Kuba - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Muzeum dziedzictwa w Hawanie. Pomnik José Martí to pomnik José Martí, bohatera narodowego Kuby, znajdujący się po północnej stronie Plaza de la Revolución w dzielnicy Vedado w Hawanie. Składa się z wieży w kształcie gwiazdy, posągu Martiego otoczonego sześcioma kolumnami oraz ogrodów. Jest to największy pomnik pisarza na świecie.

Wieża o wysokości 109 m, zaprojektowana przez zespół architektów pod kierownictwem Raoula Otero de Galarraga, ma kształt pięcioramiennej gwiazdy, obłożonej szarym kubańskim marmurem z Isla de Pinos. Projekt został ostatecznie wybrany spośród wielu zgłoszeń nadesłanych w serii konkursów, które rozpoczęły się w 1939 roku. Zgłoszono m.in. wersję wieży zwieńczonej posągiem Martíego oraz pomnik podobny do pomnika Lincolna w Waszyngtonie z siedzącym w środku posągiem Martíego. W wyniku czwartego konkursu, który odbył się w 1943 roku, wybrano projekt autorstwa architekta Aquilesa Maza i rzeźbiarza Juana José Sicre. Aby móc przystąpić do budowy pomnika, należało zburzyć Pustelnię Monserrat, która zajmowała proponowane miejsce. Różne przeszkody w przejęciu Ermitażu przez państwo spowodowały opóźnienia w wyburzeniu i rozpoczęciu prac budowlanych, tak że w 1952 roku - kiedy Fulgencio Batista przejął władzę w wyniku zamachu stanu - prace budowlane jeszcze się nie rozpoczęły.

Chcąc zyskać poparcie społeczne po przejęciu władzy, Batista zobowiązał się do kontynuowania budowy pomnika Martiego, ale zamiast wybrać zwycięzcę konkursu, wybrał projekt, który zajął trzecie miejsce w konkursie, stworzony przez grupę architektów pod kierownictwem Raoula Otero de Galarragi, absolwenta Uniwersytetu Harvarda z 1905 roku, w skład której wchodzili Enrique Luis Varela, minister robót Batisty i jego osobisty przyjaciel, oraz profesor Uniwersytetu Princeton, Jean Labatut. Pomnik był ostatnim dużym projektem architektonicznym i inżynieryjnym Raoula Otero de Galarragi, a zarazem jego najdumniejszym osiągnięciem. Podstawa była ogromna i tak głęboka, że patrząc z góry, pracujący pod ziemią ludzie wyglądali jak miniaturowe ludziki, a pręty zbrojeniowe były tak ciężkie, że do przeniesienia każdego kawałka potrzeba było od sześciu do ośmiu osób. Wylewanie betonu, którym wypełniono podstawę, trwało kilka dni.

Wybór tego projektu wywołał oburzenie opinii publicznej, w wyniku czego projekt został zmodyfikowany. Miejsce posągu Martiego autorstwa rzeźbiarza Juana José Sicre na szczycie wieży zostało przesunięte do podstawy wieży. Budowa wieży rozpoczęła się w 1953 roku, w setną rocznicę urodzin José Martiego. Marmur został dostarczony do Hawany z Isla de Pinos, następnie pocięty zgodnie z wytycznymi głównego architekta i wypolerowany w fabryce Gallo. Sicre rzeźbił ogromne kamienie marmuru jeden po drugim. Myśli Martiego zostały pokryte złotą mozaiką szklaną, która pochodziła z Wenecji i została osobiście sprawdzona przez architekta i inżyniera Raoula Otero de Galarragę oraz jego syna Raula Otero.

Prawo do odszkodowania dla mieszkańców zmuszonych do przeprowadzki pod budowę spowodowało kolejne problemy. Miejsce to było znane jako Wzgórze Katalońskie (Loma de Los Catalanes), ponieważ kaplica Matki Boskiej z Montserrat została tam zbudowana przez katalońskich imigrantów. Kaplica została ostatecznie zburzona, a budowę pomnika ukończono w 1958 r., w ostatnich dniach dyktatury Batisty.

Wybrany projekt obejmuje zamknięty taras widokowy na najwyższym piętrze, najwyższym punkcie Hawany, dostępny windą, z którego roztacza się wspaniały widok na miasto we wszystkich kierunkach. (Od sierpnia 2016 r. taras widokowy jest zamknięty dla zwiedzających z powodu konieczności wymiany oryginalnej windy). Na parterze wieży, z której roztacza się widok na miasto, znajdują się dwie sale z korespondencją, pismami i przedmiotami z życia José Martiego oraz wystawy przedstawiające historię jego życia. Trzecia sala ilustruje historię Placu Rewolucji, a czwarta służy do prezentacji sztuki współczesnej. W środkowej części wieży znajduje się winda, a ściany zdobią cytaty z Martíego. Wśród innych eksponatów znajduje się replika miecza Simóna Bolívara, którą Hugo Chávez podarował Fidelowi Castro podczas jego wizyty na Kubie w 2002 roku.

Na zewnątrz, wychodząc na plac w kierunku muralu Che Guevary na budynku Ministerstwa Spraw Wewnętrznych po przeciwnej stronie placu, znajduje się 18-metrowy posąg Martiego z białego marmuru, wyrzeźbiony na miejscu przez Sicre i otoczony sześcioma marmurowymi kolumnami o połowie wysokości. Platforma, na której znajduje się posąg, jest wykorzystywana jako podium podczas wieców odbywających się na Placu Rewolucji.

Turyści mają możliwość wejścia na pomnik i podziwiania najlepszej panoramy Hawany. Wielu turystów skarżyło się jednak na doraźne opłaty pobierane przez pracowników pomnika, które różnią się znacznie w zależności od personelu obsługującego kasy biletowe. Znane są przypadki pobierania od turystów opłat za wejście po schodach pomnika.^[2]

Mauzoleum przywódcy rewolucji kubańskiej. Mauzoleum Che Guevary – monumentalny pomnik w Santa Clara na Kubie, gdzie spoczywają szczątki kubańskiego, marksistowskiego rewolucjonisty Ernesto „Che” Guevary i dwudziestu dziewięciu jego towarzyszy zabitych w 1967 r. w Boliwii.

Po blisko trzydziestu latach od śmierci ciało Guevary ekshumowano i przetransportowano na Kubę, gdzie 17 października 1997 r. został pochowany ze wszystkimi wojskowymi honorami. Na terenie kompleksu znajduje się też muzeum poświęcone życiu rewolucjonisty i płonie wieczny ogień zapalony przez Fidela Castro.

Mauzoleum zbudowano w miejscowości Santa Clara, którą oddziały Che zdobyły 31 grudnia 1958 r. Była to ostatnia bitwa rewolucji kubańskiej, po której były dyktator Fulgencio Batista udał się na wygnanie. W pobliżu znajduje się również oryginalny wojskowy pociąg z zaopatrzeniem, który Guevara wykoleił ze swoimi towarzyszami podczas bitwy.^[6]

Katedra Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia zwana też Katedrą w Cienfuegos jest budowlą sakralną położoną naprzeciwko Parku Martí w mieście Cienfuegos w prowincji o tej samej nazwie na karaibskiej wyspie Kuba.

Pierwotny budynek został ukończony w 1833 roku, w czasie kolonizacji hiszpańskiej, ale rozbudowano go i ulepszono w latach 1850, 1852-1861, 1866-1869 i 1869-1875. Katedra stała się oficjalną katedrą 20 lutego 1903 r. w obrządku rzymskim lub łacińskim i jest siedzibą diecezji Cienfuegos (Dioecesis Centumfocencis), utworzonej przez papieża Leona XIII na mocy dekretu apostolskiego "Actum praeclare".

Katedra jest częścią Historycznego Centrum Cienfuegos i wraz z innymi zabytkowymi budynkami w centrum miasta została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 2005 roku, ze względu na swoją wyjątkową neoklasyczną architekturę.^[9]

Necropolis de San Carlos Borromeo znany również jako Cementerio de San Carlos lub Cmentarz San Carlos znajduje się w Matanzas na Kubie. Został otwarty 2 września 1872 roku na powierzchni 13,5 hektara. Jest to trzeci najważniejszy cmentarz na Kubie pod względem wartości patrymonialnej, zarówno ze względu na architekturę, jak i pochowane na nim osobistości. Jego głównym architektem był Francisco Sosa Vélez, który do budowy użył marmuru karraryjskiego, brązu i żeliwa.

Cmentarz San Carlos powstał, aby rozwiązać problem, jaki Matanzas miało z dużą liczbą cmentarzy w okolicy, większą niż w jakimkolwiek innym miejscu na Kubie.

W ośmiokątnej kaplicy znajdują się szczątki męczenników z różnych wojen o niepodległość. Jej katakumby, obecnie jedyne czynne na wyspie, zawierają 756 nisz w dwóch podziemnych panteonach oraz ekskluzywny system wentylacji chroniący przed zanieczyszczeniami atmosferycznymi, podobny do Galerii Tobiasza na Cmentarzu Colon w Hawanie.^[15]