Lahaur - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Miejsce historyczne w Lahore. Fort Lahore to cytadela w mieście Lahore, w Pakistanie. Twierdza znajduje się na północnym krańcu otoczonego murami miasta Lahore i rozciąga się na obszarze ponad 20 hektarów. Znajduje się w niej 21 godnych uwagi zabytków, z których część pochodzi z czasów cesarza Akbara. Fort Lahore został niemal całkowicie przebudowany w XVII wieku, kiedy Imperium Mogołów było u szczytu swojej świetności i bogactwa.

Choć teren fortu Lahore był zamieszkany od tysiącleci, pierwsze wzmianki o warownej strukturze w tym miejscu dotyczą XI-wiecznego fortu z cegły mułowej. Fundamenty współczesnego fortu Lahore powstały w 1566 roku za panowania cesarza Akbara, który nadał fortowi synkretyczny styl architektoniczny, zawierający zarówno motywy islamskie, jak i hinduskie. Dodatki z okresu Shah Jahan charakteryzują się luksusowym marmurem z inkrustowanymi perskimi wzorami kwiatowymi, podczas gdy wielka i kultowa brama Alamgiri fortu została zbudowana przez ostatniego z wielkich cesarzy Mogołów, Aurangzeba, i stoi przed słynnym meczetem Badshahi.

Po upadku imperium Mogołów fort Lahore stał się rezydencją cesarza Ranjita Singha, założyciela imperium Sikhów. Sikhowie kilkakrotnie rozbudowywali fort. Następnie przeszedł pod kontrolę Kompanii Wschodnioindyjskiej, która zaanektowała Pendżab po zwycięstwie nad Sikhami w bitwie pod Gujrat w lutym 1849 roku. W 1981 r. fort został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO ze względu na "wybitny repertuar" zabytków z epoki Mogołów, kiedy imperium było u szczytu swej artystycznej i estetycznej potęgi.^[3]

Duże zoo z przejażdżkami na kucykach i kawiarnią. Lahore Zoo w Lahore, Pendżab, Pakistan, założone w 1872 roku, jeden z największych ogrodów zoologicznych w Pakistanie. Obecnie jest zarządzane przez Departament Lasu, Dzikiej Przyrody i Rybołówstwa Rządu Pakistanu. Obecnie w zoo znajduje się kolekcja około 1378 zwierząt należących do 135 gatunków. Zoo w Lahore było gospodarzem piątej dorocznej konferencji SAZARC w 2004 roku.

Uważa się, że zoo w Lahore jest trzecim lub czwartym najstarszym ogrodem zoologicznym na świecie. Wiedeński ogród zoologiczny w Austrii, założony w 1752 roku jako menażeria, został otwarty dla zwiedzających w 1779 roku jako ogród zoologiczny. Londyńskie zoo w Anglii, założone w 1828 r., zostało otwarte dla zwiedzających w 1847 r. Zoo w Alipore w Indiach, założone na początku XIX wieku, zostało otwarte dla zwiedzających w 1876 roku.^[5]

Muzeum Lahore, to muzeum znajdujące się w Lahore, w Pakistanie. Muzeum zostało założone w 1865 roku w mniejszej lokalizacji, a otwarte w 1894 roku w obecnej lokalizacji na "The Mall" w Lahore podczas brytyjskiego okresu kolonialnego. Muzeum Lahore jest jednym z najczęściej odwiedzanych muzeów w Pakistanie i jednym z głównych muzeów w Azji Południowej.

W muzeum znajduje się bogata kolekcja sztuki buddyjskiej z czasów starożytnych królestw Indo-Greku i Gandhary. Posiada również zbiory z okresu Imperium Mughal, Imperium Sikhów i Imperium Brytyjskiego w Indiach.

Dom Cudów w Lahore, wraz z działem Zamzama znajdującym się bezpośrednio przed budynkiem, jest miejscem akcji sceny otwierającej powieść Kim Rudyarda Kiplinga, którego ojciec był jednym z pierwszych kustoszy muzeum.^[6]

Meczet w Lahore. Meczet Wazir Khan jest XVII-wiecznym meczetem znajdującym się w mieście Lahore, stolicy pakistańskiej prowincji Pendżab. Meczet został zbudowany za panowania cesarza Mogołów Szacha Dżahana jako część zespołu budynków, w skład którego wchodziły również pobliskie łaźnie Shahi Hammam. Budowę meczetu Wazir Khan rozpoczęto w 1634 roku, a zakończono w 1641 roku. Meczet znajduje się na Wstępnej Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Meczet Wazir Khan, uważany za najbardziej ozdobny meczet z epoki Mogołów, słynie z misternych fajansowych płytek znanych jako kashi-kari, a także z powierzchni wewnętrznych niemal w całości ozdobionych misternymi freskami z epoki Mogołów. Od 2009 r. meczet jest gruntownie restaurowany pod kierownictwem Aga Khan Trust for Culture i rządu Pendżabu, przy wsparciu rządów Niemiec, Norwegii i Stanów Zjednoczonych.^[7]

Begum Shahi Mosque, oficjalnie The Mosque of Mariyam Zamani Begum, to meczet z początku XVII wieku znajdujący się w Walled City w Lahore, Pendżab, Pakistan. Meczet został zbudowany w latach 1611-1614 za panowania cesarza Dżahangira na cześć jego matki, Wali Nimat Mariam-uz-Zamani Begum Sahiba, głównej konsorcjantki cesarza Akbara.

Jest to najwcześniejszy zachowany w Lahore przykład meczetu z epoki Mogołów, który miał wpływ na budowę większego meczetu Wazir Khan kilkadziesiąt lat później. Fundamenty, jak głosi jeden z napisów na meczecie, zostały położone przez samą cesarzową Dowager Wali Nimat Mariam-uz-Zamani Begum Sahiba w roku 1611. Za czasów Sikhów meczet ten został nazwany Shaheed Ganj Bhai Mani Singh Ji, imieniem najsłynniejszego bohatera sikhijskiego. Na teren meczetu wkroczyło kilka sklepów, a widok na meczet z bramy Akbari fortu Lahore zasłaniają nielegalnie wybudowane sklepy z oponami. W lipcu 2016 r. władze otoczonego murem miasta Lahore ogłosiły, że sklepy zostaną usunięte, a meczet zostanie poddany konserwacji i odrestaurowany.^[19]

Grand Jamia Mosque Lahore znany również jako Bahria Grand Mosque to meczet znajdujący się w Bahria Town, Lahore, Pakistan. Może pomieścić 70 000 wiernych i jest trzecim co do wielkości meczetem w Pakistanie oraz czternastym co do wielkości meczetem na świecie.

Zaprojektowany przez Nayyar Ali Dada, został otwarty w Eid al-Adha, 6 października 2014 r. Wewnątrz może pomieścić 25 000 wiernych, a na dziedzińcu i w korytarzu prowadzącym do głównych sal modlitwy - łącznie 70 000. W architekturze widać wpływy Badshahi Masjid, Wazir Khan Mosque i Sheikh Zayed Mosque, a koszt budowy wyniósł ponad 4 miliardy rupii (czyli około 39 milionów dolarów).

Budowla składa się z czterech minaretów, każdy o wysokości 165 stóp, oraz wielkiej kopuły, którą otacza 20 mniejszych kopuł. Zewnętrzna część budynku jest wyłożona 4 milionami ręcznie wykonanych płytek Multani. Wnętrze zdobią wykonane na zamówienie dywany przywiezione z Turcji i ponad 50 żyrandoli przywiezionych z Iranu. Na jednym z pięter znajduje się muzeum dziedzictwa islamskiego z rzadkimi zbiorami Koranu, biblioteka islamska oraz galeria sztuki islamskiej z różnymi zabytkami. Powierzchnia meczetu pokryta jest ponad czterema milionami ręcznie wykonanych płytek mozaikowych Multani.^[21]

Alhamra Arts Council został zaprojektowany przez Nayyar Ali Dada i ukończony w 1992 roku.

Alhamra Arts Council znajduje się przy ulicy z okresu kolonialnego w Lahore w Pakistanie, która wcześniej była znana jako Mall Road, a obecnie została przemianowana na Shahrah Quaid-e-Azam. Początki kompleksu artystycznego wiążą się z początkowym zleceniem Nayyar Ali Dada na zaprojektowanie audytorium na 1000 miejsc dla Rady Sztuki Alhamra, której był członkiem. W latach tuż po odzyskaniu niepodległości AAC otrzymała od rządu teren pod budowę, ale wcześniej zazwyczaj wystawiała swoje przedstawienia na wolnym powietrzu. Budowę audytorium ukończono w 1979 roku i zastąpiło ono kilka tymczasowych budynków.

Po budowie audytorium nastąpiły trzy kolejne etapy. Budowę zleciła Dadzie Rada Sztuki Lahore, agencja rządowa, która przejęła projekt od pozarządowej Rady Sztuki Alhamra po sporze dotyczącym własności terenu. Pierwszy z tych etapów został ukończony w 1984 roku i składał się z biur i galerii sztuki mieszczących się w czterech ośmiokątnych konstrukcjach. W następnym roku do istniejącego audytorium dobudowano sześciokątny teatr na 450 miejsc, a w 1992 roku ukończono budowę ośmiokątnego obiektu na 250 miejsc, w którym odbywają się wykłady i recitale. Budynki są rozmieszczone w sposób tworzący półzamknięte dziedzińce, a różne wielokątne kształty w ich konstrukcji mają na celu poprawę akustyki podczas przedstawień.

Konstrukcje powstały pod wpływem architektury Mogołów, a do ich budowy użyto forniru z ręcznie wyrabianych czerwonych cegieł nałożonych na betonową formę. Cegły są połączone lokalną zaprawą i nawiązują do konstrukcji historycznego fortu Lahore i meczetu Badshahi, a także do czerwonego piaskowca, który był preferowany przez Mogołów.

W 1998 roku projekt został uhonorowany nagrodą Aga Khan Award for Architecture, a jury opisało go jako "rzadki przykład elastycznej przestrzeni, która z czasem umożliwiła wprowadzenie kilku uzupełnień, z których każde z kolei zwiększyło, a nie zmniejszyło, jej ogólną wartość architektoniczną".^[22]

Park Gulshan-e-Iqbal to duży park i przestrzeń rekreacyjna w Lahore, w Pakistanie. Zajmuje powierzchnię ponad 67 akrów i jest jednym z największych parków w mieście. Znajduje się w podmiejskiej dzielnicy Allama Iqbal Town. Nazwę Gulshan-e-Iqbal tłumaczy się dosłownie jako "ogród Iqbala", nawiązując do Iqbala, narodowego poety Pakistanu. Znajduje się tu wiele tras rekreacyjnych dla dzieci i dorosłych, dzięki czemu jest to popularne miejsce wypoczynku dla rodzin. Znajduje się tu także rozległe sztuczne jezioro i mini-zoo.

W parku pojawiły się pewne problemy związane z bezpieczeństwem. Park jest dobrze utrzymywany przez władze lokalne, a w związku z rosnącym zainteresowaniem publiczności niedawno dodano nowe place zabaw i przejażdżki.^[27]

Narodowe Muzeum Nauki i Technologii w Lahore to muzeum znajdujące się w Lahore w Pakistanie.

Muzeum zostało założone w 1965 r. i jest stałą instytucją non-profit, służącą społeczeństwu, otwartą dla publiczności, która eksponuje materialne i niematerialne dziedzictwo ludzkości i jej środowiska w celu edukacji społeczeństwa.

Od momentu powstania w 1965 r. Narodowe Muzeum Nauki i Techniki pełni funkcję jedynego w Pakistanie muzeum nauki i techniki na poziomie krajowym. Początkowo było przeznaczone tylko dla studentów Uniwersytetu Inżynierii i Technologii. Później, w 1976 roku, zostało otwarte dla publiczności. W duchu służby społeczeństwu muzeum nieustannie doskonaliło i wzbogacało swoje funkcje jako muzeum nauki i techniki. Eksponaty i galerie przeszły cztery fazy rozbudowy. W 2011 roku, po wprowadzeniu 18. poprawki do konstytucji Pakistanu, muzeum stało się jednostką podległą Departamentowi Nauki i Edukacji Pendżabu. W 2011 roku muzeum w Lahore odwiedziło prawie 100 000 osób.^[33]