Trynidad i Tobago - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zoo, Port of Spain. Emperor Valley Zoo jest jedynym ogrodem zoologicznym w Trynidadzie i Tobago. Znajduje się ono na północ od Queen's Park Savannah i na zachód od Królewskiego Ogrodu Botanicznego w Port of Spain.

Zoo zostało po raz pierwszy otwarte 8 listopada 1952 r. przez gubernatora Sir Huberta Rance'a. W tym czasie w 10 klatkach znajdowało się 127 zwierząt, głównie gatunków rodzimych. Obecnie kolekcja liczy ponad 2300 osobników i ponad 200 gatunków.

Nazwa zoo pochodzi od wielkiego, niebieskiego motyla morfona, który niegdyś zamieszkiwał dolinę, w której znajduje się zoo. Jego powierzchnia wynosi 7,2 akra.

Są tu zarówno zwierzęta miejscowe, jak i zagraniczne: lwy, oceloty, papugi, makolągwy i wiele innych, w tym węże, kajmany, dzikie żyrafy, tygrysy i inne. Kategorie obejmują małe ssaki, duże koty, dom gadów, akwaria, park jeleni, zwierzęta naczelne i stawy.

W ciągu ostatnich kilku lat zoo przeszło gruntowną modernizację, zarówno w celu utrzymania istniejącej infrastruktury, aby dostosować ją do standardów międzynarodowych, jak i w ramach przygotowań do powiększenia pogłowia zwierząt. Modernizacja ta została przeprowadzona przez Towarzystwo Zoologiczne Trynidadu i Tobago (ZSTT) przy wsparciu finansowym rządu Trynidadu i Tobago w wysokości 56 mln USD.

W okresie modernizacji wybudowano wybieg dla żyraf, który w grudniu 2013 r. zasiedliły dwie żyrafy, oraz dodano eksponat tygrysów, do którego w 2014 r. trafiły trzy tygrysy - dwa białe bengale i jeden rudy bengal. Białe bengale z powodzeniem rozmnożyły się i w styczniu 2015 r. urodziły dwa młode.

W dniu 12 października 2016 r. zoo ogłosiło, że otrzymało sześć lam z parku przyrody w Teksasie (USA). Pracownicy zoo stwierdzili, że spośród sześciu lam cztery są samicami.^[1]

Englishman's Bay to zaciszna plaża na zawietrznym wybrzeżu Tobago, pomiędzy Castara i Parlatuvier. Chociaż zatoka przyciąga mniej plażowiczów niż zachodnie plaże Tobago, jest uważana za jedną z najpiękniejszych na wyspie. Sama plaża ma klasyczny kształt półksiężyca, zwieńczonego dwoma silnie zalesionymi cyplami schodzącymi z Grzbietu Głównego Tobago. Piasek zaczyna się zaraz po zakończeniu lasu i jest płytki lub średnio nachylony i nieco gruboziarnisty. Ze względu na nachylenie wielkość plaży zmienia się w niewielkim stopniu podczas przypływów i odpływów. Plaża jest mocno rozbita. Ze względu na dużą liczbę fal plaża nie oferuje wspaniałych warunków do snorkelingu. W 2018 r. na plaży znajduje się jedna mała restauracja/sklep z pamiątkami, Eula's, oraz jednoprzystankowe łazienki dla mężczyzn i kobiet.

Na plaży jest zwykle około 20 osób, co sprawia, że można bezpiecznie zostawić rzeczy osobiste przy ręczniku. Jest dużo miejsca. Są zarówno miejsca słoneczne, jak i zacienione.^[3]

Prokatedra Matki Bożej Nieustającej Pomocy lub po prostu Katedra Matki Bożej Nieustającej Pomocy to budynek sakralny znajdujący się przy Harris Promenade w mieście San Fernando, na wyspie Trynidad, będącej częścią karaibskiego kraju Trynidad i Tobago.

Świątynia funkcjonuje w obrządku rzymskim lub łacińskim i pełni funkcję prokatedry (lub tymczasowej katedry) archidiecezji metropolitalnej Port of Spain. Status katedry uzyskał decyzją papieża Benedykta XVI w sierpniu 2012 roku.

Budowę rozpoczęto w 1838 r. jako kościół drewniany, który ukończono w 1849 r. W 1948 r. został zburzony, by w 1950 r. odbudować go w stylu romańskim, a w 1975 r. przemianować na kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy, który później otrzymał tytuł prokatedry.^[6]

Pigeon Point jest również znany jako Pigeon Point Heritage Park i jest często uważany za najpiękniejszą plażę Tobago i jest domem dla znanego na całym świecie molo krytego strzechą, które stało się rozpoznawalnym na całym świecie znakiem rozpoznawczym Tobago. Ośrodek obejmuje długi odcinek plaży z białym piaskiem i ciepłą, akwamarynową wodą. Na plaży znajdują się doskonałe udogodnienia, takie jak łazienki, prysznice i wypożyczalnie wózków plażowych, a także bary i restauracja. Do udogodnień turystycznych należą sklepy z pamiątkami i sportami wodnymi.

Półwysep był w ostatnich latach przedmiotem poważnych kontrowersji po tym, jak nieruchomość kupił dr Anthony Sabga, założyciel i prezes konglomeratu Ansa McAl z siedzibą na Trynidadzie.

Na początku 2005 r. rząd obiecał zakup nieruchomości, w razie potrzeby w drodze nakazu przymusowego wykupu. Umowa została zawarta i półwysep stał się własnością Izby Zgromadzenia Tobago (THA) pod koniec 2005 r., a koszt zakupu wyniósł 106 mln dolarów.

Dr Sabga poświęcił wiele czasu i energii, aby przekształcić posiadłość w Heritage Park, a systemy i praktyki, które ustanowił, są do dziś stosowane przez THA, który obecnie opiekuje się posiadłością.

Kontrowersje wokół PPHP wzbudziło wprowadzenie opłaty wpisowej za korzystanie z obiektu.

Dzieje się tak nawet po poniesieniu znacznych kosztów na zakup nieruchomości i przywrócenie jej pod kontrolę rządu.

Opłata za wstęp do PPHP wynosi 20 TT$ (3,33 USD/£2) od osoby (dzieci w wieku 6-12 lat za pół ceny, a dzieci poniżej 6 lat za darmo).^[7]

San Fernando Hill to 192-metrowe wzgórze, które leży w centrum miasta San Fernando w Trynidadzie i Tobago. Wzgórze, będące wychodnią argillitu, jest najwyższym punktem Równiny Naparima. Pierwotnie miało kształt niemal kopuły ze spłaszczonym wierzchołkiem, a jego wielkość zmniejszyła się o ponad jedną trzecią w wyniku nieograniczonego wydobycia kamieniołomu w latach 70. ubiegłego wieku. Pierwotnie na wzgórzu rosły lasy półzielone, które jednak zostały w dużej mierze zastąpione przez gatunki uprawne przed zniszczeniem wzgórza przez kamieniołomy.

Wydobywanie kamienia na Wzgórzu nie było zjawiskiem nowym, ale wzrost zapotrzebowania na kruszywo Argillite (do celów budowlanych) w okresie boomu naftowego w latach 70. doprowadził do ekspansji kamieniołomu do tego stopnia, że wydawało się, że całe Wzgórze zostanie usunięte. Protesty grup obywatelskich doprowadziły do wstrzymania wydobycia i wzgórze zostało włączone do planu Parków Narodowych i Obszarów Chronionych z 1980 roku. Nadleśnictwo przejęło zarządzanie wzgórzem i od tego czasu wybudowało na nim centrum dla zwiedzających oraz tereny rekreacyjne. Z centrum rozciąga się wspaniały widok na południowy i środkowy Trynidad, Zatokę Paria, a w pogodne dni także na wybrzeże pobliskiej Wenezueli. Na wzgórzu znajduje się także kilka bunkrów z czasów II wojny światowej, ale nie są one łatwo dostępne dla zwiedzających.

Pod koniec lat 80. ówczesny burmistrz San Fernando, dr Romesh Mootoo, zaproponował przeniesienie ratusza na Wzgórze, nazywając je Akropolem Karaibów. Nic jednak z tych planów nie wyszło. Wraz z zagospodarowaniem wzgórza jako terenu rekreacyjnego, mieszkańcy San Fernando i okolic ponownie nawiązali z nim kontakt. W okresie Bożego Narodzenia z miejsca na Wzgórzu San Fernando można zobaczyć w całej okolicy dużą gwiazdę, oświetloną elektrycznie.

W oparciu o badania magisterskie Tyrone'a Kalpee (obecnie BP) opracowano innowacyjny plan rekultywacji powierzchni gołej skały na terenach dawnego kamieniołomu (które stanowią około 3/4 Wzgórza), oparty na Leucaena leucocephala, szybko rosnącym gatunku drzewa strączkowego. Nadleśnictwo włączyło plany Kalpee do planu rekultywacji Wzgórza, dzięki czemu na wielu obszarach pojawiła się stosunkowo bujna roślinność.^[11]