Giurgiu - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wieża zegarowa w Giurgiu jest zabytkiem znajdującym się w mieście Giurgiu w Rumunii. Został on uznany przez rumuńskie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego za zabytek o znaczeniu krajowym. Miasto Girgiu jest położone nad rzeką Dunaj w pobliżu granicy z Bułgarią. Położenie miasta nad rzeką sprawiło, że stało się ono strategicznym atutem dla Imperium Osmańskiego. Osmanowie rozpoczęli budowę wieży w 1770 roku, a zakończyli w 1771 roku. Początkowo miała ona pełnić funkcję wojskowej wieży obserwacyjnej, służącej do nadzoru nad miastem i rzeką. Później służyła jako punkt obserwacyjny do zapobiegania pożarom, podobnie jak guet royal i guet bourgeois ustanowione we Francji, które przetrwały do XVIII wieku. Po utracie kontroli nad tym obszarem przez Imperium Osmańskie wieża przeszła kilka modyfikacji, stając się tym, co dziś znane jest jako Giurgiu Clocktower.

Pomnik jest symbolem miasta Giurgiu, a także symbolem powiatu Giurgiu, umieszczonym na oficjalnym godle powiatu.^[1]

Katedra Zaśnięcia Theotokos w Giurgiu, znajdująca się przy ulicy București 12 w Giurgiu, w Rumunii, jest siedzibą rumuńskiego prawosławnego biskupa Giurgiu.

Budynek był początkowo kościołem parafialnym; inskrypcja z 1859 r. (napisana rumuńską cyrylicą) informuje, że kościół o tej samej nazwie został zbudowany pod ziemią w tym miejscu w 1806 r., ponieważ władze osmańskie nie zezwalały na budowę kościołów na powierzchni ziemi. Obecny kościół został zbudowany w latach 1840-52. Ma on plan bazylikowy, z iglicami nad nawą i wejściem, i jest zbudowany z cegły palonej na zaprawie wapiennej na kamiennej podmurówce. Kamienie te zostały pobrane z murów cytadeli w Giurgiu, co zostało odnotowane w dokumencie generała Kisielowa z 1832 r., który wyraził na to zgodę.

Katedra jest przestronna, o formach bizantyjskich: prostych liniach i półkolistych łukach, grubych murach, kwadratowych filarach, dużych oknach i kulistych iglicach. Zbudowana w stylu charakterystycznym dla swoich czasów, w pierwszej połowie XX wieku przeszła znaczące zmiany. Duże drzwi przy wejściu głównym zastąpiono mniejszymi, które są nadal używane. Założono nowy dach, a dwie drewniane iglice zastąpiono żelbetowymi. Po stronie północnej i południowej, na prawo od tylnej iglicy, zbudowano dwie tympany, a także fryz i architraw pod gzymsem. We wnętrzu wymieniono balkon chóru i ambonę, a w sanktuarium położono drewnianą posadzkę. W nawie głównej położono granitową posadzkę, a w przedsionku - ponad kamiennym cokołem. Zainstalowano piec i grzejniki.

Następnie rozpoczęto malowanie, ponieważ stare malowidła ścienne niszczały. W 1930 r. wyremontowano dzwonnicę i wybudowano dom parafialny. Dzisiejsze malowidła zewnętrzne są dziełem architekta i inżyniera z Bukaresztu, który w 1935 r. zbudował stragany na rynku w centrum Giurgiu oraz trybunał w parku Alei. Pierwotne malowidła wewnętrzne zostały wykonane w technice olejnej przez malarza Nicolae Pitaru w dekadenckim stylu Gheorghe Tattarescu. Obecne malowidła ścienne, wykonane grubą temperą w stylu neobizantyjskim, zostały wykonane przez malarza Nicolae Stoica w latach 1939-59, a odrestaurowane w latach 1989-2005 przez Iona Drejoi, jego ucznia. Barokowy ikonostas, pochodzący z XIX wieku, został namalowany w technice olejnej przez Pitaru. Początkowo rozciągał się na całą długość cerkwi, obejmował trzy absydy i zawierał kilkanaście dużych ikon, a latem 1948 r. został zredukowany do obecnych rozmiarów.

W czasie swego istnienia katedra zgromadziła cenną kolekcję dóbr ofiarowanych przez wiernych z Rumunii i z zagranicy. Na przykład, ikona przedstawiająca Trójcę Świętą została podarowana przez wdowę po rosyjskim generale Sojmonowie (poległym w bitwie pod Inkermanem) ku czci i za dusze jej męża i jego poległych towarzyszy. Śpiewały tu profesjonalne chóry.

Chociaż kościół nie był jeszcze siedzibą biskupa, od samego początku nazywano go katedrą. Mianem katedry określono ją w liście z 1856 r., skierowanym przez konsulat rosyjski w Gałaczach do wołoskiego Sekretariatu Stanu, a dotyczącym darowizny wdowy po generale Sojmonowie. W dokumencie patriarchy Mirona Cristea z 1935 r. również nazwano go katedrą. Oficjalnie stała się katedrą 9 kwietnia 2006 r., kiedy to Ambroży Meleacă został intronizowany na pierwszego biskupa nowej diecezji Giurgiu. W tym czasie otrzymał z Grecji niewielką skrzynię z relikwiami św. Jerzego, która została skradziona w następnym roku, a w 2008 r. wymieniono cynkowy dach na miedziany, wymieniono podłogi i zainstalowano rampę wejściową.^[2]