Odkryj 11 atrakcji, ciekawych miejsc i niezwykłych rzeczy do zrobienia w miejscu takim jak Park Narodowy Sør-Spitsbergen (Norwegia). Nie przegap obowiązkowych atrakcji turystycznych, do których zaliczyć można: Polska Stacja Polarna, Fiord Hornsund i Recherchefjorden. Wśród innych popularnych atrakcji, które warto zobaczyć, znajduje się m.in. Dunderdalen.
Poniżej znajdziesz pełną listę miejsc wartych odwiedzenia w miejscowości Park Narodowy Sør-Spitsbergen (Svalbard).
Spis treści
Polska Stacja Polarna
Instytut badawczy na Svalbardzie i Jan Mayen. Polska Stacja Polarna Hornsund im. Stanisława Siedleckiego – całoroczna polska stacja badawcza na Spitsbergenie, położona kilkaset metrów od brzegu Zatoki Białego Niedźwiedzia wewnątrz fiordu Hornsund, na południu wyspy Spitsbergen w archipelagu Svalbard.
Budynek zbudowany jest w kształcie litery T, pokryty drewnem i pomalowany na brązowy kolor na wzór skandynawskich domów.
Stacja podzielona jest na trzy części. Część na lewo od wejścia to część zimowników, w której każdy z uczestników wyprawy ma swój pokój mieszkalny. Mieszczą się tam też kuchnia, jadalnia, pokój komputerowy i mesa.
Po przeciwnej stronie od wejścia znajdują się laboratoria oraz pokoje wieloosobowe. To część naukowa i letnia. W głębi budynku są magazyny żywności, sprzętu, broni oraz ambulatorium.
Nieopodal stacji stoi budynek agregatu zapewniającego dostawę prądu przez całą dobę oraz Banachówka – zamykany hangar, w którym przechowywane są silniki, paliwo, pontony.
Dookoła budynku stacji rozstawione są urządzenia pomiarowe: klatki meteorologiczne, anteny GNSS, maszty radiowe, anteny satelitarne.
Zaopatrzenie Stacji Polarnej transportuje statek szkolno-badawczy Horyzont II, będący własnością Uniwersytetu Morskiego w Gdyni.
Stację prowadzi Instytut Geofizyki Polskiej Akademii Nauk. Od 1978 r. wykonywane są w niej całoroczne badania z zakresu geofizyki i środowiska polarnego. Jest to najdalej na północ wysunięta całoroczna polska placówka naukowa. Swoje badania prowadzą tam również Uniwersytet Wrocławski, Politechnika Gdańska, Politechnika Warszawska, Instytut Oceanologii PAN, Wydział Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego.
Na terenie stacji znajduje się Latarnia Morska Hornsund.[1]
Fiord Hornsund
Znane również jako: Hornsund
Hornsund – duży fiord znajdujący się w południowo-zachodniej części wyspy Spitsbergen, w norweskim archipelagu Svalbard leżącym na Oceanie Arktycznym. Fiord stanowi część Parku Narodowego Południowego Spitsbergenu.[2]
Recherchefjorden
Recherchefjorden − fiord po południowej stronie cieśniny Bellsund na Spitsbergenie.[3]
Dunderdalen
Dunderdalen to dolina na Ziemi Wedel Jarlsberg w obrębie Parku Narodowego Sør-Spitsbergen, w południowo-zachodniej części Spitsbergenu, na Svalbardzie. Dolina ma długość ok. 16 km i otwiera się na Dunderbuktę.[4]
Wijkanderberget
Wijkanderberget to góra w Wedel Jarlsberg Land na Spitsbergenie, Svalbard.
Jej nazwa pochodzi od nazwiska szwedzkiego fizyka i astronoma Augusta Wijkandera, który dołączył do wyprawy Nordenskiölda w 1872 roku. Góra ma dwa szczyty o równej wysokości, 562 m.n.p.m. i znajduje się pomiędzy Scottbreen, Blomlibreen i Blomlidalen.[5]
Keilhaufjellet
Keilhaufjellet to góra w Krainie Sørkapp na Spitsbergenie, na Svalbardzie. Jej wysokość wynosi 660 m.n.p.m. Nazwa góry pochodzi od nazwiska norweskiego geologa Baltazara Mathiasa Keilhau. Keilhaufjellet był najdalej na południe wysuniętym punktem triangulacyjnym ustalonym podczas szwedzko-rosyjskiej wyprawy po łuku południka.[6]
Bohlinryggen
Bohlinryggen to grzbiet górski w Ziemi Wedla Jarlsberga na Spitsbergenie, na Svalbardzie. Jego długość wynosi około 4,5 kilometra, a najwyższy szczyt ma 716 m n.p.m. Znajduje się pomiędzy lodowcami Scottbreen i Renardbreen. Nazwa grzbietu pochodzi od nazwiska szwedzkiego astronoma Karla Bohlina.[7]
Hornsundtind
Hornsundtind to góra położona na południe od fiordu Hornsund w południowej części Spitsbergenu, na Svalbardzie. Jego wysokość wynosi 1431 metrów.[8]
Arrheniusfjellet
Arrheniusfjellet to góra w Krainie Torell na Spitsbergenie, na Svalbardzie. Jej nazwa pochodzi od nazwiska szwedzkiego fizyka Svante Arrheniusa. Góra ma wysokość 883 m.n.p.m. i znajduje się na czele Van Keulenfjorden. Lodowiec Vindbreen oddziela Arrheniusfjellet od Vindfjellet po stronie południowej. Duży lodowiec Liestølbreen znajduje się między Arrheniusfjellet a Wijkberget, a Nathorstbreen leży na południowy zachód od góry.[9]
Olsokbreen
Olsokbreen to lodowiec w Krainie Sørkapp na Spitsbergenie, na Svalbardzie. Jego długość wynosi około siedemnastu kilometrów, a odbija do zatoki Stormbukta na zachodnim brzegu Spitsbergenu. Czoło lodowca ma około pięciu kilometrów długości. Olsokbreen jest południową odnogą lodowca Mefonna, który posiada również północną odnogę Samarinbreen. Lodowce dopływowe do Olsokbreen to Kvithettbreen i Valettebreen, oba pochodzą ze wschodu, z lub spomiędzy gór Snøkrossen, Gråtinden, Kvithetta, Haitanna i Guilbaudtoppen.
Olsokbreen to jeden z 163 lodowców przypowierzchniowych na Svalbardzie. Znajduje się na najbardziej wysuniętym na południe krańcu Svalbardu.
Dane wskazują, że w latach 1900-2008 Olsokbreen obniżył się o 3,5 kilometra. Stopniowo wycofywał się on z półwyspu na północy. Jednak od 2010 roku to właśnie w południowej części Olsokbreen obserwuje się więcej wylewów.
Zdjęcia wykonane w 2010 r. wykazały również, że front cielenia z północy na południe stał się nieregularny. Kolejne zdjęcia wykonane w 2012 r. wykazały, że otwarta woda po północnej stronie lodowca, między jego końcem a półwyspem, uległa rozszerzeniu. Naturalne przewidywanie wynikające z tych zdjęć jest takie, że wzrost szerokości frontu cielenia spowoduje wzrost cielenia.[10]
Friherrefjella
Friherrefjella to grzbiet górski w Ziemi Wedla Jarlsberga na Spitsbergenie, na Svalbardzie. Grzbiet ma długość około 16 kilometrów i szerokość 8 kilometrów i znajduje się pomiędzy kompleksami lodowców Penckbreen i Nathorstbreen. Wśród nazwanych gór wzdłuż grzbietu są Neumayerberget, Basilika i Basilikarabbane, Zillerberget, Sukkertoppen, Lappkota, Pagoden, Skiltoppen, Suessberget, Armfjellet, Aksla, Sotryggen i Valken.[11]