Grecja - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Świątynia na wzgórzu z V wieku p.n.e.. Akropol ateński – akropol w Atenach, położony na wapiennym wzgórzu o wysokości względnej 70 m, zamieszkany w neolicie, w okresie mykeńskim znajdował się tu pałac z megaronem, od VI w. p.n.e. miejsce kultu Ateny.

Świątynie zbudowane w okresie archaicznym zostały zniszczone podczas wojen perskich. Podczas odbudowy zainicjowanej przez Peryklesa powstał tu kompleks świątyń: Partenon, Erechtejon, Apteros, sanktuarium Artemidy Brauronia i Propyleje. Zniszczone rzeźby, elementy starszych budowli zostały użyte przy poszerzaniu tarasu w kierunku południowym (odnaleziono je podczas prac archeologicznych rozpoczętych w latach 70. XVIII wieku, w tzw. „rumowisku perskim”). Perykles odbudowę Akropolu powierzył Fidiaszowi, a w pracach uczestniczyli architekci: Iktinos, Mnesikles i Kallikrates.

W 1987 roku akropol ateński został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.^[1]

Muzeum archeologiczne na Rodos. Muzeum Archeologiczne Rodos znajduje się w Średniowiecznym Mieście Rodos. Muzeum mieści się w monumentalnym gmachu, który był szpitalem Rycerzy Świętego Jana. Jego budowę rozpoczęto w 1440 roku, a zakończono w czasach Wielkiego Mistrza d'Aubusson. W muzeum znajdują się różne kolekcje artefaktów archeologicznych z różnych części Rodos i sąsiednich wysp, w tym posąg Przyczajonej Afrodyty, który został zainspirowany słynnym prototypem stworzonym przez rzeźbiarza Doidalsasa w III wieku p.n.e., a także Pyxis typu Fikellura.

W muzeum znajduje się również Głowa Heliosa, która w 2011 r. znalazła się na okładce albumu Floral Shoppe zespołu Macintosh Plus, a następnie stała się sławna dzięki powiązaniu z ruchem Vaporwave.^[9]

Muzeum archeologiczne poświęcone sanktuarium w Delfach i wyroczni delfickiej . Muzeum Archeologiczne w Delfach – muzeum archeologiczne poświęcone historii sanktuarium w Delfach i wyroczni delfickiej od czasów prehistorycznych do późnej starożytności oraz znalezionym tu artefaktom. W zbiorach muzeum znajdują się m.in. dary wotywne dla Apollina, omfalos – uważany przez starożytnych Greków za pępek świata, blizniaczy kurosi – Kleobis i Biton, Sfinks Naksyjczyków i brązowy posąg Woźnicy.

Muzeum zostało zbudowane w 1903 roku po zakończeniu głównych prac wykopaliskowych prowadzonych przez archeologów francuskich. Po odrestaurowaniu i powiększeniu w latach 1950–1960 muzeum zostało zreorganizowane, ostatnią modernizację przeprowadzono w 1999 roku.^[10]

Stara Twierdza Korfu to wenecka forteca w mieście Korfu. Twierdza zajmuje cypel, na którym pierwotnie znajdowało się stare miasto Korfu, powstałe w czasach bizantyjskich.

Przed epoką wenecką cypel, leżący między Zatoką Kerkirską na północy a Zatoką Garitsa na południu, był broniony przez bizantyjskie fortyfikacje, które Wenecjanie w dużej mierze zastąpili fortyfikacjami własnego projektu. W ramach planów obronnych Wenecjanie oddzielili cypel od reszty miasta Korfu, tworząc fosę Contrafossa, która jest kanałem morskim łączącym Zatokę Kerkyra na północy z Zatoką Garitsa na południu, przekształcając cytadelę w sztuczną wyspę. Fort skutecznie odpierał wszystkie trzy wielkie oblężenia osmańskie: wielkie oblężenie w 1537 r., oblężenie w 1571 r. i drugie wielkie oblężenie Korfu w 1716 r.

Miasto Korfu otrzymało swoją zachodnią nazwę od bliźniaczych szczytów twierdzy ("Koryfeusz" po grecku).^[12]

Knossos, znane również pod nazwami Cnossus, Gnossus i Knossus, to główne stanowisko archeologiczne z epoki brązu w Heraklionie, nowoczesnym mieście portowym na północno-środkowym wybrzeżu Krety. Teren ten został odkopany, a zespół pałacowy częściowo odrestaurowany pod kierunkiem Arthura Evansa w pierwszych latach XX wieku. Zespół pałacowy jest największym stanowiskiem archeologicznym z epoki brązu na Krecie. Było to niewątpliwie centrum ceremonialne i polityczne cywilizacji i kultury minojskiej.

Oprócz tego, że Knossos stanowi centrum starożytnej cywilizacji minojskiej, ma również swoje miejsce w historii współczesnej. Było świadkiem upadku Imperium Osmańskiego i enosis, czyli "zjednoczenia" Krety z Grecją. Jeszcze przed pierwszymi wykopaliskami było centrum sztuki i archeologii egejskiej. Obecnie na jego terenie znajduje się filia Szkoły Brytyjskiej w Atenach. Willa Ariadna, którą Evans wybudował na jej terenie dla potrzeb archeologów, była przez krótki czas siedzibą greckiego rządu na wygnaniu podczas bitwy o Kretę w czasie II wojny światowej. Następnie przez trzy lata była siedzibą nazistowskich władz wojskowych rządzących Kretą. W latach 50. XX w. przekazano je rządowi greckiemu, a obecnie jest ono utrzymywane i udoskonalane jako ważne miejsce gromadzenia starożytności. Prowadzone tam badania trwają nadal.^[15]

XIX-wieczny pałac z muzeum i ogrodami. Achilleion to pałac zbudowany w Gastouri na wyspie Korfu dla cesarzowej Elżbiety Austriackiej, zwanej też Sisi, po sugestii austriackiego konsula Aleksandra von Warsberga. Elżbieta była pogrążona w głębokim smutku po tragicznej stracie jedynego syna, austriackiego księcia Rudolfa, w wyniku incydentu w Mayerling w 1889 r., dlatego rok później kazała wybudować ten letni pałac jako miejsce schronienia.

Achilleion znajduje się około dziesięciu kilometrów na południe od miasta Korfu i zapewnia panoramiczny widok na miasto na północy, na całą południową część wyspy oraz na Morze Jońskie na wschodzie.

Styl architektoniczny został zaprojektowany tak, aby przypominał starożytny pałac z mitycznej Fajakii. Motywem przewodnim jest bohater mitologii greckiej Achilles, od którego pochodzi nazwa pałacu. Korfu było ulubionym miejscem wakacji Elżbiety, która chciała, aby pałac był wyrazem jej podziwu dla Grecji, jej języka i kultury.

Obecnie obiekt funkcjonuje jako muzeum pod zarządem Hellenic Tourism Development Company, w ramach Greckiej Narodowej Organizacji Turystycznej.^[16]

Wykopaliska fortu na wzgórzu wpisanym na listę UNESCO. Tyryns – cytadela z czasów kultury mykeńskiej, położona na Peloponezie. W miejscu tym już w III tysiącleciu p.n.e. znajdowała się osada. Achajowie zbudowali tu swoją twierdzę w XIV–XIII wiek p.n.e. Tyryns został zdobyty przez Dorów około 1100 p.n.e. Około 470 p.n.e. cytadela została zniszczona przez Argejczyków.

Wykopaliska w Tyrynsie prowadzone były początkowo przez Heinricha Schliemmanna (1884–1885), na początku XX wieku kontynuowane przez Wilhelma Dörpfelda, wznowione w 1963 roku przez archeologów greckich.

W wyniku prowadzonych prac badawczych ustalono, że twierdza była trzykrotnie rozbudowywana. W ostatniej fazie, z XIII wieku p.n.e. zajmowała obszar około 20 000 m², o mocno wydłużonym obrysie (długość ok. 300 m i szerokość 80 m). Potężne mury cyklopowe otaczały położony na wzgórzu pałac oraz liczne domy, ośrodek kultowy z małą świątynią. Mury obronne zbudowane były z ogromnych bloków wapiennych o masie dochodzącej do 12 ton, ich wysokość przekraczała 8 m a szerokość dochodziła do 17 m. W nich umieszczono dwa „bastiony” z komorami służącymi jako magazyny. Komory połączone były galerią przykrytą sklepieniem pozornym. Wejście główne znajdowało się we wschodniej części murów. Przejście na dziedziniec prowadziło przez dwie warowne bramy i propyleje.

Kompleks pałacowy odgrodzony był od dziedzińca wewnętrznym murem obronnym. Dziedziniec pałacowy otaczał z trzech stron perystyl. Megaron umieszczono naprzeciwko wejścia. Jego ściany i część posadzek zdobiły freski. Pośrodku umieszczono palenisko a dach w jego pobliżu podtrzymywały cztery kolumny. W skład kompleksu pałacowego wchodziły także dwa mniejsze megarony i łazienka, umieszczone po wschodniej stronie zabudowań, pomieszczenia gospodarcze i duża cysterna na wodę.

W 1999 roku stanowiska archeologiczne w Mykenach i Tyrynsie zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.^[17]

Zabytkowy klasztor z kościołem. Arkadi – historyczny klasztor na Krecie położony na 500-metrowym wzniesieniu w odległości 25 km na południowy wschód od Retimno.

Znany jako miejsce oblężenia i walki z Turkami w trakcie powstania kreteńskiego w XIX wieku. Dla mieszkańców Krety i wszystkich Greków stanowi miejsce pamięci narodowej, będąc pomnikiem męczeństwa i walk niepodległościowych.

Fundację monasteru przypisuje się bizantyjskiemu cesarzowi Arkadiuszowi w V wieku bądź (jako późniejszą) mnichowi o tym samym imieniu. Istnienie klasztoru poświadczone jest co najmniej od średniowiecza. Zabudowania w obecnej postaci pochodzą głównie z XVI stulecia.

Po wybuchu powstania na Krecie, klasztor w listopadzie 1866 został otoczony przez wojska osmańskich Turków w sile 15 tys. żołnierzy z 30 działami. Schroniło się tam wówczas paruset powstańców ze zgromadzoną okoliczną ludnością cywilną (ok. 700 kobiet i dzieci). Po krótkim oblężeniu monasteru Turcy wdarli się przez wyłom w murach. Kobiety i dzieci ukryły się w prochowni i w sytuacji bez wyjścia zdecydowano o wysadzeniu jej w powietrze. Zginęli wszyscy ukrywający się wraz z atakującymi żołnierzami tureckimi. Wydarzenie to odbiło się szerokim echem w Europie i miało duże znaczenie dla ogłoszenia autonomii Krety w 1898.

Szczątki ofiar spoczywają w mauzoleum usytuowanym przed klasztorem; w jego muzeum przechowywane są pamiątki powstańczej tragedii. W zabudowaniach zrujnowanego monasteru zachowała się XVI-wieczna świątynia – renesansowo-barokowy kościół klasztorny, uważany za jedną z najpiękniejszych weneckich budowli na wyspie.^[18]