Nikkō - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Chramy i świątynie Nikko – to kompleks obiektów sakralnych wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO pod nr 913 w 1999 roku, obejmujący 103 budynki, z których 9 jest sklasyfikowanych jako skarby narodowe, a 94 jako ważne dobra kultury. Znajdują się one w Nikkō, w prefekturze Tochigi, w Japonii. Do kompleksu należą dwa chramy: Nikkō Tōshō-gū i Futarasan-jinja, mauzoleum Taiyū-in oraz świątynia Rinnō-ji.

Chramy i świątynie Nikkō to arcydzieła architektury i dekoracji artystycznej w stylu epoki Edo, ściśle związane z otaczającą przyrodą i z historią siogunów Tokugawa, szczególnie z postacią Ieyasu Tokugawy (1543–1616). Stanowią wybitny przykład japońskiego sanktuarium, w którym shintoistyczny związek człowieka z przyrodą, przejawia się w kulcie gór i lasów.^[6]

Ogród Botaniczny Nikko to ogród botaniczny prowadzony przez Graduate School of Science, University of Tokyo, położony przy 1842 Hanaishi, Nikkō, Tochigi, Japonia, na pofałdowanym terenie ze strumieniami i stawami na wysokości 647 metrów nad poziomem morza. Jest otwarte codziennie z wyjątkiem poniedziałków w cieplejszych miesiącach; wstęp jest płatny.

Ogród został założony w 1902 r. jako oddział Ogrodu Botanicznego Koishikawa w Tokio, aby specjalizować się w badaniach roślin wysokogórskich. Początkowo znajdował się w pobliżu sanktuarium Toshogu, ale w 1911 r. został przeniesiony na obecne miejsce, a w 1950 r. powiększony o część ogrodu Tamozawa Goyotei, letniego domu japońskiej rodziny królewskiej.

Obecnie ogród zawiera około 2200 gatunków (130 gatunków pteridofitów, 70 gatunków roślin okrytozalążkowych i 2000 gatunków roślin okrytozalążkowych), z dobrymi kolekcjami drzew i krzewów klimatu umiarkowanego, w tym 22 z 24 rodzimych gatunków klonu japońskiego, ponad 10 gatunków śliwy japońskiej i 80 gatunków rododendronów. Pod drzewami rośnie wiele gatunków roślin zielnych, a także bardziej wyspecjalizowane kolekcje w skalniakach, ogrodach bagiennych i ogrodzie paprociowym (około 60 gatunków). W skalniakach znajduje się około 100 gatunków japońskich roślin wysokogórskich, a także rośliny z Himalajów i Korei.^[7]

Góra Nantai to stratowulkan w Parku Narodowym Nikkō w prefekturze Tochigi, w środkowej części Honshū, głównej wyspy Japonii. Góra ma wysokość 2 486 metrów. Jest ważnym punktem orientacyjnym, a w pogodne dni widać ją aż z Saitamy, miasta oddalonego o 100 km.

Obok góry Nikkō-Shirane, góra Nantai jest jedną z najnowszych budowli wulkanicznych w Parku Narodowym. Badania naukowe nad strukturą geologiczną wulkanu rozpoczęły się w 1957 roku i wykazały, że powstał on około 23 000 lat temu, a jego ostatnia erupcja miała miejsce 7000 lat temu. W czerwcu 2017 r. wulkan został uznany przez Japońską Agencję Meteorologiczną za aktywny.

Od czasu pierwszego wejścia na szczyt przez buddyjskiego mnicha Shōdō Shōnina w VIII wieku n.e., góra Nantai stała się świętą górą i miejscem pielgrzymek buddyjskich i shintoistycznych. W związku z tym jest obecnie utrzymywana przez Futarasan jinja, sanktuarium Shinto, którego go-shintai (御神体) stanowi górę Nantai. Wraz z Tōshō-gū i Rinnō-ji tworzy zespół sanktuariów i świątyń Nikkō, wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Wykopaliska archeologiczne prowadzone tu w XIX i XX wieku doprowadziły do odnalezienia wielu artefaktów pochodzących z okresu od końca epoki Nara w VIII wieku n.e. do okresu Edo w XVII-XIX wieku. Kilka z nich zostało uznanych przez Japońską Agencję ds. Kultury za ważne obiekty kulturowe.

Góra Nantai została wymieniona przez alpinistę i autora Kyūya Fukada wśród 100 słynnych gór japońskich.^[9]