Helsinki - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Rynek w Helsinkach, Finlandia. Plac Targowy – centralny plac w Helsinkach, w Finlandii.

Plac znajduje się w centrum Helsinek, na wschodnim krańcu Esplanadi, graniczy od południa z Bałtykiem i od wschodu z Katajanokką. Transport miejski Helsinek utrzymuje całoroczne połączenia promowe pomiędzy placem a Suomenlinną, latem również prywatne przedsiębiorstwa zapewniają rejsy promami, zarówno do Suomenlinny i innych pobliskich wysp.

Od wiosny do jesieni,na placu sprzedaje się żywność, warzywa i owoce oraz pamiątki. Istnieje również wiele kawiarni na wolnym powietrzu. Niektóre kafejki oferują miejscowe wypieki (lihapiirakka). Na początku października w całych Helsinkach, również na Kauppatori, odbywa się targ śledziowy (silakkamarkkinat).^[3]

Zabytkowa świątynia z XIX w.. Katedra w Helsinkach – zaprojektowana przez Carla Ludwiga Engela, znajduje się na placu Senackim. Jest jednym z najlepiej rozpoznawanych obiektów w Helsinkach. Co roku kościół odwiedza ponad 350 000 ludzi. Część z nich to wierni regularnie uczęszczający do tego kościoła, jednak większość stanowią turyści.

Katedra jest zbudowana w stylu neoklasycystycznym, a jej fundamenty narysowane są na stały kształt greckiego krzyża. Sklepienie jakie się tu znajduje, jest typu gwiaździstego nad korytarzem głównym i w kształcie kulistym pod kopułami.

Katedra była budowana w latach 1820–1850. Pierwszy projekt Engel sporządził już w 1819 roku i przez kolejne 10 lat ulepszał go. Kościół był finansowany przez cara Rosji Mikołaja I (ok. 2,6 milionów rubli). Engel nie doczekał ukończenia katedry, a po jego śmierci (1840 r.) nadzór nad budową przejął jego pomocnik Ernst Lohrmann. Wtedy to na zewnątrz kościół uległ zmianie. Przyczyną przebudowy okazała się obawa, że konstrukcja nie utrzyma dachu, dobudowano więc 4 mniejsze boczne kopuły. Wzorowano się tutaj na katedrze św. Izaaka w Petersburgu. Lohrmann wzniósł także dwie oddzielnie stojące dzwonnice i cynkowe posągi dwunastu apostołów u szczytów i po bokach dachu.

Kościół regularnie jest używany zarówno jako miejsce modlitwy, ale również do specjalnych wydarzeń takich, jak śluby czy organizacja różnego typu koncertów.

W 1980 roku dwóch architektów Vilhelm Helander i Juha Leiviskä odnowili kryptę kościelną.

Oficjalnie budowę kościoła zakończono dopiero w 1952 roku.

Do czasu odzyskania przez Finlandię niepodległości w 1917 roku katedra nosiła nazwę Nikolainkirkko (kościół św. Mikołaja-od imienia cara Rosji), a następnie zmieniono ją na Suurkirkko(wielka/duża katedra). Gdy w 1959 roku na placu Senackim wybuchł pożar, katedra stanęła w płomieniach, jednak dzięki grubym murom większość pamiątek nie uległa zniszczeniu.

Schody prowadzące do wejścia są ulubionym miejscem spotkań i hucznych obchodów Nowego Roku. W krypcie mieści się kawiarnia.^[6]

Pomnik w hołdzie kompozytorowi. Pomnik Sibeliusa – rzeźba w kształcie stalowych organów, poświęcona fińskiemu kompozytorowi Jeanowi Sibeliusowi. Pomnik znajduje się w helsińskiej dzielnicy Töölö, w Parku Sibeliusa.

Autorką pomnika, odsłoniętego 7 września 1967, była fińska rzeźbiarka Eila Hiltunen. Pomnik zaprojektowany był jako abstrakcjonistyczna rzeźba, złożona z 600 rur (wykonanych ze stali nierdzewnej) zespawanych ze sobą w kształt fali przypominającej organy. Zamysłem autorki było przedstawienie esencji muzyki Jeana Sibeliusa. Kilka lat po odsłonięciu do pomnika dodano jeszcze rzeźbę głowy kompozytora, autorstwa tej samej artystki. Pomnik waży 24 t, a jego wymiary wynoszą 8,5 x 10,5 x 6,5 m.

Pomniejszona replikę pomnika ustawiono w siedzibie głównej UNESCO w Paryżu. Również na terenie siedziby głównej ONZ w Nowym Jorku znajduje rzeźba autorstwa Eili Hiltunen o podobnym projekcie.^[8]

Hakaniemi to nieoficjalna dzielnica Helsinek, stolicy Finlandii. Obejmuje ona większą część dzielnicy Siltasaari. Uważana jest za część centrum Helsinek. Historycznie była ona często kojarzona z klasą robotniczą i stowarzyszeniami robotniczymi. Jednak w ostatnich latach koszty życia w tej dzielnicy znacznie wzrosły i obecnie dorównują kosztom życia w centrum Helsinek.

Do najbardziej znanych cech Hakaniemi należy duży i tętniący życiem rynek, sklepy z żywnością orientalną z dużym wyborem produktów importowanych z Azji, siedziby kilku związków zawodowych, siedziba Socjaldemokratycznej Partii Finlandii i Partii Sojuszu Lewicy oraz helsiński hotel Hilton. Do słynnych budynków należy okrągły budynek Ympyrätalo (architekci Heikki i Kaija Sirén, 1968) oraz Hala Targowa Hakaniemi (architekt Karl Hård af Segerstad, 1914).

Rynek w Hakaniemi został zbudowany na zrekultywowanym terenie. Od 1897 roku odbywa się tu targ rolny.^[9]

Dawna cerkiew prawosławna zbudowana w 1854 r.. Kościół Suomenlinna w Helsinkach (Finlandia) został zbudowany w 1854 r. jako prawosławny kościół garnizonowy dla wojsk rosyjskich stacjonujących w twierdzy morskiej Suomenlinna. Twierdza składa się z pięciu wysp połączonych mostami, a kościół jest centralnym punktem na wyspie Iso Mustasaari, położonej w jej najwyższym punkcie. Kościół otoczony jest innymi budynkami twierdzy, ale na wschód od niego znajduje się stary plac defilad, a na południe - park. Jest on zorientowany z południowego zachodu na północny wschód, tak aby pokrywał się z frontem obronnym Ehrensvärd, znajdującym się na południowy zachód od kościoła.

Przed zaprojektowaniem i wybudowaniem cerkwi prawosławnej, w latach dwudziestych XIX wieku architekt Carl Ludvig Engel sporządził plany kościoła w tym samym miejscu, ale zaprojektowanego w stylu neoklasycznym, pasującym do reszty budynków w twierdzy oraz do budynków w stolicy kraju, Helsinkach. Autorem projektu kościoła był Konstanty Thon, oficjalny architekt cesarskiej Rosji za panowania cara Mikołaja I, którego najważniejsze dzieła to Sobór Chrystusa Zbawiciela, Wielki Pałac Kremlowski i Zbrojownia Kremlowska w Moskwie. Cerkiew została nazwana na cześć świętego księcia Aleksandra Newskiego, który pokonał Szwedów w bitwie nad Newą w 1240 roku. Cerkiew Aleksandra Newskiego miała pierwotnie pięć cebulastych kopuł. Ogrodzenie, zbudowane z armat i łańcuchów, zostało wzniesione w latach 70. XIX wieku. Dzwon kościelny, największy w Finlandii, został odlany w Moskwie w 1885 r. i waży 6 683 kg. Obecnie jest on eksponowany w sąsiedztwie kościoła. W 1891 r. kościół został podniesiony do rangi katedry w ramach religii prawosławnej.

W 1918 r. cerkiew prawosławna została przekształcona w kościół ewangelicko-luterański, ponieważ Finlandia chciała w ten sposób zaznaczyć swoją nowo uzyskaną niezależność od Rosji. Cebulowe kopuły czterech mniejszych wież zostały natychmiast usunięte. Bogata ikonografia cerkwi została przechowana przez miasto Helsinki, ale jej obecne miejsce pobytu nie jest znane. W latach 20. XX w. podjęto decyzję o gruntownej renowacji kościoła w celu naprawy konstrukcji oraz nadania mu bardziej zachodniego wystroju. Konkurs na projekt wygrał architekt Einar Sjöström, a ukończony kościół został ponownie poświęcony 28 kwietnia 1929 r.

Inną ciekawostką związaną z renowacją jest to, że od 1929 r. centralna kopuła kościoła pełni funkcję latarni morskiej, dzięki czemu jest to jeden z zaledwie kilku kościołów na świecie, które pełnią tę podwójną funkcję. Latarnia jest oficjalnie tylnym światłem w paśmie Harmaja i współpracuje z latarnią Harmaja (4,8 km na południe w Zatoce Fińskiej) jako światło przednie w paśmie Harmaja. Sygnał migający jest alfabetem Morse'a dla litery "H" oznaczającej Helsinki.

Dodatkowe renowacje przeprowadzono w latach sześćdziesiątych (po przekazaniu kościoła Parafialnemu Związkowi Ewangelicko-Luterańskiemu w Helsinkach), a następnie pod koniec lat osiemdziesiątych i w latach dziewięćdziesiątych w ramach przygotowań do obchodów 250-lecia miasta Suomenlinna w 1998 roku. Kościół w Suomenlinna jest nadal bardzo popularnym miejscem ślubów i jednym z pierwszych punktów orientacyjnych dla osób przybywających do Helsinek drogą morską.^[13]

Muzeum dotyczace życia byłego prezydenta Urho Kekkonena. Tamminiemi to willa i muzeum domu położone w dzielnicy Meilahti w Helsinkach, w Finlandii. W latach 1940-1981 była to jedna z trzech oficjalnych rezydencji prezydenta Finlandii. Od 1956 roku, aż do śmierci prezydenta, mieściła się tu rezydencja prezydenta Urho Kekkonena. Od 1987 r. mieści się w nim Muzeum Urho Kekkonena. Budynek znajduje się w parku nad morzem. Powierzchnia użytkowa budynku Tamminiemi wynosi około 450 metrów kwadratowych; na dwóch pierwszych piętrach znajdują się pomieszczenia mieszkalne, a na trzecim - pomieszczenia biurowe.

Zaprojektowana przez architektów Sigurda Frosterusa i Gustafa Strengella willa w stylu jugendstil została zbudowana w 1904 r. dla urodzonego w Danii biznesmena Jörgena Nissena. Później willa była własnością lub była wynajmowana przez kilka osób, a w 1924 r. nabył ją wydawca i mecenas sztuki Amos Anderson. W 1940 roku Anderson podarował Tamminiemi państwu fińskiemu, aby służyła jako rezydencja prezydencka.

Mimo że w Tamminiemi mieszkali prezydenci Risto Ryti (1940-1944) i C.G.E. Mannerheim (1944-1946), a prezydent J.K. Paasikivi wolał używać Pałacu Prezydenckiego jako swojej oficjalnej rezydencji w czasie swojej prezydentury (1946-1956), willa jest szczególnie kojarzona z prezydentem Kekkonenem - w dużej mierze dlatego, że była jego oficjalną rezydencją i domem przez około trzydzieści lat; w okresie sprawowania urzędu w latach 1956-1981, a następnie stała się jego prywatnym domem opieki aż do śmierci w 1986 roku.

W 1987 r. Tamminiemi zostało przekształcone w Muzeum Urho Kekkonena. Jest ono urządzone tak, jak w czasach Kekkonena, w latach 70. W 1989 r. rozpoczęto budowę nowej rezydencji prezydenckiej o nazwie Mäntyniemi. Gruntowna renowacja Tamminiemi rozpoczęła się w 2009 roku i została zakończona w 2012 roku. W ramach renowacji przywrócono oryginalną kolorystykę zewnętrzną i motywy dekoracyjne willi z 1904 roku. Odnowiono technologię budowlaną, wyczyszczono powierzchnie wewnętrzne i naprawiono uszkodzone miejsca, zachowując jednocześnie drobne ślady zużycia związane z wiekiem, podkreślając patynę czasów Urho Kekkonena.

Tamminiemi posiada również słynną saunę w osobnym budynku, który Kekkonen wybudował po wyborze na prezydenta w 1956 roku. W saunie znajduje się również basen i pokój rekreacyjny z kominkiem. Kekkonen wykorzystywał saunę do przyjmowania gości krajowych i zagranicznych, w tym przywódcy Związku Radzieckiego Nikity Chruszczowa. Obecnie saunę można wynająć na prywatne imprezy, ale dostępność jest bardzo ograniczona ze względu na jej wartość kulturową i historyczną.^[14]

Ogród Botaniczny ze stawami, kompleksem szklarni i zielnikiem. Ogród botaniczny Uniwersytetu Helsińskiego w Kaisaniemi – jeden z dwóch ogrodów botanicznych w Helsinkach. Podobnie jak młodszy obiekt podlega Fińskiemu Muzeum Historii Naturalnej będącemu placówką Uniwersytetu Helsińskiego.

Ogród zajmuje około 4 ha. Poza kolekcją roślin na otwartym powietrzu na jego terenie znajdują się stawy, kompleks szklarni i kamienny budynek stylizowany na zamek, w którym gromadzony jest zielnik. W uprawie znajduje się około 1,3 tys. roślin, pochodzących z obszarów o podobnych warunkach klimatycznych w jakich znajduje się Finlandia. Tylko w szklarniach możliwa jest uprawa roślin o większych wymaganiach termicznych i tu też zgromadzono kolekcje reprezentujące roślinność śródziemnomorską, typową dla pustyni, sawann i lasów deszczowych Afryki, a także pewną liczbę gatunków australijskich. Do szczególnych atrakcji cieplarni należy okazała wiktoria parańska Victoria cruziana, która przetrwała zniszczenie szklarni podczas II wojny światowej.

Ogród botaniczny powstał w 1829, przy czym początkowo w latach 30. XIX wieku założono tu ogród francuski. W 1884 powstał tu pierwszy w Finlandii ogród skalny. Ustalona w trakcie XIX wieku sieć dróg i ścieżek nie uległa od tego czasu zmianie.^[16]

Muzeum fińskiej kultury i historii. Fińskie Muzeum Narodowe – muzeum położone w Helsinkach przy ulicy Mannerheimintie 34. Przedstawia historię Finlandii od czasów prehistorycznych do współczesności.

Stała ekspozycja muzealna obejmuje sześć działów:

• I Prehistoryczny (Suomen esihistoria), który stanowi największą ekspozycję archeologiczną w Finlandii;
• II Państwowy (Valtakunta, 1200–1800-luvut) – historia kultury i społeczeństwa Finlandii od średniowiecza do początków XX w.;
• III Kraj i ludzie (Maa ja kansa – Suomalaista kansankulttuuria 1700–1800-luvuilta) – historia życia na wsi przed epoką uprzemysłowienia;
• IV: Wiek XX (1900-luku) – czasowo nieczynny;
• V: Skarbiec (Aarrekammiot) – kolekcja monet, medali, orderów, sreber i broni;
• VI: Wystawa interaktywna VINTTI (Työpaja VINTTI) - wystawa interaktywna Vintti.

Kolejka górska w Helsinkach. Vuoristorata to klasyczna drewniana kolejka górska znajdująca się w parku rozrywki Linnanmäki w Helsinkach, w Finlandii. Został zbudowany zimą 1950 roku przez pracowników Linnanmäki na podstawie rysunków duńskiego konstruktora Valdemara Lebecha. Pracami budowlanymi kierował duński operator Svend Jarlström, który w tamtym czasie był właścicielem większości atrakcji Linnanmäki. Vuoristorata została otwarta 13 lipca 1951 r. i była wówczas największą kolejką górską w krajach nordyckich. Miała działać do 15 lat, a pierwotnie została zaprojektowana jako tymczasowa atrakcja dla parku rozrywki otwartego w 1950 roku. Jednym z głównych powodów jego budowy była chęć przyciągnięcia turystów z odbywających się w mieście w 1952 roku Letnich Igrzysk Olimpijskich. Od tego czasu jej tymczasowy status był przedłużany na kolejne okresy, aż w końcu została uznana za konstrukcję stałą.

Od otwarcia w 1951 roku Vuoristorata jest co roku najpopularniejszą kolejką w Linnanmäki. Jest to najsłynniejsza przejażdżka w Finlandii i symbol parku Linnanmäki. Nawet stare logo parku miało kształt przedstawiający wjazdy i zjazdy Vuoristoraty. Vuoristorata nigdy nie miała nazwy innej niż potoczny rzeczownik używany w odniesieniu do kolejek górskich; Vuoristorata oznacza po prostu "kolejkę górską" w języku fińskim (lit. vuoristo = pasmo górskie, rata = trasa; trasa pasma górskiego).

Vuoristorata to ostatnia kolejka górska na świecie, w której zastosowano technologię tarcia bocznego. Jest to kopia innego rollercoastera, Rutschebanen, otwartego w 1932 roku na Dyrehavsbakken w Danii. Valdemar Lebech, który zaprojektował oba te i kilka innych torów, po prostu wziął oryginalne plany Rutschebanen, które zostały zmniejszone ze względu na zmianę lokalizacji, i zaprojektował Vuoristoratę. W latach pięćdziesiątych XX wieku Rutschebanen i Vuoristorata były najwyższymi kolejkami górskimi w Europie; Vuoristorata jest nieco wyższa i dłuższa.

Vuoristorata jest jedną z zaledwie siedmiu kolejek górskich na świecie, które nadal obsługiwane są przez hamulcowych, w tym pięciu innych w Europie i jednej w Australii. Od czerwca 2021 r. Linnanmäki przechodzi na neutralne płciowo nazwy stanowisk, w wyniku czego dawny tytuł "brakeman" (fiński: jarrumies) jest teraz nazywany "brakemaster" (jarrumestari). W sezonie 2021 na stanowisku hamulcowego pracowało 16 osób, w tym jedna kobieta.

Przez dziesiątki lat Vuoristorata była starannie konserwowana. Aby zapewnić bezpieczeństwo, wszystkie drewniane elementy były stopniowo wymieniane co najmniej pięć razy. Z oryginalnej konstrukcji z lat 50. ubiegłego wieku pozostały jedynie drewniane wagony o dębowych ramach. W celu zachowania oryginalnego układu torów, kolejne renowacje były przeprowadzane ostrożnie; mimo że wszystkie drewniane części zostały wymienione, są one zgodne z oryginalnym wyglądem i charakterem torów.

Vuoristorata jest jedną z niewielu kolejek na świecie, które otrzymały status ACE Coaster Classic przyznawany przez American Coaster Enthusiasts.^[19]

Willa Hakasalmi, znana także jako Willa Karamzin, to ważna pod względem architektonicznym i historycznym XIX-wieczna willa znajdująca się w dzielnicy Etu-Töölö w centrum Helsinek w Finlandii. Willa jest położona w widocznym miejscu przy Mannerheimintie, obok Finlandia Hall i naprzeciwko Muzeum Narodowego.

Willa, zaprojektowana przez architekta Ernsta Lohrmanna w stylu empire i wybudowana w latach 1844-1846, była pierwotnie letnią rezydencją senatora i radcy stanu Carla Johana Walleena. W 1896 r. pasierbica Walleena, Aurora Karamzin, sprzedała willę miastu Helsinki, choć pozwolono jej w niej mieszkać aż do śmierci sześć lat później.

Od 1912 r. willa jest zajmowana przez Muzeum Miejskie w Helsinkach, jako jedno z pięciu głównych miejsc wystawowych.^[20]

Wąski park będący miejsce letnich pikników. Esplanadi – wspólna równoległa nazwa dla dwóch ulic i parku między nimi, położona w centrum Helsinek, stolicy Finlandii. Jest to potocznie zwany Espa.

Dwie ulice stanowiące Esplanadi są oficjalnie: Pohjoisesplanadi (szw: Norra esplanaden), północna ulica, i Eteläesplanadi (szw: Södra esplanaden), południowa ulica. Na północ od Pohjoisesplanadi jest Aleksanterinkatu, a na wschodnim krańcu jest Kauppatori, helsiński rynek i port. Park był pierwotnie otwarty w 1812.

Bardzo duży obszar zielonego parku pomiędzy dwoma ulicami jest bardzo gwarny w lecie, kiedy wiele mieszkańców Helsinek urządza pikniki w parku. Istnieją także liczne występy muzyki na żywo na specjalnej scenie na zewnątrz w parku. Znajduje się statua Johana Ludwiga Runeberga.^[21]

Panoraama to wysoka na 53 metry wieża żyroskopowa w parku rozrywki Linnanmäki w Helsinkach, w Finlandii. Jej taras widokowy wznosi się na wysokość około 84 metrów nad poziomem morza. Panoraama została zbudowana w 1987 roku przez szwajcarską firmę Intamin i może pomieścić 400 osób na godzinę. Pierwotnie była znana jako Panorama, ale nazwę zmieniono na Panoraama, gdy Linnanmäki zmieniło politykę nazewnictwa dla swoich atrakcji i zaczęło używać tylko słów poprawnych w języku fińskim.

Pierwotnie Linnanmäki planował budowę prawdziwej wieży widokowej, takiej jak znacznie wyższa Näsinneula w parku Särkänniemi w Tampere, ale najpierw pojawiły się problemy prawne, a później problemy z finansowaniem. Ostatecznie Linnanmäki zdecydował się na budowę wieży w formie zjeżdżalni żyroskopowej.

Panoraama to jedno z najlepszych miejsc do oglądania Helsinek, ponieważ wieża znajduje się zaledwie około 2 km od centrum miasta.^[22]

Plac Kolejowy w Helsinkach to otwarty plac znajdujący się bezpośrednio na wschód od dworca kolejowego Helsinki Central w centrum Helsinek w Finlandii. Plac służy jako dodatkowy dworzec autobusowy w Helsinkach, obok głównego dworca autobusowego Kamppi Center. Po stronie północnej znajduje się Fiński Teatr Narodowy, a po stronie południowej - muzeum sztuki klasycznej Ateneum. Po stronie zachodniej znajdują się dwa ozdobne wejścia na dworzec główny w Helsinkach - większe, przeznaczone do użytku publicznego, i mniejsze, przeznaczone wyłącznie dla prezydenta Finlandii i jego oficjalnych gości. Plac jest obsługiwany przez helsińskie metro - w południowo-zachodnim rogu znajduje się wejście do stacji Rautatientori, a we wschodnim - do stacji metra Uniwersytet Helsiński.

W letnie popołudnia i wieczory z przystanku Mikonkatu przy placu raz na godzinę odjeżdża tramwaj Spårakoff.^[27]

Obiekt sportowy w Helsinkach, Finlandia. Stadion Olimpijski w Helsinkach – stadion w Helsinkach w Finlandii. Jest największym stadionem w kraju, na którym obecnie odbywają się zarówno duże koncerty, jak i wydarzenia sportowe.

Znany jest najbardziej jako główny obiekt Letnich Igrzysk Olimpijskich 1952, został jednak zbudowany z myślą o Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1940, które przeniesiono do Helsinek z Tokio, jeszcze przed ich całkowitym odwołaniem ze względu na II wojnę światową. Na stadionie w 1983 roku odbyły się pierwsze w historii mistrzostwa świata w lekkoatletyce. W 2005 obiekt gościł po raz drugi imprezę tej rangi. Stadion był również trzy razy areną lekkoatletycznych mistrzostw Europy – w 1971, 1994 oraz 2012. Stadion Olimpijski jest domowym obiektem reprezentacji Finlandii w piłce nożnej.

Budowa stadionu rozpoczęła się w 1934 roku i zakończyła w 1938 roku. Jego architektami byli Yrjö Lindegren i Toivo Jäntti.

W latach 1990–1994 Stadion Olimpijski został całkowicie zmodernizowany. Przeszedł również dodatkową renowację przed Mistrzostwami Świata w Lekkoatletyce 2005. Kolejną modernizację stadionu przeprowadzono w latach 2008–2009, poszerzono (o 4 metry) boisko piłkarskie, przez co bieżnia została przedłużona na prostych, a na wiraże stały się ostrzejsze. Po pierwszych, przeprowadzonych po modernizacji, zawodach lekkoatletycznych na tym obiekcie – meczu między reprezentacjami Szwecji i Finlandii – obie ekipy skrytykowały przebudowę stadionu jako zagrażającą zdrowiu zawodników i utrudniającą sprawiedliwą rywalizację pomiędzy zawodnikami biegnącymi na różnych torach.

Największą pojemność, ponad 70 000, posiadał podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 1952. Obecnie jego pojemność wynosi 40 000, a podczas koncertów sięga 45 000.

Stadion posiada wieżę otwartą dla zwiedzających, z której obserwować można panoramę Helsinek. Ma ona wysokość 72,71 m, dla upamiętnienia wyniku jakim Matti Järvinen wygrał rzut oszczepem na igrzyskach w Los Angeles w 1932.

Od marca 2007 roku okolice stadionu zamieszkuje puchacz. 6 czerwca 2007 roku, podczas meczu kwalifikacyjnego do Euro 2008 pomiędzy Finlandią a Portugalią, sowa przerwała grę na dziesięć minut po tym, jak osiadła na bramce. Puchacz został później nazwany Bubi oraz wybrany mieszkańcem roku Helsinek.

W skład kompleksu stadionu wchodzi hostel dla młodzieży.^[28]

Hala widowiskowa w Helsinkach, Finlandia. Hartwall Arena, nazywana również Helsinki Areena, Helsingin Areena lub Helsingforsarenan przez narodowego nadawcę Yle – hala widowiskowo-sportowa w Helsinkach zbudowana w 1997 roku. W hali swoje mecze rozgrywa drużyna hokejowa, Jokerit. Odbył aię tu Konkurs Piosenki Eurowizji 2007. Hala otrzymała swoją nazwę dzięki firmie napojów Hartwall.

Obiekt używany jest zarówno do organizacji zawodów sportowych jak i koncertów muzycznych. Hala w kształcie elipsy mierzy 153 m długości i 123 m szerokości. Po zwycięstwie w 2006 r. grupy Lordi na 51. Konkursie Piosenki Eurowizji w Atenach odbył się tu 52. Konkurs Piosenki Eurowizji, którego zwyciężczynią była Marija Šerifović reprezentująca Serbię.^[30]

Muzeum Wzornictwa to muzeum w Helsinkach poświęcone ekspozycji fińskiego i zagranicznego wzornictwa, w tym wzornictwa przemysłowego, mody i grafiki. Budynek znajduje się w Kaartinkaupunki, przy ulicy Korkeavuorenkatu i jest własnością Republiki Finlandii poprzez Senate Properties. Budynek został ukończony w 1895 roku i pierwotnie służył jako budynek szkolny dla szwedzkiej szkoły Läroverket för gossar och flickor.

Muzeum, które liczy sobie 140 lat (2013 r.) i jest jednym z najstarszych na świecie, zostało założone w 1873 r., ale od 1978 r. działa w swojej obecnej siedzibie - dawnej szkole, zaprojektowanej przez architekta Gustafa Nyströma w 1894 r. w stylu neogotyckim. W 2002 r. muzeum zmieniło nazwę z Taideteollisuusmuseo na Designmuseo ("Muzeum Wzornictwa"), ponieważ pierwotna nazwa była zbyt długa i skomplikowana. W muzeum znajduje się także kawiarnia i sklep. W tym samym bloku miejskim znajduje się Muzeum Architektury Fińskiej.

W muzeum znajduje się stała ekspozycja poświęcona historii fińskiego wzornictwa od 1870 r. do czasów współczesnych, a także miejsce na wystawy zmienne. Stała kolekcja muzeum składa się z ponad 75 000 obiektów, 40 000 rysunków i 100 000 rycin. Muzeum Designu organizuje także międzynarodowe wystawy objazdowe oraz wydaje książki i katalogi wystaw. Ze strony głównej muzeum można bezpłatnie obejrzeć kilka wystaw internetowych poświęconych fińskiemu wzornictwu, na przykład o produkcji Arabia Factory, Marimekko oraz projektantach Kaju Francku i Oiva Toikka. Najnowsza wystawa poświęcona jest wzornictwu z lat 1950-60 - ikonie złotej ery fińskiego wzornictwa.^[31]

Park miejski w Helsinkach. Park Kaisaniemi to popularny park, położony w centrum Helsinek, w regionie Kluuvi. Park Kaisaniemi został nazwany na cześć Cathariny "Cajsa" Wahllund. Część parku została przekazana Uniwersytetowi Helsińskiemu w 1829 r. na cele ogrodnicze. Najstarsza szklarnia została otwarta w 1889 roku.

W parku znajduje się najstarszy publiczny pomnik w Helsinkach, zwany Grobem Masonów, a także boisko do gry w piłkę nożną, koszykówkę i korty tenisowe.

Jest to miejsce wielu wydarzeń, w tym koncertów, imprezy World Village oraz festiwalu metalowego Tuska Open Air, który odbywał się tam w latach 2001-2010.

Zazwyczaj odbywa się w nim koncert z okazji Dnia Helsinek. W czerwcu 2018 r. gościł także norweski duet popowy Marcus i Martinus.^[32]

Statua Trzech Kowali to rzeźba autorstwa Felixa Nylunda, znajdująca się w Helsinkach, w Finlandii, na Placu Trzech Kowali u zbiegu ulic Aleksanterinkatu i Mannerheimintie. Ta realistyczna rzeźba, odsłonięta w 1932 roku, przedstawia trzech nagich kowali walących młotem w kowadło.

W 1913 r. Felix Nylund przedstawił projekt pomnika kowala, który miał upamiętnić Johana Vilhelma Snellmana. W 1919 r. zaprojektował monumentalny posąg z trzema kowalami umieszczonymi na szczycie kamiennego filaru o wysokości dziesięciu metrów. Żaden z tych projektów nie został zrealizowany, ale Nylund wykorzystał swoje poprzednie projekty, rzeźbiąc statuę Trzech Kowali.

Spośród trzech kowali przedstawionych na posągu jeden jest mistrzem kowalskim, który trzyma żelazo na kowadle. Pozostali dwaj kowale uderzają młotkiem w żelazo. Nylund wykorzystał zapaśników z klubu gimnastyczno-sportowego Jyry jako modeli ciał kowali. Mistrz kowalski ma twarz poety Arvida Mörne, kowal trzymający młot w górze ma twarz samego Nylunda, a kowal trzymający młot w dół ma twarz rzeźbiarza Aku Nuutinena. Mówi się, że za modeli ciał służyli murarz Paavo Koskinen i policjant Sundström.

W górnej części granitowej podstawy posągu z brązu znajduje się łaciński napis MONUMENTUM - CURAVIT - LEGATUM - J. TALLBERGIANUM - PRO HELSINGFORS A.D. MCMXXXII ("Posąg został wzniesiony dzięki darowiźnie J. Tallberga przez fundację Pro Helsingfors w 1932 r."). Pomnik został podarowany miastu Helsinki przez fundację Pro Helsingfors, która nabyła go dzięki darowiźnie pieniężnej biznesmena Juliusa Tallberga. Dom handlowy Tallberga znajduje się na północnym krańcu placu Trzech Kowali.

Pomnik został uszkodzony podczas bombardowania w czasie wojny kontynuacyjnej w 1944 roku. Ślady zniszczeń są nadal widoczne w podstawie pomnika, a kowadło ma dziurę spowodowaną odłamkiem bomby.

Plac Trzech Kowali jest popularnym miejscem spotkań. Pod Aleksanterinkatu znajduje się system ogrzewania, dzięki któremu ulica jest wolna od śniegu i lodu nawet w temperaturach do -10 stopni Celsjusza. Ciepło pochodzi z ciepłej wody wypływającej z pobliskich budynków. Dzięki temu ludzie mogą siedzieć przy pomniku nawet zimą.

Po bliższym przyjrzeniu się posągowi można zauważyć, że pozycja kowali jest bardziej artystyczna niż realistyczna: kowale stoją tak blisko siebie, że gdyby faktycznie uderzali młotem, zamiast w kowadło, uderzyliby się w głowę.

Oryginalne gipsowe modele posągu znajdują się w bibliotece Fińskiej Akademii Robotniczej w Kauniainen.

Obecnie co roku, pod koniec listopada, podczas imprezy "Wappujoulu" organizowanej przez organizację studencką Limes Uniwersytetu Helsińskiego, statua przykrywa się czapkami Świętego Mikołaja.

Wiosną 2020 roku podczas pandemii COVID-19 kowalom założono maski chirurgiczne, a na kowadle umieszczono podobiznę koronawirusa, tak że wyglądało to tak, jakby kowale uderzali młotkiem w wirusa.^[33]

Pomnik konny z brązu przedstawiający Gustafa Mannerheima, marszałka Finlandii, stoi w centrum Helsinek, w Finlandii. Pomnik został wykonany przez Aimo Tukiainena i wzniesiony w 1960 roku.

Pomnik z brązu ma 5,4 m wysokości. Jest umieszczony na granitowym podium o wysokości 6,3 m, długości 6,3 m i szerokości 2,72 m.

Mannerheim był postacią symboliczną w Finlandii już od czasów fińskiej wojny domowej w 1918 r. jako generał, a jego pozycja umocniła się w czasie II wojny światowej jako marszałka polnego. Pierwsze plany i zbiórka funduszy na pomnik konny rozpoczęły się już w 1937 roku. Po jego śmierci w 1951 r. plany te zostały wznowione z inicjatywy Związku Studentów Uniwersytetu Helsińskiego. W trakcie zbiórki pieniędzy 737 503 osób przekazało w 1952 roku ponad 78 milionów marek. Fundusze te wystarczyły nie tylko na budowę pomnika, ale także na zakup rezydencji Louhisaari w Askainen, miejscu urodzenia Mannerheima, która została przekształcona w muzeum.

Posąg został zamówiony w konkursie u Aimo Tukiainena. Tukiainen wykonał realistyczną i szczegółową rzeźbę Mannerheima jadącego na koniu. W momencie odsłonięcia w 1960 r. świat sztuki uznał ją za przestarzałą. W swoich współczesnych pracach Tukiainen sam odszedł już od realizmu.

Wiele dyskutowano na temat cech konia, jego chodu i tego, który z koni marszałka jest jego prawdziwym przedstawicielem. W ciągu swojego życia Mannerheim posiadał kilka koni. Podczas pracy nad rzeźbą Tukiainen studiował ostatniego konia Mannerheima, Käthy, ale nie jest to portret konia jako takiego.

W czasie budowy muzeum dyskutowano o budowie Muzeum Sztuki Współczesnej Kiasma obok pomnika.^[35]