Groningen - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zabytkowy kościół gotycki z 1220 roku. Martinitoren to najwyższa wieża kościelna w mieście Groningen w Holandii i dzwonnica Martinikerk.

Wieża znajduje się w północno-wschodnim narożniku Grote Markt (Rynku Głównego). Znajdują się w niej ceglane, spiralne schody składające się z 260 stopni, a znajdujący się w wieży carillon ma 62 dzwony. Wieża jest jedną z głównych atrakcji turystycznych Groningen. Rozciąga się z niej widok na miasto i okolicę. Na froncie wieży nad wejściem znajdują się trzy obrazy: niewidomego poety Bernlefa, świętego Marcina i Rudolfa Agricoli. Wszystkie trzy postacie są związane z historią Groningen. Wieża jest przechylona o około 0,6 m, według doniesień fundamenty wieży mają głębokość zaledwie trzech metrów. Mieszkańcy Groningen nazywają swoją wieżę d'Olle Grieze, co w lokalnym dialekcie oznacza starą, szarą wieżę.^[3]

Zabytkowy kościół z 800 roku. Martinikerk jest najstarszym kościołem w Groningen, w Holandii. Kościół i towarzysząca mu wieża noszą imię świętego Marcina z Tours, patrona biskupstwa Utrechtu, do którego należało Groningen.

Przez krótki czas, w okresie pierwszego biskupstwa Groningen (1559-1594), kościół pełnił funkcję katedry.

Początki Martinikerk to kościół w kształcie krzyża zbudowany w XIII wieku, który został rozbudowany w XV i XVI wieku. Znajduje się w nim kilka XVI-wiecznych grobowców oraz XVIII-wieczny grobowiec Wessela Gansforta. Zachowała się znaczna część malatury ściennej i dachowej. Na szczególną uwagę zasługuje XVI-wieczny obraz przedstawiający życie Jezusa Chrystusa.

Wieża była budowana od 1469 do 1482 roku, z późniejszymi uzupełnieniami. Mieszkańcy Groningen często określają wieżę jako d'Olle Grieze (Stara Szara). Pierwotna XIII-wieczna wieża została zniszczona przez piorun, a w XV wieku wybudowano nową wieżę, która również została zniszczona przez piorun.

Organy mają rejestry z 1450 r., były przebudowywane i powiększane m.in. przez Arpa Schnitgera. Kościół i organy zostały obszernie sfilmowane w filmie dokumentalnym Martinikerk Rondeau.^[6]

Wall House II to zabytkowy budynek w Groningen w Holandii, który został zaprojektowany przez Johna Hejduka. jest to jeden z jego nielicznych zrealizowanych projektów.

Pierwotnie Heiduk zaprojektował Wall House II jako rezydencję, która miała powstać w Ridgefield w stanie Connecticut. Jednak ze względu na ograniczenia kosztów projekt został zarzucony. W 2000 roku holenderska firma deweloperska Wilma rozpoczęła budowę domu w Groningen na podstawie pierwotnego projektu Heiduka i jego późniejszych poprawek.

Wall House II, którego centralnym elementem jest bardzo duża ściana, składa się z czterech pomieszczeń o organicznych kształtach i długiego, wąskiego korytarza. Uważa się, że jest to połączenie kubistycznego malarstwa, surrealistycznej rzeźby i architektury.^[9]

Prinsentuin lub Prinsenhoftuin to ogród zbudowany w stylu renesansowym, który znajduje się w Groningen, za pałacem Prinsenhof. Ogród składa się z ogrodu różanego, ogrodu ziołowego, części z berceau i zegara słonecznego na ścianie nad wejściem.

Litery "W" i "A", początkowe litery właściciela miasta Willema Frederika z Nassau i jego żony hrabiny Albertyny Agnieszki z Nassau, są posadzone w Prinsentuin w formie żywopłotu.

Od strony Turfsingel ogród jest ogrodzony wysokim murem. Z jednej strony można jeszcze zobaczyć fragment niebieskiego muru, który kiedyś stał na jego szczycie. Niebieski mur, który powstał w czasach francuskich, miał zapobiegać wylewaniu przez ludzi napojów na mur, gdy Prinsenhof był szpitalem wojskowym. Obecnie w budynku mieści się herbaciarnia.

Prinsentuin jest również znany z corocznej imprezy Dichters in de Prinsentuin (Poeci w Prinsentuin), podczas której znani i nieznani poeci czytają swoje wiersze na wolnym powietrzu.^[11]

Bevrijdingsbos to las na obrzeżach miasta Groningen, pomiędzy dzielnicą Lewenborg a miejscowością Garmerwolde w Holandii.

Las został posadzony w 1995 roku dla upamiętnienia 50. rocznicy wyzwolenia Holandii przez Armię Kanadyjską w 1945 roku. Las jest wyrazem uznania i hołdu dla kanadyjskich sił zbrojnych, które wyzwoliły Groningen w kwietniu 1945 roku.

W lesie rośnie 30 000 drzew klonowych, których liść jest narodowym symbolem Kanady.

Na placu Bevrijdingsbos i obok niego znajduje się tak zwany "Plein van de Wereld" (Plac Świata), tablica informacyjna, ławka pamięci i pomnik z wyrytymi nazwami jednostek armii kanadyjskiej, które wyzwoliły miasto i wyparły Niemców.

Przez las biegnie ścieżka z dużymi kamieniami z dziesięciu różnych krajów. Na tych kamieniach wypisano dziesięć podstawowych praw dziecka. Ścieżka kończy się kamieniem, na którym wypisane jest jedenaste prawo: Prawo dzieci do swobodnej i bezpiecznej zabawy na świeżym powietrzu.^[12]

Hunebed G1 leży na południowy zachód od Noordlaren w holenderskiej prowincji Groningen. Gniazdo znajduje się na niewielkim wzgórzu w lesie, do którego można dojechać z Noordlaren drogą gruntową. Jest to najdalej na północ wysunięte złoże runa leśnego w Holandii, a także jedyne złoże w Groningen, które zachowało swoją pierwotną lokalizację.

Dolmeny G2 i G3 znajdowały się niegdyś w Appelbergen koło Glimmen, ale obecnie zniknęły. W Onnen podejrzewa się, że jest to gniazdo G4. Lokalizacje tych trzech megalitów odkrył archeolog amator Jan Evert Musch. W 1982 roku, podczas wykopalisk w pobliżu Heveskesklooster, znaleziono położone dalej na północ złoże G5. To ostatnie legowisko zostało następnie przeniesione do Muzeeaquarium Delfzijl. W odległości ponad jednego kilometra na południowy wschód od runa G1 znajdują się dwa dolmeny D3 i D4 z Midlaren.

W 1957 r. złoże runa zostało przebadane archeologicznie pod kierunkiem Van Giffena.