Stelling van Amsterdam - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Muzeum mieszczące gigantyczną maszynę parową. Muzeum De Cruquius mieści się w starej parowej stacji pomp Cruquius w Cruquius, w Holandii. Jej nazwa pochodzi od Nicolaasa Kruika, holenderskiego geodety i jednego z wielu propagatorów planu osuszenia rzeki Haarlemmermeer. Podobnie jak wielu wykształconych ludzi z tamtych czasów, zlatynizował on swoje nazwisko na Nicolaus Samuel Cruquius. Za jego życia sprawa jeziora Haarlem i sposobu jego osuszenia była wiadomością międzynarodową, co ilustruje poniższy fragment z Virginia Gazette z 31 maja 1751 roku: "Z prywatnego listu z Rotterdamu dowiadujemy się, że holenderscy inżynierowie w swoim planie osuszenia jeziora Haerlem zaproponowali użycie 150 młynów przez trzy lata i obliczyli wydatki na półtora miliona florenów, ale pewien Niemiec, który był długo zatrudniony w kopalniach na Węgrzech i w Hartz, zaproponował osuszenie go za pomocą 50 maszyn w ciągu 15 miesięcy, przy znacznie niższych kosztach; i że polecono mu zbudować jedną z tych maszyn, która, jeśli okaże się, że wykona to, o czym zapewniał, jego propozycja zostanie natychmiast przyjęta."Nawet 50 maszyn okazało się zbyt drogich, więc dopiero udane eksperymenty z pompowniami parowymi, takie jak te w pobliskim parku Groenendaal w 1781 roku, zaowocowały powstaniem trzech pompowni napędzanych parą, w tym tej w Cruquius. W hołdzie dawnym planistom, stacje pomp w Haarlemmermeer zostały nazwane ich imionami. Tę przy ujściu rzeki Spaarne, w pobliżu Heemstede, nazwano Cruquius. Aby obsłużyć młyn, mieszkający w nim robotnicy założyli miasto o tej samej nazwie. W latach czterdziestych XIX wieku zbudowano wał przeciwpowodziowy, w 1850 roku uruchomiono pompę, a w ciągu trzech lat, które przepowiedziano sto lat wcześniej, jezioro Haarlem zostało osuszone. Stacja pomp Cruquius pracowała z przerwami do 1933 roku, kiedy to została przekształcona w muzeum. W domu brygadzisty urządzono kawiarnię, którą jest do dziś.^[1]

Fort Vijfhuizen jest jednym z czterdziestu dwóch fortów należących do Linii Obrony Amsterdamu, wpisanej na Listę Światowego Dziedzictwa. Znajduje się on w mieście Vijfhuizen na Ringvaart, która otacza polder Haarlemmermeer. Główny fort jest obecnie utrzymywany przez fundację charytatywną Kunstfort Vijfhuizen, która wynajmuje przestrzeń dla dwunastu pracowni artystycznych i restauracji.

Fort położony jest na wzgórzu otoczonym fosą i jest dostępny w godzinach otwarcia. Został zbudowany w latach 1889 i 1890 z piasku pochodzącego z wykopów pod nowy kompleks śluzy w IJmuiden. W dniu 3 maja 1943 r. w fosie rozbił się amerykański bombowiec Ventura.

Na południe od tego fortu, również wzdłuż ringvaart, znajduje się pierwsze przedpole fortu, będące obecnie częścią pola golfowego. Nieco dalej na południe znajduje się kolejne przedpole fortu Cruquius, tuż na południe od Muzeum Cruquius.^[3]

De Onrust lub Meermolen to ośmioboczny wiatrak naziemny, znany również jako wiatrak ośmiokątny, znajdujący się w pobliżu Muiderberg na Boezemkade, pochodzący z 1809 r. Wiatrak został zbudowany jako wiatrak polderowy do osuszania rzeki Naardermeer. Obecnie odprowadza wodę do Naardermeer, po tym jak cofnięto rekultywację. De Onrust jest zabytkiem narodowym od 4 czerwca 1973 roku.

Młyn ma wysokość 15 m i przelot 26,10/26,20 m. Profil aerodynamiczny jest staroholenderski i ma podwójne żagle radialne z klapami hamulcowymi. Pęknięcie, mierzone pośrodku za prętami, wynosi 15 cm przy główce trzonu i 12 cm przy końcówce.

Żelazne koło czerpakowe ma średnicę 5,6 m. Młyn ma powierzchnię zlewni 680 ha. Woda podnosi się o 60-100 centymetrów z poziomu polderu Naardermeer do poziomu basenu. Od wiatraka w kierunku zachodnim biegnie kanał Uitwatering van het Naardermeer, który wpada do Utrechtse Vecht na południe od Muiden.

Młyn może również pobierać wodę z rzeki Vecht do zbiornika Naardermeer. Koło czerpakowe można odłączyć od mechanizmu w młynie i wtedy obraca się ono swobodnie wraz z napływającą wodą. Na początku podejścia do wiatraka znajduje się mała instalacja oczyszczająca. W tym miejscu woda z IJmeer jest pozbawiana fosforanów, a uboga w składniki odżywcze woda jest odprowadzana do Naardermeer. W wilgotnych miesiącach zimowych nadmiar wody jest wypompowywany, a w suchym lecie woda jest wpuszczana do Naardermeer.

W 1983 r. zakończono gruntowną renowację młyna. Dziesięć lat później podczas silnego sztormu żagle zostały zdmuchnięte, a koło zębate w kołpaku uległo zwichnięciu. Wszystkie te szkody zostały naprawione. Dla Naardermeer wiatrak jest jedynym sposobem na pozbycie się nadmiaru wody. Koło czerpakowe porusza około 10 m3 wody na jeden obrót, a aby uzyskać obniżenie poziomu wody o 1 cm, młyn musi pracować przez około 16 godzin przy sprzyjającym wietrze.

Właścicielem młyna jest Vereniging Natuurmonumenten, stowarzyszenie zajmujące się ochroną przyrody, a jego funkcjonowanie podtrzymują młynarze-ochotnicy. Wiatrak jest otwarty dla zwiedzających, gdy żagle się obracają lub gdy powiewa niebieska flaga wiatraka. Młyn jest zawsze otwarty w niedziele.