dano-norweskiego. W 1977 r. został uznany za narodowy zabytek historyczny Stanów Zjednoczonych (U.S. National Historic Landmark).

Thomas National Historic Site, który był amerykańskim Narodowym Miejscem Historycznym od 24 grudnia 1960 roku do 5 lutego 1975 roku, kiedy to został rozwiązany, a jego własność przekazano Wyspom Dziewiczym, które miały być zarządzane jako park terytorialny. Jest to obiekt, który przyczynił się do powstania dzielnicy historycznej Charlotte Amalie.^[23]

Fortaleza San Felipe to zabytkowa hiszpańska forteca położona w północnej części Republiki Dominikańskiej, w prowincji Puerto Plata. Znana jest również jako El Morro de San Felipe i była używana do ochrony miasta Puerto Plata przed piratami i korsarzami. Położony jest na wzgórzu przy Puntilla Del Malecón, z widokiem na Ocean Atlantycki; jego strategiczne położenie chroniło wejście do portu morskiego miasta. Budowa fortu została zlecona przez króla Hiszpanii Felipe II w 1564 roku, a ukończył ją w 1577 roku Don Rengifo de Angulo, burmistrz fortu.

Obecnie Fortaleza San Felipe służy jako muzeum pokazujące, jak ważną rolę odegrała w historii Puerto Plata i Republiki Dominikańskiej. W Fortalezie znajdują się artefakty wojskowe z XVIII i XIX wieku.^[28]

Akwarium na Bermudach. Akwarium, Muzeum i Zoo na Bermudach to obiekt położony w Flatts Village na Bermudach, około 700 mil na wschód od Stanów Zjednoczonych i w geograficznym centrum Bermudów. Zostało założone w 1926 roku przez rząd Bermudów, aby wzmocnić rozwijający się przemysł turystyczny oraz "wzbudzić uznanie i troskę o środowisko wyspiarskie". Ośrodek koncentruje się na pokazywaniu wyspiarskich gatunków oceanicznych oraz na ochronie, edukacji i badaniach związanych z tymi gatunkami. Znajduje się w nim akwarium, muzeum historii naturalnej i ogród zoologiczny.

Wsparcie dla instytucji pochodzi głównie z Bermudzkiego Towarzystwa Zoologicznego (BZS) oraz Atlantic Conservation Partnership (ACP), które utrzymują się głównie z darowizn i składek członkowskich.

Od 1993 r. zoo posiada akredytację Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (AZA), a od 2009 r. uczestniczy w czterech planach przetrwania gatunków (SSP).^[31]

Englishman's Bay to zaciszna plaża na zawietrznym wybrzeżu Tobago, pomiędzy Castara i Parlatuvier. Chociaż zatoka przyciąga mniej plażowiczów niż zachodnie plaże Tobago, jest uważana za jedną z najpiękniejszych na wyspie. Sama plaża ma klasyczny kształt półksiężyca, zwieńczonego dwoma silnie zalesionymi cyplami schodzącymi z Grzbietu Głównego Tobago. Piasek zaczyna się zaraz po zakończeniu lasu i jest płytki lub średnio nachylony i nieco gruboziarnisty. Ze względu na nachylenie wielkość plaży zmienia się w niewielkim stopniu podczas przypływów i odpływów. Plaża jest mocno rozbita. Ze względu na dużą liczbę fal plaża nie oferuje wspaniałych warunków do snorkelingu. W 2018 r. na plaży znajduje się jedna mała restauracja/sklep z pamiątkami, Eula's, oraz jednoprzystankowe łazienki dla mężczyzn i kobiet.

Na plaży jest zwykle około 20 osób, co sprawia, że można bezpiecznie zostawić rzeczy osobiste przy ręczniku. Jest dużo miejsca. Są zarówno miejsca słoneczne, jak i zacienione.^[33]

Emancipation Park to park publiczny w Kingston na Jamajce.

Park znajduje się w New Kingston i został otwarty 31 lipca 2002 r., dzień przed Dniem Emancypacji. Premier P.J. Patterson w przemówieniu na otwarcie parku podkreślił, że park jest upamiętnieniem końca niewolnictwa.

W tym sześciohektarowym parku znajdują się fontanny i dzieła sztuki publicznej. Park jest znany z dużej rzeźby Redemption Song (Pieśń Odkupienia) przy głównym wejściu do parku. Redemption Song, której nazwa pochodzi od piosenki Boba Marleya o tym samym tytule, to rzeźba z brązu o wysokości 11 stóp (ok. 3 m), wykonana przez jamajską artystkę Laurę Facey. Rzeźba przedstawia postać mężczyzny i kobiety spoglądających w niebo - co symbolizuje ich triumfalne powstanie z okropności niewolnictwa. Rzeźba została odsłonięta w lipcu 2003 r., w pierwszą rocznicę założenia parku.

Symbole Adinkra są widoczne w wielu miejscach parku, jako hołd dla przodków Jamajczyków, którzy zostali przywiezieni jako niewolnicy z Afryki Zachodniej. Architekt Kamau Kambui wykorzystał te symbole w ogrodzeniu, ścianach przy wejściu, ławkach i pojemnikach na śmieci.^[42]

Katedra Trójcy Przenajświętszej to anglikańska katedra znajdująca się przy Church Street w mieście Hamilton, w parafii Pembroke, w Brytyjskim Terytorium Zamorskim Bermudy.

Pierwotny kościół Trójcy Świętej został zaprojektowany w stylu wczesnoangielskim przez Jamesa Cranstona z Oksfordu w 1844 roku i ukończony w 1869 roku. Nazwany Trinity Church, został przeznaczony na kaplicę dla ówczesnego biskupa Nowej Fundlandii i Bermudów, którego katedra (katedra św. Jana Chrzciciela) znajdowała się w St. John's na Nowej Fundlandii.) Na Bermudach kościół św. Jana był już kościołem parafialnym dla parafii Pembroke i pozostał nim po wybudowaniu kościoła Trinity. Kościół Trinity Church został zniszczony przez podpalenie w 1884 roku. Szkocki architekt William Hay, z którym konsultowano się przy budowie pierwszego budynku w latach 1848-1849 i ponownie w 1862 r., został zatrudniony do zaprojektowania obecnej budowli w 1885 r. w stylu gotyckiego odrodzenia. Hay zaprojektował większą część budowli, natomiast jego partner George Henderson zaprojektował wschodnią część katedry.

Katedra została zbudowana w latach 1886-1905, początkowo, podobnie jak jej poprzedniczka, jako kaplica wazeliniarska biskupa Nowej Fundlandii i Bermudów. Stała się ona katedrą, gdy w 1919 r. biskup Bermudów został ustanowiony oddzielnie od biskupa Nowej Fundlandii. Budowla wykonana jest głównie z wapienia bermudzkiego, z wyjątkiem kilku elementów dekoracyjnych wykonanych z rzeźbionego kamienia Caen, sprowadzonego z Francji.

Jana Chrzciciela w Nowej Funlandii została zniszczona, wraz z dużą częścią miasta St. John's, w wielkim pożarze w 1892 roku. Została odbudowana, a jej budowę ukończono w 1905 roku.

Jest jedną z dwóch katedr na Bermudach, drugą jest rzymskokatolicka katedra św. Teresy, również w Hamilton. Kompozytor S. Drummond Wolff był organistą w katedrze w latach 1959-1962. Za niewielką opłatą zwiedzający katedrę mogą wejść na wieżę, skąd roztacza się widok na Hamilton i port.^[47]